Aşağıda okuyacağınız yazı, oğulları kız olmak istediğini açıkladığında ebeveynlerin nasıl tepki verdiğini araştıran ve bu anne babaların neden korku ve endişelerini kendi çocukları, terapistleri, doktorları, arkadaşları ve akrabaları ile tartışamayacaklarına inandıklarını açıklayan çok bölümlü bir seri olan Oğullar Kız Olduğunda'nın üçüncü bölümüdür. Yazarın bilgileri nasıl topladığı ve raporladığı hakkında daha fazla bilgi edinmek için lütfen bu serinin giriş makalesine bakın.
-
Anne'in hikayesinde artık tanıdık gelen pek çok unsur var: Oğlu Christopher, normalin üstünde bir IQ'ya ve otizm spektrumu teşhisine sahip. Diğer çocuklar hala alfabeyi öğrenirken, o bir öğretmenin duvara iliştirdiği personel notunu okuyordu. Otizmi, bu durum hakkında fazla bilgisi olmayan insanları şaşırtabilecek şekillerde sık sık su yüzüne çıkıyordu; çok fazla mırıldanıyor, daha küçükken oyun alanında daireler çizerek dönmeyi seviyordu. Anne, Delaware'de zeki çocuklarla mükemmel sonuçlar elde etmesiyle ünlü seçici bir devlet okulunun yakınında yaşayacak kadar şanslıydı. Onu oraya kaydettirdi ve sonra gelişmesini izledi.
Ve sonra ergenlik vurdu. Öylesine hırçın bir Şükran Günü yaşandı ki, Anne ve kocası Boston'daki aile ziyaretini neredeyse yarıda kesecekti, çünkü çocuklarından hiçbiri başka biriyle medeni bir şekilde iletişim kuramıyor gibiydi. Christopher daha da içe döndükçe, iki yaş küçük kız kardeşi Katie de bedensel ve başka türlü rahatsız edici değişikliklerle yüzleşiyordu. Ancak ikisi her zaman yakın olmuşlardı ve Anne ergenlik yıllarının çalkantılarını birlikte atlatabileceklerinden emindi.
Her iki çocuk da politikaya meraklıydı ve Anne, her neslin ebeveynlerinin vicdanını öngörülemeyen şekillerde sarstığının farkında olarak bunu kesinlikle engellemeyecekti. Ancak özellikle oğlundaki depresyon rahatsız ediciydi; bu yüzden her iyi anne gibi o da internetteki faaliyetlerini el altından inceledi.
Oğlu, toparlak göğüslü bir kadın anime karakterinden esinlenen yeni bir isimle kendine yeni bir kimlik yaratmıştı; bu yeni kimlikten yeni arkadaşlıklar ve kendini keşfetmek için yeni yollar bulmuştu. Anne oğluyla konuştuğunda çocuk trans olduğunu söyledi. Katie'nin, kardeşiyle aynı dijital çevrelerde hareket ettiği için bunu bir süredir bildiği ortaya çıktı.
Christopher cinsiyet disforisi (cinsiyet hoşnutsuzluğu) belirtisi göstermedi. Christopher'ın bir transseksüel olacağı Anne'in aklına hiç gelmemişti. Ancak otizm spektrum bozukluğu, transgenderizm ve zeka arasındaki bağlantıları araştırmaya başladığında, oğlunun sandığı kadar nadir bir örnek olmadığını fark etti. Christopher'ın küçük okulundan iki öğrenci daha trans olduklarını söylemişti. Yeni internet akran grubu cinsiyet disforisine doymuştu; transseksüel kimlikler yaygındı ve heteroseksüellik nispeten nadirdi.
Araştırmacı bir zihin ve biraz boş zamanla donanmış olan Anne, benzer durumdaki ebeveynlerle temas kurmaya başladı. İşte o zaman Anne, oğlunun birden fazla, karmaşık nedeni olan ve kötü ele alınırsa korkunç sonuçları olabilecek bir çılgınlığa kapıldığını fark etti. Cinsiyet değiştirmekten pişman olup asıl cinsiyetlerine geri dönenlerin (bu kişilere detrans denir) hikayelerini siyasi bir aktör olarak değil, bir anne olarak dinledi. Anne için ergenlik engelleyicilerin neden olduğu düşük kemik yoğunluğu, tıbbi politika tartışmasında diğer soyut faktörlerle tartılacak soyut bir semptom değildi. Bu oğlunun geleceğiydi. Oğlunun bu yolda kemik erimesine yakalanma ihtimali vardı ve daha bir düzine başka olası durumu düşünmek dahi istemiyordu.
Bu aşamada, Christopher kadar çarpıcı olmasa da Katie de militan bir çizgi geliştirmekteydi. Anne burada da hikâyenin iyi yanını görebiliyordu. Ancak Katie'nin keskin adalet duygusu tutkudan saplantıya doğru ilerliyordu, onun için her şey politikti. George Floyd öldürüldüğünde Katie bir bağış kampanyası başlatmak istedi; Anne onu vazgeçirmedi. Ancak mesele sadece “Siyahların Hayatı Değerlidir” değildi: mesele ırkçılığın toplumumuzun her köşesine nüfuz etmesiydi. Katie sadece “Transların Hayatı Değerlidir” sloganını kullanmıyordu, "transfobi her köşede gizleniyor" diyordu.
Katie'nin kardeşinin yeni cinsiyetine verdiği onay, katı olmanın ötesine geçti. Ve Katie evlerinde bir tür infazcı haline geldi, sanki kardeşinin cinsiyet değiştirmesi Katie için daha önemliymiş gibi. Anne nötr bir ifade olarak "kardeşin" dediğinde Katie'nin yanıtı sert bir "kız kardeşim" oluyordu. Christopher'ın gerçek ismi "ölü bir isimdi", anılmaması gerekiyordu. Küçük bir çocukken yaptığı ve alt tarafında düzgünce "Christopher" yazan sanat eserleri, disforiye neden olma ihtimaline karşı ondan uzak tutulmalıydı.
Anne bu noktada endişelenmeye başladı. Kızının ateşli idealizmi onu da aynı yola mı sürükleyecekti? Aynı zamanda Anne, iki çocuğunun gerçekten iyi anlaşmasını bir nimet olarak görüyordu. Bu yüzden Anne bıçak sırtında ilerliyor, yapabildiği yerde geri adım atıyor, gerektiğinde susuyor ve çocuklarının birbirlerine olan sevgisinin oğlunu tıbbi yola yöneltmemesini umuyordu.
Trans olduğunu söyleyen erkek çocuklarının hikayelerin birçoğunda, Katie gibi amigoluk yapan bir kız görülür. Anne'in vakası Katie'nin bir kız kardeş olması bakımından dikkate değer, Christine ve Diane'in vakalarında ise eşdeğer rol bir kız arkadaş tarafından oynanmakta. Her üç örnekte de amigo figürü kendini "biseksüel" olarak tanımlıyor ve derin, hatta belki de her şeyi tüketen politik inançlara sahip. Daha sonraki röportajlarda, bir anne bana "bir kız arkadaşı vardı..." dediğinde ben zihnimde cümleyi tamamlayabiliyordum.
Görüştüğüm kişiler bu genç kadınların cinsel yönelimlerinin bir şekilde gerçek olmadığını ima ettiler. Belki de biseksüellikleri politik bir ifadeydi; belki de bir ebeveynin dediği gibi, bu bir tür rol yapma, hatta içsel duyguları netleşene kadar bir tür bekleme modeliydi. Birkaç ebeveyn bana, bu çocukların heteroseksüellik ve cisnormativitenin (cinsiyetiyle sorun yaşamamanın, trans olmamanın normal olduğu gerçeği) algılanan canavarlarından kaçmak için büyük bir baskı hissettiklerinden şüphelendiklerini söyledi; biseksüel olmak onlara ilerici açık fikirlilik olarak geliyordu.
Bu vakalarda anneler, oğullarının hayatındaki kız arkadaşları çocuklarının cinsiyet deneylerini teşvik eden, hatta zorlayan kişiler olarak tanımlıyor. Gözlemlediğim bir vakada, kız non-binary (cinsiyetsiz, her iki cinsiyeti de reddeden) olduğunu iddia ediyor, ismini Olivia'dan Olly'ye dönüştürüyor ve cinsiyetsiz olarak anılmak istiyordu. Ancak, incelediğim vakalarda, bu amigo karakterlerin kendilerinin trans olduklarını iddia etmemeleri ve bu kızların sergiledikleri nispeten sınırlı cinsiyet değişiminin kozmetik boyutta kalması dikkat çekiciydi. Kızlar oğlanın hormon alma isteğini destekliyor ama kendileri hormon istemiyorlar.
Bu ilişkilerin ailevi olmadığı durumlarda, "kız arkadaş" kelimesinin ne anlama geldiği tam olarak açık değil. Bazen yarı cinsel içerikli mesajlaşmalar oluyor; ancak annelere ikisinin cinsel ilişkide bulunup bulunmadıklarını sorduğumda, görüştüğüm kişiler genellikle bulunduklarını düşünmediklerini söylüyorlar. İlk aşamaya bile geçmemiş olabileceklerini düşünüyorlar. Katie gibi bu kızların da erkeklerin en iyi arkadaşları olduğu izlenimini ediniyorum.
Açık fikirli Amerikalı kadınlarla konuştuklarıma güvenerek sert bir soru soruyorum: Oğullarının transseksüelliği bu karizmatik kız figürü tarafından programlanmasından kaynaklanıyor olabilir mi? Anne de dahil olmak üzere hepsi bu fikirde gerçeklik payı olabileceği konusunda hemfikir.
Modern transgenderizm fenomeni ile ilgili olarak sosyal bulaşmanın etkisi Abigail Shrier ve diğerleri tarafından iyi bir şekilde belgelenmiştir. İster yeme bozuklukları ister kendine zarar verme olsun, kadınlar tipik olarak bedensel reddi merkeze alan ve akranları tarafından aktarılan çılgınlıklara daha yatkındır. Dolayısıyla, genç kadınların trans olduklarını iddia etme olasılığının genç erkeklerden daha yüksek olmasının olası bir nedeni, hem kızların hem de erkeklerin bu tür bir sosyal bulaşmaya karşı savunmasız olmalarına rağmen, kızların bu mesajı kendi akran gruplarındaki diğer kişilere yayma olasılığının daha yüksek olmasıdır.
Sert bir ifadeyle Katie ve onun gibi diğer kızlar, erkekleri kendi ideolojik saplantılarının aksesuarları olarak gören manipülatif ajanlardır. Konuştuğum anneler, bu kızların davranışlarına karşı anlaşılır bir şekilde kızgınlık duyuyorlar. Ancak aynı zamanda cinsel imgelerle bombardımana tutulan, öz imaj, ayrıcalık ve önyargıların aşırı farkında olan günümüzün genç kadınlarının çevrelerine geri tepki veriyor olabileceklerinin de farkındalar.
Anne diğer annelerden farklı bir durumda: Christine ve Diane'in aksine, oğlunu en büyük amigosundan uzaklaştırmaya çalışamaz, çünkü o amigo aynı zamanda kendi kızı. Şimdiye kadar, risk alan ebeveynlik stratejisi ailesinin dağılmasını engellemeyi başardı. Ama bu sonsuza kadar işe yaramayabilir.
Sam annesi Ellen'a biseksüel olduğunu açıkladığında, annesi ona beklediği kutlama havasını sunmadı. Mikrobiyoloji geçmişi olan, rasyonel görünümlü, politik olarak liberal bir Massachusetts ebeveyni olan Ellen, Sam'e düşünmek için zaman ayırmasını önerdi. Sam'in aceleyle bir sonuca varmaması gerektiğini belirtti. Ellen'ın çocuk doktoru olan kocası da aynı fikirdeydi.
Ellen, Sam'in açıklamasının gerçekdışı doğasını, birkaç ay sonra transseksüel olduğunu açıklamasına bağlıyor. Sam annesinden kendisini alışverişe götürmesini istemişti; ve birkaç saat satın alma olmaksızın sembolik olarak mağaza mağaza dolaştıktan sonra nihayet cesaretini toplayıp başından beri istediği şeyi, yani bir kız formasını satın aldı. Arabada ağladı ve annesine eve döndüklerinde ona "diğer" Twitter profilini göstermek istediğini söyledi. Bu hesabın, Japon animelerinin görsel estetiğinden büyük ölçüde esinlenen trans hesabı olduğu ortaya çıktı. Sam bu hesabı ergenlik dönemindeki öfkesini az sayıdaki takipçisine dökmek için kullanıyor ve bunu yaparken translığını “keşfediyordu”. Karşı cinsiyet hormonları almak ve ameliyat olmak istediğini söylüyordu, ancak bu sürecin son noktası tam olarak belli değildi. Kesinlikle meme istiyordu; ancak alt taraf için ne istediğinden emin görünmüyordu.
Ellen bu yeni translık iddiasının oldukça tuhaf bulduğu diğer gelişmelerle yakından bağlantılı olduğunu fark etti. Kendi kuşağından pek çok genç erkek gibi, Sam'in okul arkadaşlarının çoğu, özellikle de kızlar, biseksüel ya da trans olduklarını açıklıyorlardı. Bu Sam için önemli görünüyordu, özellikle de bir kız söz konusu olduğunda; ama Ellen bunu bir gençlik aşkına bağlıyordu.
Ellen'ı etkileyen şeylerden biri, oğlunun animeler ile kadın olma dürtüsünü ne kadar yakından ilişkilendirdiğiydi. Uzun zamandır popüler çevrimiçi rol yapma oyunlarındaki kadın karakterler gibi giyinen Queeb adlı bir çevrimiçi oyuncuya takıntılıydı. Queeb Twitch ve Discord gibi platformlarda canlı yorum oyunlarından uzaklaşıp kendini iri göğüslü, dar belli bir kadın süper kahraman olarak şekillendirmeye başladığında popülaritesi arttı. Sam onu rol model aldı. Benzer bir kostüm satın almak ve sosyal medyada yayınlayabilmek için kendi fotoğraflarını çekmek istedi.
Ellen için fotoğraflar kırmızı bir çizgiydi. Çocuğunun özerkliğe sahip olmasını istiyor ama aynı zamanda onu kamusal alanda teşhir edilmekten de korumak istiyordu. Ergenlik deneylerinin ve patavatsızlıklarının internette kalıcı olarak kayıt altına alınmasını istemiyordu.
Bu noktada Ellen ve kocası endişeliydi. Oğullarının sosyal medya faaliyetlerinin düşündüklerinden çok daha karanlık olduğu ortadaydı. Oğulları depresyonda gibi görünüyordu. Kaçmak istediğini söylüyordu. Bu, mutlu görünen günlük gerçek yaşam davranışlarıyla uyumlu durmuyordu. Okulda mükemmel notlar alıyor, normal yatma saatlerine uyuyor ve arkadaşlıklarını sürdürüyordu. Ellen ve kocası, işlerin yoluna girip girmeyeceğini görmek için Sam'in internete erişim sağlayan cihazlarını bir aylığına kaldırdı.
Ama işler yoluna girmedi. Sam, ebeveyn izni olmadan ergenlik engelleyici alıp alamayacağını araştırmaya başladı. Yüzünün ergenlikle birlikte gelişen şeklini takıntı haline getirdi, çünkü bu onu anime alter-egosunun arzu ettiği estetikten daha da uzaklaştırıyordu. En endişe verici olanı, erkek cinsel organını korurken büyük göğüsler geliştirmenin tuhaf bir şey olduğunu aklına getirmemesiydi; bu hayali ailesine normalmiş gibi sundu.
Sam'in ebeveynleri çocuklarını analiz etmeme konusunda her zaman mutabıklardı ki Ellen bunu çocuk doktorları arasında mesleki bir deformasyon olarak tanımlamaktaydı. Sonuçlarını anlayamadan harekete geçmesini engellemeye kararlı olan Ellen, oğlunun yeni iddiasının sırrını çözebileceklerini umarak "cinsiyet eleştirel" terapistlerden yani Sam gibi gençleri tedavi etmenin en iyi yolunun kabul ve teşvik olduğu iddiasını reddeden terapistlerden yardım istedi.
Konuşmalarımız boyunca aklıma sürekli bir düşünce geliyor: Sam'in yolculuğu tuhaf bir şekilde tepkisel görünüyor. Açıklamalarını ve duruşlarını sürekli olarak ailesine yansıtıyor, hatta onlara sosyal medya akışlarını gösteriyor ve onların tepkilerine oldukça odaklanmış görünüyor. Ellen buna bir tür "dans" diyor: Oğlu anne ve babasını "muhafazakar" etiketli bir kutuya koymak ve böylece kendisine isyan edecek bir güç vermek istiyordu. Ama Ellen bu tuzağa düşmeyecek kadar kontrollüydü. Bir gün, Ellen Sam’i test etmeye karar verdi. "Eğer gerçekten istiyorsan sana kız demeyi deneyebilirim," diye önerdi. Ama Sam kabul etmedi, dememesi gerektiğini, çünkü gerçekten öyle demek istemeyeceğini söyledi. Ellen, "Yine de bir deneyelim," diye karşılık verdi. Ama bunu yaptığında, Sam'in rahatsız olduğu belli oluyordu ve buna sona verdiler.
Oyunlardan ve yaşamlarımız boyunca nasıl geliştiklerinden bahsettik. Streets of Rage, Mortal Kombat ve diğer 1990'lar dönemi video oyunlarının "Oyuncu Seçimi" ekranlarını düşünüyorum. Gizli zevklerimden biri, oyun başlamadan önce favorimi seçmek için mevcut avatarlar arasında gezinmekti. Seçme eylemi bir kendini tanımlama eylemiydi: gerçek benliğimin kısıtlamaları olmadan bu fantezi dünyasında nasıl görüneceğimi seçiyordum. Ancak bu oyunlar aralarından seçim yapabileceğim yalnızca birkaç karakter sunuyordu. Buna karşılık 2020'lerin oyunlarının sürükleyici çevrimiçi ortamları sonsuz seçenek sunuyor. Sosyal medya da gençlere fantezi kimliklerini benimsemeleri için her türlü fırsatı sunuyor. Eğer isterlerse, Sam gibi çocuklar uyku harici saatlerin çoğunu, vücut parçalarının alakart menü olarak sunulduğu son derece sürükleyici, sürekli genişleyen dijital ortamlarda yaşayabilirler.
On sekiz ay sonra, Ellen'ın Sam'le ilişkisi daha iyi hale geldi. Hâlâ Sam'in kendisini nasıl gördüğü hakkında derin sohbetler yapıyorlar; işler sarpa sardığında, bunlar daha mesafeli bir format olan e-posta ve kısa mesaj yoluyla gerçekleşiyor. Ancak Sam büyüdükçe büyük ölçüde olgunlaştı. Daha düşünceli görünüyor; artık "hormon aldığım zaman" yerine "hormon alırsam" diyor. Ve Sam hâlâ daha kadınsı bir forma bürünme fikriyle oynasa da, cosplay (kurgusal bir karakteri kostüm giyerek canlandırmak) bir zamanlar olduğundan daha az hayatının merkezinde yer alıyor.
Ancak Ellen, kısmen durumu hakkında dürüstçe konuşabileceği çok az insan olduğu için kendisini hala kapana kısılmış hissettiğini söylüyor. Kocasının pediatrik meslektaşları, gençlerin artık geleneksel hale gelen cinsiyet değiştirmesi hakkında muhalif düşüncelerini fısıltılarla ifade ediyor. Ellen keşke sesleri daha yüksek çıksaydı diyor.
* * *
Christine, Diane, Anne ve Ellen'a benimle konuşmaya zaman ayırdıkları için teşekkürlerimi sunuyorum. Onların yardımıyla anlattığım dört hikaye, gördüğüm vaka çalışmalarının çoğunda ortak olan dış faktörleri içeriyor: ebeveynlerin ideolojiyle işbirliği yaptığına inandığı sağlık meslek çalışanları (Christine): ideolojiyle aynı yolda ilerleyen okullar (Diane): amigo kızlar (Anne): ve zararsız görünümlü Japon çizgi film karakterlerinin merceğinden cinsiyet değiştirmeyi sunan internetin fantezi dünyası (Ellen).
Bu, transgenderizmin tüm nedenlerinin dışsal olduğu anlamına gelmiyor: nöro-atipik bilişin varlığı (otizm gibi), çocukların cinselliklerini keşfetme (veya reddetme) süreci gibi tekrar tekrar ortaya çıkıyor. Ancak araştırmam sırasında dinlediğim her hikayede, bu dış faktörlerin dördü olmasa da en az üçü mevcuttu. Bu serinin bir sonraki bölümünde, bu ortak unsurların ergenlik dönemindeki atipik düşünme biçimleri, cinsellik, internette gezinme ve ruh sağlığı bozuklukları ile nasıl etkileşime girebileceğini göstermeyi umuyorum; bunların hepsi, yeni ebeveynlik bataklığında ilerleyen anne ve babaların tepkilerini daha da karmaşık hale getirebilir.
Dördüncü bölümü okumak için tıklayın.
Kaynak: Quillette
Yorumlar