Oğullar Kız Olduğunda - Dördüncü Bölüm

Aşağıda okuyacağınız yazı, oğulları kız olmak istediğini açıkladığında ebeveynlerin nasıl tepki verdiğini araştıran ve bu anne babaların neden korku ve endişelerini kendi çocukları, terapistleri, doktorları, arkadaşları ve akrabaları ile tartışamayacaklarına inandıklarını açıklayan çok bölümlü bir seri olan Oğullar Kız Olduğunda'nın dördüncü bölümüdür. Yazarın bilgileri nasıl topladığı ve raporladığı hakkında daha fazla bilgi edinmek için lütfen bu serinin giriş makalesine bakın.

-

Coral'ın hikayesi, tanıdık temalar içerse de, profilini çıkardığım diğer ebeveynlerinkinden daha erken başlıyor. Olağanüstü zeki, gerçekçi düşünen oğlu kara deliklerin bilimi hakkında konuşmak isterken, arkadaşları hala Lego ile oynuyordu. 12 yaşına geldiğinde işler zorlaştı: Tüm arkadaşları bir anda okuldan ayrıldı; kalan çocuklar ona zorbalık yapmaya başladı; yakın bir aile üyesi öldü. Ne kadar farklı olduğunu yeni yeni fark etmeye başlamıştı ama nasıl farklı olduğunu değil. Ayrıca ilk bilgisayarını da yeni almıştı.

Trans olduğuna dair ilk açıklama Coral'a kısa mesajla ulaştı. Coral hemen bunun oğlunun yaşadığı zorbalık, güvensizlik ve yalnızlığın yanı sıra bu izolasyonun ortasında aniden internete dalmasının bir sonucu olduğundan şüphelendi. Bilgisayarı oğlunun elinden aldı. Sonraki iki yıl boyunca bu konuda başka hiçbir şey söylemedi.

Ancak daha sonra, bu kez internette paylaşılan iğrenç resimlerle yeni bir zorbalık dalgası geldi. En yakın arkadaşıyla arası açıldı ve bir daha da barışmadı. Çocuklar ona "hanım evladı" ve "kız gibi" dediklerinde, bu hakareti işlemenin en kolay yolu bunun gerçek olarak değerlendirmesiydi. Zorbalarının acımasızlığını olduğu gibi algılayamıyordu. Esasen zorbalık, ergenlik çağındaki erkeklerin güç hiyerarşilerinde yerleşik olan kaba ayıklama mekanizmasının bir parçasıydı. Ona göre en mantıklı açıklama, erkek bedeninde bir kadın olduğuydu; herkese karşı cömert ve okul müfredatında teşvik edici bir şekilde merkeze alınan bir yorumdu bu. İnternette gördüğü her şey bu teoriyi güçlendiriyordu. Dahası, tüm bunlar tam da vücudunun hoşuna gitmeyen şekillerde değişmeye başladığı sırada oluyordu.

Coral'ın oğlunun kendini nasıl kadın olarak görmeye başladığı ve danışmanların, anime kültürünün ve sosyal medyanın katkısı hakkında söylenecek çok şey var. Ancak bu hikayeyi kısa keseceğim, böylece gözlemlememe izin verilen ve bu yazı dizisini oluşturmama neden olan oğlan çocuğu ebeveynleri için Zoom grubunu ilk başlatan Coral'ın kendisine odaklanabileceğim. Coral'ın zihni şu anda uzmanlar, teoriler, yasalar ve politikalar hakkında bir bilgi fihristi. Kendi konumundaki diğer kişilerle samimi bir şekilde konuşabileceği bir destek grubu bulamadığı için kendisi bir grup oluşturdu. Bu proje onun kişiliğinin bir uzantısı: Bana öyle geliyor ki bu kadın, Amazon havzasında altı ay boyunca kendi aklıyla hayatta kalabilecek türden bir kadın.

Kurumsal olarak Zoom grubu, gönüllüler tarafından yönetilen daha büyük bir ağ olan ve şu anda çoğu Kuzey Amerikalı 2.000'den fazla üyesi bulunan Parents of ROGD Kids'in (hızlı başlangıçlı cinsiyet disforisi/cinsiyet hoşnutsuzluğu olan çocukların ebeveynleri) bir bileşeni olarak ortaya çıktı. İlk video görüşmesi 2020 yılında gerçekleşti. Ancak katılan sekiz ebeveyn zaten bir süredir çevrimiçi olarak birbirlerine yardım ediyordu. Coral ilk başta hepsinin ne kadar korkulu göründüğünü hatırlıyor.

Ebeveynlerin gerçek isimleri ve takma adları, e-posta adresleri, telefon numaraları, çocukların yaşları ve eşlik eden hastalıklarının listelendiği bir elektronik tablo hazırlandı. Grup, çok daha uzaklardan ebeveynlerin kaydolmasıyla gelişmeye başladı. Bir toplantıya katılanların sayısı 12 kişiyle sınırlandırıldı; bu da ilgi arttıkça ebeveynlerin katılımlarını dönüşümlü olarak yapmaları gerektiği anlamına geliyordu. Haftalık ikinci bir toplantı eklendi. Bazı günlerde, bu görüşmelerde konuk konuşmacılar - genellikle psikoterapistler veya diğer uzmanlar - yer aldı.

Coral, katılım talepleriyle o kadar dolup taştı ki, incelemeyi, katı kabul prosedürleri grubu kötü niyetli katılımcılardan koruyan ROGD Çocuklarının Ebeveynlerine devretti. Şimdiye kadar sistem işe yaradı. Ancak ilgili herkes, bir güvenlik ihlalinin katılımcıların, grubun "cinsiyet eleştirel" yönelimini tehlikeli ve nefret dolu olarak gören radikal aktivistler tarafından ifşa edilmesine, trollenmesine ya da daha kötüsüne yol açabileceğini biliyor.

Bazı durumlarda, bu aramalara katılan kadınlar kendi hane halklarının incelemesinden de kaçınmak zorunda kalıyorlar. Bir anne duş kabininde fısıldayarak konuşuyor; bir diğeri soğuk bir garajda kağıt havlu ve yağ tenekesi yığınlarının arasına çökmüş, konuşurken nefesi telefona çarpıyor. Birçok ebeveyn park halindeki arabalarında otururken ya da uzun köpek yürüyüşlerine çıkarken görülebiliyor. San Francisco'da bir kadın çamaşırhaneden katılıyor ve duyulmamak için binaya girip çıkıyor. Bir anne "Bir dakika," diyor ve sonra bir dolaba giriyor, kapıyı kapatıyor ve bir yığın tişörtün üzerine bağdaş kurup oturuyor. "İyi bir hafta oldu," diyor bize. "Bacak kıllarını o kadar takıntı haline getirmiyor." 

Coral ilk başlarda bahçesinin arka ucundan konuşuyordu. Ama şimdi içeride kalıyor ve elektrikli süpürge robotunu çalışma odasının dışındaki antreyi temizlemek üzere programlıyor, böylece sesini alçaltmak zorunda kalmıyor. Her şey o kadar gizli kapaklı ki, katılımcıları en başta bu gruba getiren aile travmalarıyla ilgili iç burkan tartışmaların ortasında bile ebeveynler bazen kahkahalara boğuluyor.

Grubun üç amacı var: trans olduğunu söyleyen erkek çocukların ebeveynlerini bir araya getirmek; akademik makaleler, haber makaleleri ve gayri resmi dedikodulardan ilgili bilgileri derlemek ve paylaşmak; ve bazı durumlarda aktivistler olarak örgütlenmek. İkincisi, Coral'ın deyimiyle ebeveynlerin "kendi zehirlerini seçmeleri" için teşvik edildiği alt ekiplerden oluşuyor. Bazı ebeveynler mektup yazma kampanyaları düzenliyor; diğerleri ise ihmalkar bir cinsiyet kliniğine karşı toplu dava açma fikrini araştırıyor. Ancak bu daha spesifik hedefleri bir kenara bırakırsak, çoğu sadece desteklendiklerini hissetmek için katılıyor. Bu ebeveynlerin birçoğu yakın zamana kadar bu kadar çok sayıda genç erkeğin bu eğilimden etkilendiğini bilmiyordu, çünkü ya ROGD'yi (hızlı başlangıçlı cinsiyet disforisini) duymamışlardı ya da bu fenomenin kızlarla sınırlı olduğunu düşünüyorlardı. Ebeveynler gerçek bir kriz yaşarken bile örneğin genç bir çocuk 18 yaşına girdiğinde ve yıllardır takıntı haline getirdiği östrojeni sipariş ettiğinde basit bir konuşma bile büyük ölçüde katarsis etkisi yaratabiliyor gibi görünüyor.

Trans gençlerin kendilerine teşhis koymalarını sorgulamadan "kabul etmeye" yönelik agresif hareketi eleştiren diğer eleştirmenler gibi Coral da pek çok okulun trans olduğunu söyleyen erkeklerin kızların bulunduğu alanlara girmesine izin vermesinden endişe duyuyor. Ancak onun odak noktası sadece kızların güvenliği değil: Bunun, yırtıcı olmaktan çok uzak olan genç oğlu için de yanlış bir politika olduğunu düşünüyor. Bu da bizi bazı erkeklerin kendilerini kadın olarak düşündüklerinde cinsel olarak tahrik olma eğilimi olarak tanımlanan otojinefili konusuna götürüyor. (Bu cinsel saplantı bozukluğu, cinsellikle tamamen ilgisiz bir tür ruh hali olarak asılsız "cinsiyet kimliği" fikriyle çeliştiği için birçok cinsiyet aktivisti arasında tabu olarak görülen bir konudur). Ancak bu konudaki görüşleri de incelikli ve otojierfiliyi her şeyi kapsayan bir kavram olarak ele almıyor. "Bu genç erkeklerden bazıları cinsel amaçlarla annelerinin külotlarını mı çalıyor? Belki," diyor bana. "Ama bu çocuklar 16, 17, 18 yaşlarında, cinsel ve sosyal olarak 12 yaşında oluyorlar. Otojinefili suçlamaları hiçbir şeyi çözmez."

Coral grupta, çalışmaları başkalarına fayda sağlayan bir birleştirici olarak tanınıyor. Zoom grubunu kurmanın kendisi için ne ifade ettiğini sorduğumda "bana bir çıkış noktası sağladı" diyor. “Facebook'ta bu sorun hakkında öfkeli tartışmalara girmek yerine, bu konuda bir şeyler yapıyorum."

Anneler Arasında Bir Baba

Benimle temasa geçen ebeveynlerin çoğu gibi Coral da bir anne. Babalar genellikle bu tartışmada yokmuş gibi görünüyor: Hatta zaman zaman ebeveyn destek forumlarındaki mesajlarda diğer kullanıcıların hepsinin anne olduğu varsayılıyor.

Örneklemimdeki erkek sayısının azlığının açıklaması çok açık: Çoğu ailede çocuk yetiştirme işinin büyük kısmını kadınlar yapıyor. Ancak başka faktörlerin de işin içinde olup olmadığını merak ediyorum. Bu yüzden James oğlu Rob hakkında konuşmak için benimle temasa geçtiğinde, onun görüşlerini duymak istedim.

James, arka plandaki seslerden hoşlanmama ve okul ödevlerine konsantre olmakta zorlanma gibi kendi ergenlik döneminde yaşadığı sıkıntıların çoğunu oğlu Rob'da da görüyor. Kendi ergenlik dönemini, çoğunu hala açıklanamaz bulduğu büyük bir iç dalgalanma dönemi olarak tanımlıyor.

Daha önceki bir bölümde anlattığım Ellen'ın oğlu Sam gibi Rob da yaşadığı değişimleri ailesine iletmek için yazılı mesajlar kullandı. Önce James'in karısı bir not aldı, James'inki ise ancak bir ay sonra geldi. İkisi arasında farklılıklar vardı. Rob annesine babasının transseksüel olduğunu bilmesini istemediğini, çünkü onun "LGBT’lilere karşı hoşgörülü" olmadığından şüphelendiğini söyledi (ancak konuşmamızda bana bunu düşündürecek bir şey olmadı). Öte yandan James'e bırakılan notta, annesine gönderilen versiyonda bulunmayan cinsiyet disforisi hakkında spesifik iddialar yer alıyordu, belki de James'in psikoloji geçmişi olduğu için Rob babasına daha klinik bir düzeyde hitap etmek istemişti.

James'in bana söylediğine göre, genel olarak çocuklara, ebeveynlerinin kuşağına ait değerlerin modasının geçtiği, önyargılarla dolu olduğu ve her geçen yıl daha da çağdışı hale geldiği öğretiliyor. James'e trans meselelerinde babaların annelerden daha az ilgili olduğunu düşünüp düşünmediğini sorduğumda, bana bu alanda genel ifadeler kullanmaktan çekindiğini söylüyor. Ebeveynlere yönelik destek forumlarında çok sayıda sessiz takipçi olduğuna dikkat çekiyor, çok az şey söyleyen ya da hiç söylemeyen ama çok şey özümseyen ebeveynler var. Bu kişilerin çoğunun baba olduğunu düşünüyor.

Rob'un hikayesi, hızlı başlangıçlı cinsiyet bozukluğunun gerçekten ne kadar hızlı olabileceğini belki de diğerlerinden daha çok gösteriyor. Rob daha küçük bir çocukken, nişancılık video oyunlarına ve macera filmlerine takıntılı, sıradan bir çocuktu. Birçok erkek çocuk gibi huzursuzdu ve sonunda Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu ile teşhis edildi. Rob'un cinsiyetinin tipikliği -belki de aşırı tipikliği- o kadar göze batıyordu ki James ilk başta oğlunun yazdığı notların bir tür eşek şakası olup olmadığını merak etti. Ergenlik öncesi ve erken ergenlik dönemleri boyunca, tam bir disfori şöyle dursun, en ufak bir kadınsılık belirtisi bile göstermemişti. Yine de Rob bir kez kız olduğuna karar verdiğinde, her şeyi kabullenmişti. Rob 18 yaşına girer girmez, bir gün karşı cinsiyet hormonlarının ve cinsiyet değiştirme ameliyatının devlet tarafından finanse edildiği İskoçya'ya taşınacağını açıkladı. Yeni bir adı vardı. O "Ace" idi, yani aseksüel. Romantik hayatı henüz başlamamıştı ve görünüşe göre hiç başlamayacaktı.

İki ebeveynli ailelerde yaşayan trans genç erkeklerin birçoğunda, yeni isimlere teslim olmayı kaygan bir yokuşun ilk adımı olarak gören ve sert bir tutum sergileyen bir ebeveyn ile pazarlık yapmaya daha istekli olan veya çocuğun sadece geçici bir dönemden geçtiğini düşünen (veya her ikisini de yapan) başka bir ebeveyn bulunuyor. Gözlemlediğim kadarıyla, ilk (katı) ebeveyn genellikle anne, ikinci (daha hoşgörülü) ebeveyn ise genellikle baba oluyor. Konuştuğum annelerin birçoğu, erkeklerin ailelerinde yaşanan krizle başa çıkamadıklarını ya da çıkmadıklarını, bu nedenle de anne sorunla daha doğrudan ilgilenirken babanın rahat bir yaklaşım sergilediğini söylüyor. Ancak James'in evliliğinde bu kalıp tersine dönmüş. Rob'un annesi, bunun da diğerleri gibi bir takma isim olduğunu savunarak yeni ismi kabul etmiş; James ise tam tersini düşünüyor. Oğlunu, genç bir delikanlının risklerini tam olarak anlayamayacağı karmaşık tıbbi zorluklara doğru ilk adımlarını atmaya teşvik etmek istemiyor.

Bir önceki bölümde anlatılan Christine'in hikayesinde olduğu gibi, birçok terapistin hizmetlerinin kurumsal olarak kuşatılması Rob'un yolculuğunu açıklamaya yardımcı oluyor. Christine ve oğlu Max'te olduğu gibi, James ve Rob da daha derin motivasyonların çocuğun ani cinsiyet aydınlanmasını açıklamaya yardımcı olabileceğini kabul etmeyi reddeden bir terapiste gitti. Toplantı sırasında art arda intihar istatistikleri sunuldu ve terapist Rob'un kaygılarının James'in kendi çocukluğunda yaşadıklarını nasıl yansıttığını duymakla pek ilgilenmedi. Terapist, James'in konu hakkında kapsamlı bilgi sahibi olmasına rağmen araştırmasının sonuçlarıyla da ilgilenmedi. O zamandan beri James transseksüellik hakkındaki düşüncelerini kendine saklamaya başladı: Muhalif görüşlerin basitçe bir kenara atılacağı, hatta transfobinin kanıtıymış gibi silah olarak kullanılacağı onun için açıktı.

James gençken, arabaları ve avlanmayı seven kaslı maço tiplerden, bilim ve fantastik kurgu ineklerine kadar herkesin kendi kabilesini bulma sürecinden geçtiğini hatırlıyor. Ancak oğlunun kabile çevresi daha çok cinsellik, cinsiyet ve bu özelliklerin internette sunulma biçimine dayanıyor. James cinsiyetle ilgili konularda "kötü polis" haline gelmiş olsa da, 30 yıl sonra doğmuş olsaydı kabile arayışındaki oğluyla aynı yolu izleyebileceğini söylüyor. Bunu bana söyleyen ilk ebeveyn o değil.

Hep aynı soruyu soruyorum: "Bu sizi nasıl etkiledi?" James'in cevabı bana onun da en az görüştüğüm anneler kadar üzgün ve derinden etkilenmiş olduğunu gösteriyor. Bu konu her gün düşüncelerini meşgul ediyor ve geçmişi zihninde yeniden canlandırmasına, hangi kararları daha farklı verebileceğini merak etmesine neden oluyor. James, Rob ile dürüstçe konuşmak istiyor, ancak durumu daha da kötüleştirmeden bunu nasıl yapacağını bilmekte giderek zorlanıyor.

Rob'un eski direncinin yasını tutuyor ve oğlunun şu anda internetteki trans alt kültürlerini besleyen kırılganlık ve mağduriyet duygusunu fetişleştirmeyi bırakmasını diliyor. James ergenlik dönemindeki beceriksizliğini aşmış, kendi bedeni içindeki rahatsızlık duygularının üstesinden gelmeyi öğrenmişti. Şimdi ise oğlunun aynı duygulara teslim oluşunu, hem de güçlü kalmasına yardımcı olması gereken eğitimcilerin ve terapistlerin teşvikiyle koşar adım teslim oluşunu çaresizce izliyor.

Beşinci bölümü okumak için buraya, birinci bölümden başlamak için buraya tıklayın.

Kaynak: Quillette