Trans Olduğunu İlan Eden Çocukların Ebeveynlerinin Maruz Kaldığı "Gaslighting"

Geçmişinde cinsiyet karmaşası yaşamadıkları halde ansızın trans olduklarını ilan eden çocukların ebeveynleri bu yeni cinsiyet iddiasına şüpheyle yaklaştığında transfobi ve yobazlık ile suçlanıyor.
Trans Olduğunu İlan Eden Çocukların Ebeveynlerinin Maruz Kaldığı


Gaslighting, bir psikolojik manipülasyon türüdür. Kişinin kendi amaçları ve çıkarları doğrultusunda mağdur kişiyi kendinden, algılarından, düşüncelerinden ve duygularından şüpheye düşürür. Mağdur gerçeklikten ve akıl sağlığından şüphe duyar; kendi algılarından uzaklaşıp zorba kişinin ileri sürdüklerini benimsemeye yaklaşabilir. Mağdur kendini suçlu ve eksik hisseder, özgüvenini yitirir. Zorba kişi gaslighting yapmak için yalan söyleyebilir, duygusal manipülasyon yapabilir, aşağılama ve suçlama yapabilir, kişiyi yalnızlaştırabilir… Mağdur kişiler için belirli bir karakter prototipi olmamakla birlikte zorbalar narsist ve antisosyal kişilik örüntülerindedir.

* * *

Ebeveynlerin, ergenlik çağındaki çocuklarının ani ve beklenmedik bir şekilde transseksüel olduklarını açıklamaları karşısında verdikleri tepkiyi tanımlamak için kullandıkları en yaygın kelime "gafil avlanmak". Bu çocuklar tipik olarak zaten çok sorunlular ve önceden var olan çeşitli duygusal sorunlarla ileri çıkarlar. Cinsiyet disforisi (cinsiyet hoşnutsuzluğu) ise genellikle zaten oldukça uzun olan bir listedeki başka bir tanı gibidir.

Bu ebeveynler çocuklarının cinsiyet disforilerini derinlemesine anlamaya çalışıyorlar. Çoğu iyi eğitimli ve bilgili. Pek bir anlam ifade etmeyen basit sloganlar onları rahatsız ediyor. "Çocuğum nasıl yanlış bedende doğabilir?" diye soruyorlar. Cevap basit, yanlış bedende doğmak diye bir şey yoktur.

Bu ebeveynler ayrıca çevrelerindeki diğer kişiler tarafından yanlış anlaşıldıklarını ve kötülendiklerini hissediyorlar. Bazı durumlarda, sadece çocuklarının otizm, dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu, anksiyete, depresyon ve diğer komorbid (eşlik eden tanı) durumlarının bu ani cinsiyet disforisi ifadeleriyle bağlantılı olabileceğine dair endişelerini dile getirdikleri için aileleri ve arkadaşları tarafından dışlanıyorlar.

Kabaca üç yaşından 10 yaşına kadar şimdi cinsiyet disforisi olarak tanımlanabilecek bir durum yaşadım. Bu yıllar boyunca kız olmaktan hoşnut değildim ve erkek olarak algılanma arzumu açıkça ve gururla dile getirdim. Ancak erken başlangıçlı cinsiyet disforisi yaşayan çocukların yaklaşık yüzde 80'i gibi ben de sonunda bu durumdan kurtuldum. (Öte yandan, tıbbi müdahale sürecine başlayan bir çocuklar için bu sayı kabaca yüzde ikiye düşüyor). Ergenlik benim için zordu ama aynı zamanda gerekliydi çünkü cinsel gelişimim sayesinde kendi bedenimde rahat olmaya başladım.

Trans olduğunu söyleyen bir çocuğun artık kendini karşı cins olarak tanımlamamaya başladığı vazgeçme süreci, çocuğu bedeninin ömür boyu tıbbileştirilmesinden kurtardığı için ebeveynler tarafından genellikle en iyi seçenek olarak görülür. Ancak bu aynı zamanda, birçok çevrede ideolojik olarak onaylanan, bir çocuk cinsiyet disforik olarak ortaya çıktığında en iyi ve aslında tek seçeneğin çocuğun cinsiyet değiştirme arzusunu coşkuyla "teşvik etmek" ve bu sürecin her adımında onları kutlamak olduğu inancıyla terstir.

"Cinsiyet değiştirmenin" farklı sonuçları vardır. Bazıları cerrahi müdahaleler geçirir, hayatlarının geri kalanında karşı cinsiyet hormonları almaya devam eder. Bazıları zararlı yan etkiler nedeniyle hormon almayı bırakır ve hormon almamanın yan etkileriyle birlikte yaşar. Bazıları cinsiyet değiştirdiğine pişman olur, ancak geri dönüşü olmayan noktayı geçtiklerine inandıkları için umutsuzca yola devam eder. Bazıları ise asıl cinsiyetine geri dönmek ister.

Transların yeni cinsiyetlerinin derhal kabul ve teşvik edilmesini talep eden transgender anlatısı, tipik olarak hepimizin biyolojimizden farklı bir cinsiyete sahip olduğumuz yönündeki kanıtlanamaz iddiayı benimser. Taraftarlar iddialarını savunurken, karşıt görüşte olanları sıklıkla bağnaz, transfobik olarak yaftalar. 

Buna karşın, cinsiyet değiştirmek isteyen gençler farklı bir boyuttadır. Genellikle bu tür cinsiyet teorileri üzerinde fazla düşünmemişlerdir. Ayrıca genellikle iddialı ve kanıtlanmamış bir sahte ruhanilik biçimini satın aldıklarının da farkında değillerdir.

Ebeveynlerin neredeyse tamamı, (çoğu durumda) cinsiyetle ilgili herhangi bir sıkıntı belirtisi göstermedikleri bir çocukluk döneminden sonra aniden transseksüel olduklarını açıklayan ergenlik çağındaki çocuklarının, Dr. Lisa Littman'ın 2018 yılında yaptığı bir araştırmada ele aldığı Hızlı Başlangıçlı Cinsiyet Disforisi (ROGD) durumunu yaşadıklarını söylüyor. Çoğu durumda, bu translık iddiası dramatik bir tarzda, bu harekete adanmış birçok internet sitesinde bulunabilecek türden bir manifesto aracılığıyla yapılıyor.

ROGD resmi bir teşhis değil, daha ziyade belirli, tanımlanabilir bir tür tuhaf, yüksek zekalı, izole, sosyal olarak garip gençler arasında ortaya çıkan bir fenomen. Sayılardaki artış ise şaşırtıcı. Örneğin, tartışmalı uygulamaları nedeniyle kapatılmadan önce İngiltere'deki Tavistock Cinsiyet Geliştirme Servisi'ne son on yılda başvuran kız çocuklarının sayısında 53 kat artış olmuştu. Bu kişilik tipine sahip bu kadar çok yalnız çocuğun neden cinsiyet değiştirme arayışında olduğunu kimse tam olarak bilmiyor. Ancak bir dereceye kadar, basit davranışçı ilkeler devrede: trans olduğunu açıklayan çocuklar genellikle kendilerini ilk etapta cinsiyet değiştirmeye teşvik eden (ve tipik olarak bunu yapmaları için onlara yol haritası sağlayan) aynı İnternet toplulukları içinde olumlu ilgi ve destek buluyorlar.

Çocukların sorunlarının çoğunun veya tamamının "transfobik" bir toplumda yaşamanın getirdiği zorluklara bağlanabileceğine dair ideolojik olarak dayatılan ısrar var; bu iddia, çocuğun yeni ilan edilen taleplerini anında kabul edip teşvik etmeyen herhangi bir şekilde karşılık vermesi halinde ebeveyni kötü adam (hatta baskıcı) olarak nitelendiriyor. Ebeveyn ya bu yargıya boyun eğecek ve yanlış olduğunu bildiği bir müdahaleyi tasvip ediyormuş gibi davranacak ya da sesini yükseltecek ve böylece kendi çocuğuna karşı kendi çocuğu için savaşa girecek.

* * *

Trans çocuk
Sosyal medyada trans anlatısının cazibesine kapılan çocuklar, geçmişlerinde cinsiyet karmaşası yaşamadıkları halde ansızın trans olduklarını ilan ediyor.

ROGD yaşayan kız çocuklarına kıyasla ROGD yaşayan erkek çocuklarının tipik sunum şekilleri arasında belirgin farklılıklar olduğu görülüyor. ROGD erkek çocukları, kendilerini yumuşaklık, nezaket ve basmakalıp olarak kadın olmakla ilişkilendirilen diğer özelliklerle kuşatılmış hissettikleri bir anlayış duygusuna kapılmış gibi görünüyor. Transseksüel olduklarını açıklamadan önce, bu tür çocukların çoğu utangaç "ana kuzusu" olarak alay konusu olmuş çocuklar. Buna karşın ROGD kızları genellikle güç, kuvvet ve özgüvene açlık duyma eğiliminde oluyor.

Bu kızlar aynı zamanda trans olmayan kızlarla aynı dış görünüş kaygısını sergileme eğiliminde, ancak bu kaygı tersine çevrilmiş halde. Belli bir yaşa gelmiş pek çok kız özenle uygulanmış bir makyaj olmadan evden çıkmayı hayal bile edemezken, bu kızlardan bazıları, vücudu saran ve göğüsleri düzleştiren sıkı, daraltıcı bir kumaş parçası olan bir göğüs bağlayıcı olmadan evden çıkmaktan rahatsız oluyor. (Genel olarak konuşmak gerekirse, göğüsler ROGD kızları için gerçek cinsel organlardan çok daha fazla derin bir utanç kaynağı olabiliyor.) Aynı şekilde, uygun ayakkabılar, sweatshirtler, kot pantolonlar ve erkeksi saç stili, klişeleşmiş rahat bir erkek genç görünümü sergilemenin önemli bir parçası haline geliyor. İronik bir şekilde, kendilerini trans erkek olarak tanımlayan bu kızlar, çoğu erkek çocuğa yabancı gelecek bir detaycılık sergiliyorlar. Cinsiyeti performatif (belirli şeyleri yapmak) olarak algılama eğilimindeler ve karakterde kalmak için hiçbir çabadan kaçınmıyorlar.

ROGD erkekleri de performatif süslemelere yönelebilir, ancak bu daha çok dijital alt kültürlerinde destek ve ilgi toplayan (bazen rahatsız edici) çevrim içi iletişimlerin yaratılması yoluyla ortaya çıkar. Genel olarak, daha ileriye odaklı olma eğilimindedirler ve cinsiyetin estetik süslerine ilgi göstermeye daha az meyillidirler. Onlara göre, onlar trans kadınlardır ve bu nedenle mümkün olan en kısa sürede hormonlara erişmeleri gerekir. Bazıları oje ya da makyajla uğraşmak istemez.

Bu aşamada, çocuklar çok fazla dikkat çekmekten korkabilirler ancak daha sonra, tıbbi süreçlere başladıklarında, bazen ilgiden zevk almaya başlarlar. Bu iki aşamalı bir süreç olabilir. Bazı ROGD erkek çocukları için kadın kıyafetleri ilk başta çok fazla sahte bir rol gibi gelir. İstedikleri şey, kendilerini arzularına uygun bir şekilde fiziksel görünüme bürüyecek gerçek tedavilere erişimdir. Bu süreç başladığında, bazen performatif bir tarza kayacak ve birini erkek veya kadın yapan şeyin kıyafet, ayakkabı, saç modeli, deodorant ve diğer yüzeysel unsurlar olduğu görüşüne yaklaşacaklardır.

Bu vakalar zaman içinde incelendiğinde, bazen çocuğun trans olduğunu kamuoyuna açıklama derecesinde farklılık olduğu görülür. Özellikle ROGD kız çocukları, transseksüelliklerini bir sır olarak saklayabilir veya bu bilgiyi yakın bir arkadaş çevresiyle sınırlandırabilir. Bu aşamada, "gerçek" cinsiyetleri hakkında uzun uzun düşünebilir, cinsiyet menüsündeki düzinelerce farklı sınıflandırmadan herhangi biri olup olmadıklarını anlamaya çalışabilirler. Yine de bir kısmı, aslında birçoğu, yeni keşfettikleri cinsiyetleri hakkında kamuya açık bir şekilde konuşmayı arzulayabilir ve böylece başkalarını kamuya açık bir şekilde açılmaya teşvik edebilir, yeni keşfettikleri kabileleri içinde bir aidiyet ve yoldaşlık duygusu yaşayabilir ve toplumun haklı olmasına rağmen düşmanlaştırılan tepkisiyle savaşmak için üzerlerine düşeni yapabilirler.

Yaşıtları olan herkes gibi bu çocuklar da cevapları ve tavsiyeleri internette arıyor. Bu durum, çocuğun ebeveynlerine yabancılaşmasına yol açıyor. Bunun nedeni, kendini trans-destek topluluğu olarak adlandıranların genellikle kendilerini ikna edici bir şekilde çocuğun gerçek çıkarlarını düşünen kişiler olarak sunarken anne, baba ve kardeşlerin ise kötü niyetli ve transfobik olduğunu iddia etmesi.

Bu gençlerin cinsel geçmişleri belirsiz olabilir. Cinselliğin açıkça konuşulmasının teşvik edildiği tipik liberal ailelerde dahi ebeveynler trans olduğunu söyleyen çocuklarının sekse ilgisiz görünmeleri (ve hatta bu konuyu konuşulamaz bulmaları) durumuyla sık sık şaşırıyorlar. Bunun köklü bir utanç duygusundan mı yoksa bastırılmış bir libidodan mı kaynaklandığı belirsizliğini koruyor. Ancak diğer bazı ebeveynlerin gözlemleri tam tersi yönünde: Çocuklarının çevrimiçi geçmişi, iç çamaşırı giyen erkeklerin kadınlaştırma ritüellerine boyun eğmeye zorlandığı varyant da dahil olmak üzere, belirsiz fetiş-porno topluluklarına sonsuz girişlerle dolu. Maruz kalınan cinselliğin sağlıksızlığı da burada önemli bir etken. 

Bu çocuklar umutsuzca mutsuz görünüyorlar ve birçoğunun tıbbi teknoloji yoluyla sıkıntılarına basit bir cevap araması şaşırtıcı değil. Bir ebeveynin sorduğu gibi, "Hayatta, 'Bu ilacı alırsan kendini ve eski sıkıntılarını geride bırakabilirsin ve tamamen farklı bir insan olabilirsin' denmesinden daha çekici bir şey var mı?" Tıbbi müdahaleden önceki dönemde anksiyete ve depresyonunun, çözülmesi zor içsel sorunlar yerine trans olmayanlar tarafından dayatılan dışsal nefretten kaynaklandığına inanmak suretiyle yüzeysel bir teselli bulunuyor olabilir.

Başka bir deyişle ideolojinin kendisi, çocuğun olumsuz duygularını dışsallaştırmak (duyguların nedenini kendi benliğinde aramak yerine dış faktörlere yüklemek) için psikolojik bir araç sağlar. Birçok erkek çocuk banyoda uzun saatler geçirip vücut tüylerini alırken, ROGD kızları güçlü bir çeneye ve sakala sahip olacakları günün hayalini kurar. Her iki durumda da, bu ritüellerin, yeterli özen ve adanmışlıkla gerçekleştirildiği takdirde, yarı mistik bir biçimde acılardan kurtulmayı sağlayacağına dair bir beklenti var gibi görünüyor.

* * *

Cinsiyet disforisi
Ebeveynler cinsiyet disforisi yaşayan çocuklarına dikkatli, yavaş ve şefkatle yaklaşmanın yanı sıra koydukları sınırlar konusunda net ve tutarlı olmalıdır.

Peki ebeveynler cinsiyet sorgulaması yapan çocuklarına yardımcı olmak için ne yapmalı? Her şeyden önce, dikkatli, yavaş ve şefkatle hareket etmeliler. Agresif tıbbi müdahaleyi destekleyen sağlam kanıtlara dayalı hiçbir tıbbi kanıt yok. 

Bu durumu, çözülmesi yıllar alabilecek (çoğu vakada olduğu gibi) uzun vadeli bir süreç olarak ele almak akıllıca olacaktır. Ebeveynlerin koyduğu davranışsal sınırlar konusunda net ve tutarlı olması (örneğin çocuğun hangi siteleri ziyaret edebileceği veya internette neler paylaşabileceği konusunda) ve aynı zamanda sevgi ve şefkate güçlü bir vurgu yapması gerekir. Yanlış anlaşılan bir ergen olmak çok yalnız hissettiren bir durumdur. Ebeveynlerin beceriksiz veya başarısız bir şekilde de olsa bağlantı kurmaya çalıştıklarını bilmek bile bir gencin yalnızlık hissini hafifletebilir.

Ebeveynler genellikle en iyi terapisti bulma telaşında olsalar da, cinsiyet konularında bilgili terapist sayısı az olduğu için bu alanda bir eksiklik vardır. Sıkıntılı çocuğunuzu yeterince bilgi sahibi olmayan veya çocuğunuzun durumuna basit bir bakış açısıyla tepki veren bir profesyonele göndermek yarardan çok zarar getirir.

Dahası, bir çocuğun hayatında uyku, beslenme, egzersiz ve kaliteli arkadaşlıklar geliştirmenin önemini unutmayın. Bazı durumlarda, bu gibi basit iyileştirmeler bir çocuğun mutsuzluğunun temelinde cinsiyetle bağlantılı sorunların yatmadığını fark etmesine yardımcı olabilir.

Ebeveynlerin, altta yatan duygusal sıkıntıyı anlayabilmeleri için çocuklarının çevrim içi davranışlarına dahil olmaları çok önemlidir. Bu bazı durumlarda gözetleme gibi gelebilir. Ancak genç ve saf çocuklar daha önce hiç bu kadar geniş bir yanlış bilgi havuzuna erişmemiş, manipülatif aktörlere bu kadar maruz kalmamıştır. Yetişkinler olarak bile, çoğumuz tutumlarımızı bize geri yansıtan yankı odalarında yaşıyoruz. O halde bu sürecin, öz farkındalığı olmayan ve umutsuzca destek arayan bir genç için nasıl işleyebileceğini hayal edin.

Daha genel olarak, ebeveynlerin çocuklarının içgüdülerine kıymet verdikleri gibi kendi içgüdülerini de kıymetli görmeleri önemlidir. Cinsiyeti çevreleyen hakim ideolojiler içinde kodlanmış talihsiz temalardan biri, ebeveynlerin çocuğun kimliği konusunda tamamen cahil ve hatta çoğu durumda aktif olarak kötü niyetli olduğu fikridir. En katı cinsiyet ideologları, şüpheci ebeveynleri, çocuklarını daha fazla üzüntüye, hatta intihara sürüklememek için tutumlarını düzeltmeleri gereken bağnazlar olduklarına ve oğulları ve kızları hakkında uzun yıllar boyunca geliştirdikleri tüm ebeveyn gözlemlerinin ve görüşlerinin, bir çocuk yeni cinsiyetini duyurduğunda aniden geçersiz hale geldiğine ikna etmeye çalışırlar.

Nihayetinde ebeveynler her zaman çocuklarını dinlemelidir. Ancak konu ileriye dönük doğru yolu seçmeye geldiğinde, ebeveynin sesi de geçerli ve önemlidir.

Kaynak: quillette.com

3 Nisan 2024

Bu Konu Hakkında Ne Düşünüyorsunuz?

Bize Katılın!

Yeni içeriklerden haberdar olmak için e-posta bültenimize abone olun.