Sanal Dünya Psikolojik Sorunlar Yaşayan Gençlere Transseksüelliği Telkin Ediyor

Yazarın Notu:  Diğer ebeveynlerin hızlı başlangıçlı cinsiyet disforisi (cinsiyetten duyulan hoşnutsuzluk) hakkındaki hikayelerini okudukça rahatlıyorum. Artık deli olmadığımı ve tedavi ve tıp dünyasının yıllardır çocuklarımızla uğraşan biz ebeveynlere ayak uydurması gerektiğini daha iyi anlıyorum. Başından beri çocuğumun transseksüelliğinin, yaşadığı ruh sağlığı sorunlarının bir belirtisi olduğunu söyledim. Lütfen ailemizin son derece kabullenici ve açık fikirli olduğunu bilin. Biz "transfobik" değiliz. Ve işte bizim hikayemiz…

Çocuğumuz 15 yaşında, 10. sınıf öğrencisi ve ortaokuldan beri cinsiyeti konusunda kafası karışık. Ondan kızım diye bahsedeceğim ama bu çocuğumuzun duymak istediği bir şey değil. Diğer pek çok ebeveyn gibi ben de yanlış anlamaları önlemek için ondan bu şekilde bahsetmeme konusunda ustalaştım. Artık kavga etmek istemiyordum. İkisi biyolojik dört çocuğumuz var. Bahsettiğim kızımız ve bir kardeşi evlatlık. Evlat edinme konusunda her zaman açık olduk ama kızım her zaman öz ailesi hakkında daha fazla bilgi edinmek için mücadele etti.

Eve bir günlük bir bebek olarak gelen bu kız çocuğu büyüdü, kendine güvenen cesur bir çocuk oldu. İlkokuldayken, 900'e yakın kişinin karşısında tek başına şarkı söyledi, ki ben bunu yapmayı hayal bile edemezdim. Özgüvenli pırıl pırıl bir çocuktu. Küçük kız kardeşinin en iyi koruyucusuydu ve her zaman yeni sporlar/aktiviteler denerdi.

Sonra işler değişti.

Yedinci sınıfta kızım sosyal platformlarda adını Elliot (bir erkek ismi) olarak değiştirdi. Bunu ancak uzun bir çaba sonucunda keşfedebildim. Yedinci sınıfta şiddetli anksiyete ve depresif bozukluğun yanı sıra kendine zarar verme nedeniyle psikiyatri kliniğine yatırıldı. Transseksüel düşüncelerinden o zaman daha çok haberdar olduk. Orada aslen kadın olan bir transla tanıştı ve bu kişiyi sadece iki gün tanıdıktan sonra ona aşkını ilan etti. Bu, çocuğumuzun insanlara ve fikirlere ne kadar çabuk kapılabildiğinin güzel bir örneği. 

Şimdi yine başkalarının zihin dünyasında gibi. İnsanların, ismine ve görünüşüne dayanarak onun erkek olduğunu düşüneceğini varsayıyor. Yatarak tedavi gördüğü için yaklaşık iki yıldır evde yaşamıyor ve pek çok kişi onun tedavi yolculuğuyla ilgili ayrıntıları bilmiyor. Tedavinin bir parçası olduğu için eşimle ve benimle cinsiyeti hakkında açıkça konuşabiliyor ama hala transseksüellikle ilgili ezbere konuşuyor. Bu görüşü başkasından aldı, ezberledi ve kendini bu kalıba soktu. Diğer görüşlere karşı toleransı ise sınırlı.

Çocuğumuz bir buçuk yıl boyunca arkadaşlarından ve ailesinden uzaklaştı. Ortaokulda yeni bir okula geçti ve birçok çocukla iyi etkileşim kurduğu söyleniyordu. Altıncı ve yedinci sınıf boyunca, kadınsılık ve EMO (duygusalın kısaltması olarak kullanılan; somurturken, saçlarını genelde önlerine taramış ve acı çekiyor gibi görünen gençlik imajı) gibi farklı imajlar denemeye başladı. Geçmişe bakarsak, zaman zaman sosyal olarak bazı konularda zorlandığına dair küçük göstergeler vardı, ancak normalin dışında görünen hiçbir şey yoktu.

Zamanla, inanılmaz derecede işlevsiz insanlarla çevrimiçi olarak çok daha fazla bağlantı kuruldu. Online dünyada farkında olduğumuzdan çok daha fazla vakit geçiriyordu (o sırada kız kardeşlerinden biri derin bir depresyondaydı ve büyükbabası ölüm döşeğindeydi). Kısacası, online olmanın yollarını bulmakta ve kaçamak online görüşmelerini gizlemekte çok ustaydı. İnternette bizim bilmediğimiz gizemli birçok arkadaş edinmişti. Cosplay (kurgusal bir karakter gibi giyinme) ve transseksüel dünyalarıyla çok bağlantılıydı. Bu da okul arkadaşlarının çoğundan kopmasına neden oldu. Çocuğum somut dünyadan giderek kopuyor, sanal dünyaya kapılıyordu.

Üzerine çok fazla konuştuktan sonra, çift cinsiyetli (hem kıza hem erkeğe hitap eden) bir isim üzerinde anlaşmak zorunda kaldık. Bu bizim yavaş yavaş teslim olduğumuz anlamına geliyordu. Erkek ismi kullanmasındansa her iki cinsiyete uygun bir isim kullanması bana daha iyi göründü. Bize danışmanlık yapanlar da ona bu özerkliği vermenin iyi olduğunu söylediler. Belki de bizi bu yönde manipüle ettiler. Kızım erkek olmak istediğini ifade etse de bu tamamen sabit bir fikir değildi ve bunun kısa ömürlü bir kafa karışıklığı olacağını düşündük.

Çevrimiçi dünyanın kızımın cinsiyeti ve kendisi hakkındaki kafa karışıklığını pekiştirdiğine inanıyorum. Kızım psikolojik olarak oldukça savunmasız bir halde ve anksiyete ve depresif bozuklukla mücadele ediyor. Bunlarla başa çıkabilmenin bir yolu olarak sorunlu akranlar edindi. İnternetteki trans grupları da onu rahatlattı çünkü transseksüel anlatıyı aşılarken aynı zamanda yoğun bir ilgi veriyorlardı. Cosplay yapmaya başladıktan bir yıl sonra, okuldan eve gelip her gün makyaj yapıp peruk takarak Cosplay karakterine dönüşür oldu. Bunun, kızımın sanat ile kendini ifade etmesini sağlayacağını düşünmüştüm. Ancak bu onun için sadece bir kaçışa dönüştü.

Okul akademik açıdan zorlayıcıydı ve daha önce başarılı olmak için can atan kızımız artık öğretmenlerinden kaçıyor ve ödevlerini tamamlamıyordu. Çevresindeki insanları manipüle etmekte çok başarılıydı. Okulu transseksüelliği teşvik ediyordu. Kızım öğretmenleriyle transseksüellik hakkında konuştuğunda, öğretmenleri kızımın sınıf arkadaşlarına transseksüel olduğunu söylemesini ve bu konunun detaylarını açıklamasını istedi. Biz buna izin vermedik.

Benim için bu sürecin en kötü anlarından biri, kızımın görüştüğü yeni terapiste yeni bir isim kullanmaktan rahatsız olduğumu ifade ettiğimde, bana çocuğuma onarılamaz bir zarar verdiğimi söylemesiydi. Okul danışmanı ve terapist, aile sistemimizi hiçe sayarak sadece bir aile üyesine odaklanmıştı. Halbuki aile bir bütündür. Bizi nasıl yok sayarlar? Aileyle ilgili sorunlarını düşünürsek, büyürken ağabeyi ile büyük bir çatışma yaşamış ve ondan umutsuzca ilgi istemişti. Acaba erkek olma arzusunun altında bu mu yatıyordu? Ne yazık ki terapistleri altta yatabilecek sebeplerle hiç ilgilenmedi.

Kızımın beden imajı sorunları ergenlikle birlikte başladı. Ondan önce tam bir kızdı. Cesurdu, bağımsızdı ve kadınlığıyla gurur duyuyordu. Ortaokula kadar uzun saçlarını hep sevdi. Erkenden ergenliğe girdi. Bu yüzden çok genç yaşta büyük göğüsleri oldu, kilo aldı ve farklı giyinerek vücudunu gizlemeye başladı. Ergenlik konusunda şaşkınlık yaşayan masum bir genç kızdı sadece.

Şimdi kadın vücudunun özelliklerinden nefret ettiğini ve onlardan kurtulmak istediğini söylüyor. Kızlara özel yatılı tedavi merkezinde akranları ona "erkek" diye hitap ediyor. Tedavi merkezindekiler de birkaç ay önce aynısını yapmaya başladı. Sekizinci sınıfta bir göğüs bağlayıcı takmaya başladı. O zamanlar bunu daha az kullanıyordu ama şimdi giydiği tek şey o. Göğsün sürekli bağlanmasının getireceği olumsuz etkiler konusunda endişeliyim. Bundan daha altı ay öncesinde kadın mayosu giymekten çekinmiyor gibiydi. Onu bu konuda teşvik ederek bu hale getirdiler.

Okul performansı, kişisel bakım ve elektronik cihazlarla ilgili hangi sınırları koymamız gerektiğini biliyoruz. Sosyal medya ve dış görünüş konusunda çizmeye çalıştığı yeni sınırlarla mücadele ediyoruz. Geçenlerde hormonlara ne zaman başlayabileceğini sordu ve bu da çok gergin bir konuşmaya yol açtı. Yine de en az 18 yaş sınırı koydum. Bana bunu takdir ettiğini söyledi (Evet, kullandığı kelime buydu. Bir kız çocuğu annesini takdir ediyordu).

Birkaç yıldır koruyucu (ama yönlendirici) bir balonun içindeydi ve yakında başka bir eve taşınıyor. Bense bakış açımızı anlayacak ve çocuğumun düşüncelerini kesin bir şekilde teşvik etmek yerine onlara meydan okuyacak bir terapist arıyorum. Bu durumu güzel çocuğumuzun fiziksel ve zihinsel sağlığına iyi gelecek bir şekilde etkilemeye çalışmak için kısa bir süremiz olduğunu hissediyorum. Yeni kaynaklar okumak ve benzer süreçlerden geçen diğer aileleri keşfetmek isim, saç ve göğüs bağlama ile ilgili bazı kararlarımızı sorgulamama neden oldu. Ancak şimdi çocuğuma daha verimli yollarla rehberlik edebileceğime dair daha fazla umut besliyorum. Ve umarım hormonları ve cinsiyet değiştirme ameliyatını yeterince uzun bir süre erteleyebilir ve nihayetinde tamamen önleyebilirim.

Kaynak: parentsofrogdkids.com