Okullardaki Transseksüel Nüfusunda Patlama

Kızımın sınıfındaki kızların dörtte biri transseksüel olduğunu söylüyor. 28 kişiden 7'si. Geçenlerde Twitter'da bunu söylediğimde, translara zarar vermek için saçma hikayeler uyduran transfobik bir TERF (radikal feminist) olmakla suçlanarak saldırıya uğradım. TERF olsaydım bile, bu uydurma bir hikaye değil. Çocuğumun sınıfındaki kızların dörtte biri erkek olduğunu söylüyor. İçlerinden birinin bu yıl dört kez ismini değiştirdi; hepsi de anime serilerinden.

İnsanların hem Twitter'da hem de popüler medyada trans nüfusun küçük bir azınlık olduğunu, nüfusun %0,1'inden daha az olduğunu söyleyip durduklarını görüyorum. Eğer bu doğruysa, çocuğumun okulunda neler oluyor? Bir sınıf grubundaki trans kızların sayısının pandemi öncesinde sıfır iken şimdi %25 oranına yükselmesine ne sebep oldu?

İşte benim teorim; bunun birçok ebeveyn için tanıdık bir hikaye olacağını biliyorum.

İlk sorun, okulun çocuklara ne öğrettiğiyle ilgili. Kızımın trans olduğu yönündeki düşüncesi, okulun 11 yaşındaki bir grup çocuğa "vücudunuzda kendinizi rahatsız hissediyorsanız, bu transseksüel olduğunuz anlamına gelir" dediği "cinsiyet" konulu bir kurs vermesiyle başladı. Kızım bu dersten iki ay önce ilk adetini görmüştü. Tabii ki vücudunda rahatsızlık hissediyordu. Eve gitti, Tiktok'ta "transseksüel" kelimesine baktı ve işte bu kadar. O artık transtı.

İkinci sorun ise okulun durmaksızın LGBTQ+ kutlamaları yapmasıyla ilgili. Eskiden çocuklarımın ırkçılık karşıtı ve sosyal adalete inanan ilerici bir okula gitmesinden gurur duyardım. Okulu bu nitelikleri için seçmiştik. Ancak son iki üç yıldır bu, durmak bilmeyen bir cinsiyet bayrakları ve gökkuşağı akışı anlamına geliyor. Transseksüel 'kahramanlar', müfredatın uyumsuz da olsa mümkün olan her bölümüne dahil ediliyor. Burası 9-13 yaş arası çocuklar için bir okul. Bu kadar küçük çocukların sürekli bir cinsel politika geçidine maruz kalmasının uygun olduğunu düşünmüyorum.

Üçüncü sorun ise okulun çocukların trans söylemlerine nasıl yaklaştığı ile ilgili. Resmi politikalarına göre, ebeveynleri bilgilendirmeden çocuklar ne derse onu yapmak durumundalar gibi görünüyor. Eğer bir çocuk yeni bir ismi olduğunu söylerse, okul bunu kabul ediyor ve zaten sıkıntılı olan bir çocuğun altı ay içinde dört isim arasında gidip geldiği bir senaryo yaratıyor. (Politika için 'gibi görünüyor' diyorum, çünkü bu politika hiçbir yerde yazılı veya resmi değil. Çocuğumun adı bilgim dışında okul tarafından değiştirildi. Yıllardır okula gidip gelmemize, öğretmenleri iyi tanımamıza ve okul aile birliğinin aktif üyeleri olmamıza rağmen bir telefon bile almadık.) Kızım için isim değişikliği, depresyon ve kendine zarar verme konusunda bir dönüm noktası oldu. Bu onu perişan etti.

Kızıma verdikleri zarar hakkında okulla konuştuğumda bunu duymak istemediler. Bana tüm cinsiyetleri kutladıklarını, kapsayıcı olmaktan gurur duyduklarını söylediler. Transseksüel meselesini eğlenceli bayraklar, kapsayıcılık ve saygıdan başka bir şey olarak göremiyorlar. Biz ebeveynlerin gördüğü gibi karanlık tarafı görmüyorlar: çocuklarımızı kemikleri eriten ergenlik engelleyicilerden; çok küçük yatan itibaren sayısız zararlar bırakan karşı cins hormonları almaktan; gelişmekte olan vücutlarında radikal transseksüel ameliyatları yapmaktan korumaya çalışıyoruz. Bazı günler sanki bir tsunamiyi engellemeye çalışıyormuşuz gibi geliyor.

Diğer kızların ebeveynleriyle düzenli olarak konuşuyorum. Herkesin tepkisi farklı: bazılarının çocukları ilaç kullanmaya başladı, bazıları bunu engellemeyi başarabildi; bazılarının kızları göğüs bağlayıcılar aldı, bazılarınınki almadı; bazıları kızlarının isim değişikliklerini kabul etti, bazıları direniyor. Tüm ebeveynlerin paylaştığı tek şey şaşkınlık duygusu. Burada ne haltlar dönüyor? Neden sınıftaki kızların dörtte biri bir anda trans oluverdi?

Bir anne, "Sanırım 90'larda çoğumuz anoreksik arkadaş grupları içindeydik," dedi. Bence benzerlikler çarpıcı, ancak önemli bir fark var: 90'larda hiçbir tıp uzmanı bu kız gruplarının bedenlerine ilişkin çarpık algılarını onaylamıyor, onları kendilerine zarar vermeleri konusunda cesaretlendirmiyordu. Hiçbir okul anoreksiyayı kutlamıyordu. Ancak bu kez doktorlar ve okullar anoreksiklere diyet yapmaları için yardım ediyor.

Kaynak: pitt.substack.com