Sinéad Watson, 2015 yılında 24 yaşındayken Glasgow'daki Sandyford kliniğinde tıbbi cinsiyet değiştirme sürecine başlayan ve bir süre sonra cinsiyet değiştirmekten pişman olarak esas cinsiyetine dönen bir kadın, yani bir detrans. Üç yıl transseksüel olarak yaşadıktan sonra pişmanlık duymaya başlamış ve nihayet 2019'da erkeklik hormonu testosteronu almayı bırakma kararı almış. Sinead, kız kardeşi Andrea ile yaptığı görüşmede, sürecin aile üyeleri üzerindeki etkisini güçlü ve dokunaklı bir tanıklıkla belgeliyor. Hikayesini burada paylaşmamıza izin verdiği için Sinead'a minnettarız.
Cinsiyet değiştirme ve kendi cinsiyetime geri dönme dönemimdeki düşünceleri hakkında kız kardeşimle uzun uzun konuştuğumu söyleyerek bu konuya giriş yapmak istiyorum. Kendilerini benzer bir çıkmazın içinde bulan ailelere bir fikir vermesi umuduyla kendi düşüncelerimi ve onunkileri paylaşacağım.
Kız kardeşim Andrea 1986'da doğdu ve ben 1991'de dünyaya gelene kadar tek çocuk olarak huzurlu bir hayat sürdü. Çocukluğumuz mükemmel olmaktan çok uzaktı. Ebeveynlerimiz ellerinden gelenin en iyisini yaptılar, yoksunluk yaşamamamız için çok çalıştılar. Andrea ablalık rolünü oldukça ciddiyetle üstlendi, beni zorbalardan korudu ve ebeveynlerimiz ne zaman kavga etse beni teselli etti. Fakat küçükken yakın değildik. Birbirimize karşı hoşgörülüydük belki ama Andrea lise yaşlarında evden atıldığında birbirimizle iletişimde kalmak için hiçbir çaba sarf etmedik.
Bu durum 2007 yılında kız kardeşimin ilk oğlunun doğmasıyla değişti. Aileye yeni katılan bu minik çocuk beni büyülemişti ve yeğenimle mümkün olduğunca çok vakit geçirmek istiyordum. O andan itibaren kız kardeşim ve ben birbirimizin en iyi arkadaşı olduk, gerçek anlamda kız kardeşlerdik. İyi günde kötü günde birbirimize güveniyor ve destek oluyorduk. Yeni keşfettiğimiz bağımız, benim ilerleyen yıllarda trans bir erkek olarak yaşamaya başlamam ve tıbbi cinsiyet değiştirme yolunda hızla ilerlemem ile ciddi bir şekilde test edilecekti.
2011 ve 2012 yılları arasında, 20-21 yaşlarındayken, erkek olarak doğmuş olmam gerektiğine inanmaya başladım. Onlu yaşlarımın ortalarından itibaren cinsiyetimle ilgili güvensizlik ve sıkıntı ile mücadele etmiştim ve sık sık erkek olma hayalleri kurardım. Şimdi geriye dönüp bakınca, sıkıntımı artıran şeyin, üzerimde otoritesi olan erkekler ile güvendiğim ve ailem olarak gördüğüm kişiler de dahil olmak üzere hayatımdaki çeşitli erkeklerden gelen tekrarlanan, istenmeyen cinsel ilgi olduğuna inanıyorum. Beni koruması gereken insanların bunu yapmayı reddettiğini hissettim. Bu ihanet içimde yıllarca kaynayıp taştı.
Bu durumdan kaynaklanan içsel çatışma, vücut dismorfisi (Kişinin vücudunda veya görünüşünde algıladığı bir kusurla meşgul olduğu veya sabitlendiği bir ruh sağlığı bozukluğu) ve depresyon gibi çeşitli faktörlerle daha da şiddetlendi. Sosyal ortamlarda endişeli hissetmeye eğilimli, sessiz, çekingen bir genç olarak, başkalarına nasıl hissettiğimi söylemekte zorlanıyordum ve sorunlarımın başkalarına yüklenmesi fikrine şiddetle karşı çıkıyordum. Nihayetinde, sorunlarım hakkında sessiz kalma eğilimim onların daha da kötüleşmesine yol açtı.
21 yaşıma geldiğimde kadın olmaktan gerçekten nefret ediyordum. O sıralarda, diğer birçok Y kuşağı gibi ben de destek bulmak için internete başvurdum. Google'da "Kadın olmaktan nefret ediyorum ve keşke erkek olsaydım" yazınca kaçınılmaz olarak transgender (kişinin cinsiyetine belli yollarla müdahalede bulunup bir diğer cinsiyete bürünme hali) bölgesine girdim. Çevrimiçi trans bloglarına, Youtube kanallarına ve forumlara daldığımda, nihayet sıkıntıma bir isim buldum: cinsiyet disforisi (cinsiyet hoşnutsuzluğu). Görünüşe göre benim gibi hisseden pek çok kadın vardı ve erkeklere dönüşerek disforilerini hafifletmiş görünüyorlardı. O zamana kadar "transgender", "cinsiyet disforisi" veya "cinsiyet değiştirme" terimlerini hiç duymamıştım. Erkek olmak için atabileceğim adımlar olduğu aklımın ucundan bile geçmemişti. Ama internet bana olduğunu gösteriyordu. Ve böylece erkek olma fantezisinden hoşlanan bir kadın olmaktan, cinsiyet değiştirmesi gereken bir trans erkek olma aşamasına geçtim.
Bu "aydınlanmanın" ardından ruh sağlığım belirgin bir şekilde bozulmaya başladı ve Ekim 2012'de bir intihar girişimiyle doruğa ulaştı. Bu girişimden ve ardından gelen sonuçlardan sonra, sıkıntımla kalbimi katılaştırarak başa çıkmaya karar verdim. Hayatımdaki herkesten uzaklaştım ve yavaş yavaş çevremdeki herkesten ve her şeyden nefret eden öfkeli, acı dolu bir münzeviye dönüştüm. Artık kendimden nefret etmeye devam edecek enerjim kalmamıştı ve bu yüzden nefretimi dışarıya yönelttim. Kız kardeşim, ona karşı ne kadar kin beslediğimin farkında olmadan, iletişim kanallarını açık tutmaya çalıştı ve başarısız oldu.
Ancak bir yıl sonra, 2013 yılında sessizliğimi bozabildim. Andrea'ya trans bir erkek olduğumu ve tıbbi olarak cinsiyet değiştirmek istediğimi söyledim. Şaşırdı ama olumsuz bir tepki göstermedi. Bana seçtiğim erkek ismi olan Séan ismiyle seslendi, erkek kardeşim dedi, eril zamirleri kullandı; tüm tuşlara bastı. Oğullarına artık teyzeleri değil, bir dayıları olduğunu söyledi. Ancak Andrea, destekleyici maskesinin altında tek kız kardeşini kaybettiği için derin bir yas tutuyordu.
Bugün Andrea'yla o sırada neler hissettiğini konuştuğumda bana "Yüzüme bir tokat gibi çarptı. Kesinlikle hiç beklemiyordum. Bir gün Sinéad adında bir kız kardeşim vardı ve ertesi gün Séan adında bir erkek kardeşim olduğu söylendi. Sinéad gitmişti. Her şeyi kabullenmem, normalmiş gibi davranmam beklendiği için incinmiştim ama itiraz edecek bir yerim olmadığını hissediyordum çünkü o noktada neredeyse birbirimizden uzaklaşmıştık. Eğer bir şey söylersem hayatımdan sonsuza dek çıkıp gitmenden korkuyordum. Gerçekten başka seçeneğim yoktu, bu yüzden seni destekledim." dedi.
Ben her zaman bir planlamacı oldum. Evimin her odasında çeşitli listelerimin, önemli tarihlerimin ve projelerimin karalandığı küçük defter yığınları vardır. Cinsiyet değiştirme sürecimi de projelerimden biri gibi gördüm; istediğim tüm tıbbi müdahaleleri listeledim. Testosteron, sağlıklı göğüslerin alındığı çift mastektomi, rahimin alındığı histerektomi, yapay bir penisin yapıldığı falloplasti gibi çeşitli transseksüel ameliyatlarının her birini araştırdım, "artılarını" ve "eksilerini" not ettim, bir yandan da takıntılı bir şekilde bu prosedürleri geçirmiş trans erkeklerin bloglarını ve vloglarını takibe devam ettim. Trans olmak hayattaki tek amacım haline geldi ve bunun benim için doğru şey olduğundan kesinlikle emindim, asla pişman olmayacaktım. Neredeyse bir saplantı haline gelmişti. Sevdiklerimin isteksiz desteğiyle Glasgow'un cinsiyet kliniği Sandyford'a gittim ve 2014 yılının tamamını bekleme listesinde geçirdim. Bir yıllık bekleyişim boyunca hiçbir danışmanlık veya terapi almadım, bu gerçeği ailemden de sakladım.
"Terapi gördüğünü sanıyordum," dedi kız kardeşim bugün. "Ciddi, geri dönüşü olmayan bir tıbbi müdahaleye başlamak için bekliyordun. Sana önce yoğun bir konuşma terapisi yapmadan cinsiyet değiştirme sürecine başlamana izin verecekleri aklıma bile gelmedi. Bunu öğrendiğimde çok öfkelendim. O hormonları almadan önce yıllarca terapi almalıydın. Danışmanlık zorunlu olmalıydı, ben kesinlikle öyle olduğunu düşünüyordum."
2014 yılının Kasım ayında, hâlâ Sandyford'un bekleme listesindeyken, hayatımdaki herkesi derinden endişelendiren bir başka ciddi ruhsal çöküntü yaşadım. Kendim için bir tehlike oluşturduğumdan korkan ailem, bir psikiyatri hastanesinden yardım almam için yalvardı. Son derece isteksizdim; günlük rutinim çok fazla değişmek zorunda kaldığında zorlanıyorum. Sorun şu ki, o zamanki günlük rutinim uyanmak, dün geceki alemden ne kaldıysa içmek, daha fazla alkol satın almak için dışarı çıkmak ve sonra sızmadan önce içebildiğim kadar içmekten ibaretti. Belli ki, rutinde bir değişiklik tam da ihtiyacım olan şeydi. İstemeyerek de olsa ailemin isteğini kabul ettim ve Gartnavel Kraliyet Hastanesi'nin psikiyatri koğuşuna kaydımı yaptırdım. Ancak uzun süre yatılı kalmayacaktım.
Gartnavel'deki koğuştaki personel kendimi umutsuz ve korkmuş hissetmeme neden oldu. Kaba ve küçümseyiciydiler, bana ve diğer yatan hastalara huysuz çocuklarmışız gibi davranıyorlardı. Psikiyatristle görüşmek için içeri girdiğimde odada üçüncü bir kişi olduğunu fark ettim. Bir dinleyici kitlesi önünde açılmaktan endişe duyarak psikiyatriste yalnız konuşup konuşamayacağımızı sordum. Üçüncü kişi eğitim amaçlı oturduğu için bu talebim kesin bir dille reddedildi. Beceriksizce kendimi açıklamaya, en kişisel mücadelelerimden bazılarını açmaya çalıştım, ancak bana bakan iki yabancı olduğunun aşırı farkındaydım. Bu çok fazlaydı ve sonunda kekeleyerek hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Psikiyatristin çöküşümü nasıl ele almayı seçtiğini bugün bile asla unutmayacağım: "Demek biraz sarhoş oldun?"
Psikiyatri koğuşundan çıkışımı bir haftadan kısa bir süre içinde imzaladım. O zamana kadar intihar düşünceleriyle boğuşuyordum ve benim için hiçbir umut olmadığına ikna olmuştum. Sosyal hizmet uzmanım beni evsizler yurduna yerleştirdi ve elinden geldiğince bana yardımcı oldu, ancak tek başıma ve tanıdığım herkesten kilometrelerce uzakta, umutsuzluğumu bir kez daha öfkeye dönüştürdüm. Ve bunun yükünü yine ailem çekti. "Benden nefret ettiğini hissettim," diyor Andrea şimdi. "Sana yardım etmek istedim ama çok öfkeliydin ve bana nedenini söylemeyi reddettin. Gartnavel'den bu kadar erken ayrıldığını öğrendiğimde çok sinirlendim çünkü açıkça yardıma ihtiyacın vardı ve bunu alamıyordun. Hiçbirimiz ne yapacağımızı bilmiyorduk. Son umudumuz oradaki doktorların sana yardım edebilmesiydi ama bunu denemediler bile. Sevdiğiniz birinin bu kadar kötü durumda olduğunu görmeniz korkunç bir şeydir, ancak bunu gördüğünüzde ve bu konuda hiçbir şey yapamadığınızda kendinizi suçlu hissedersiniz. Kendimi çok suçlu hissettim çünkü sen benim kız kardeşimdin ve yine de sana yardım edemedim."
2015 yılında, Gartnavel'den ayrıldıktan birkaç ay sonra, Sandyford cinsiyet kliniğindeki ilk randevuma gittim. Değerlendirmemi yapan uzman, arkadaş canlısı ve olumluydu, kendi kendime koyduğum cinsiyet disforisi teşhisini asla sorgulamadı veya zorlamadı. Ona tüm ruh sağlığı sorunlarımın ve çöküşlerimin disfori ve cinsiyet değiştirme sürecine başlayamamaktan kaynaklandığına inandığımı söylediğimde bana hemen hak verdi. Zorunlu soruları sordu ve cevaplarımı yazdı ancak benden hiçbir şeyi açmamı veya netleştirmemi istemedi. Sanki bana neler olduğunu anlamak için gerçek bir çaba sarf etmek yerine sadece bir kontrol listesinin kutularını işaretliyor gibiydi. Bana durumumu cinsiyet ekibine ileteceğini, onların da testosterona erişip erişemeyeceğime karar vereceğini söyledi ve tüm görüşme bu kadardı.
Bir cinsiyet kliniğinde değerlendirilme deneyimimden öğrendiğim en göze batan konulardan biri, sözde terapinin ne kadar inanılmaz derecede kalitesiz olduğuydu. Bu noktanın ilgili herkes tarafından gerçekten dikkate alınması gerektiğini düşünüyorum. İlk randevumdan birkaç ay sonra, her üç haftada bir Sustanon 250 adlı testosteronun enjeksiyonu için sevk aldım. Tıbbi cinsiyet değişimim başlamıştı ve çok mutluydum (!). Bu yolculuğa başladığımda hissettiğim coşkuyu açıklamak zor. Uzun zamandır ilk kez ne kadar mutlu olduğumu gören ailem, kendilerini beni sorgusuz sualsiz desteklemek zorunda hissetti. Ne de olsa, nitelikli ruh sağlığı uzmanları cinsiyet değiştirmenin benim için doğru olduğuna karar verdiyse, o zaman doğru olduğu açıktı, değil mi?
Kız kardeşim şöyle hatırlıyor: "Senin için mutluydum çünkü çok daha iyiydin ama testosterona başlaman hoşuma gitmedi çünkü buna yönlendirildiğini hissettim. Zayıf psikolojinden faydalanmışlardı. Biz küçükken erkek olmak istediğinden hiç bahsetmemiştin, bunun nereden çıktığını anlamamıştım. Ve ben bir erkek kardeş istemiyordum, kız kardeşimi istiyordum. Böyle hissettiğim için kendimi çok kötü hissediyordum çünkü sadece senin mutlu olmanı istiyordum ama bu yeni Séan'ı tanımıyordum. Bana ve çocuklarıma yabancıydı. Onlara çok küçük yaşta artık bir dayıları olduğunu söylemek zorunda kaldım ve bu onların kafasını çok karıştırdı. Çok pişmanım. Dünyaları başlarına yıkılmış gibiydi ve bu onları üzdü. Beni de üzdü. Teyzelerini istiyorlardı ve onun birdenbire dayı olması fikri onlar için tamamen yabancı bir kavramdı. Her şey korkunçtu ama seni destekledik çünkü seni seviyorduk ve olanlardan sonra huzur bulmanı istiyorduk. Ancak küçük oğullarımın yaşadığı üzüntü ve kafa karışıklığının beni öfkelendirdiğini söylemek zorundayım. Transseksüellik gibi kavramlara maruz kalmak için çok küçüklerdi, bunu anlamadılar ve anlamak zorunda kalmamalıydılar."
Sandyford'un yönlendirmesiyle 2017 yazında çift mastektomi için Manchester'a gittim. 26 yaşındaydım ve sağlıklı göğüslerimin alınmasının hayatımı önemli ölçüde iyileştireceğine ikna olmuştum ve cinsiyet kliniği de bunu kabul etti. Testosterona erişim kazanmamda olduğu gibi, nihayet ameliyatı olmamın ardından aylar süren coşkulu bir mutluluk geldi. O kadar enerji ve motivasyon doluydum ki, ameliyattan sadece iki ay sonra şimdiye kadarki en hızlı 10 km koşumu bile tamamladım. Sosyal, yasal ve tıbbi olarak her zaman olmam gerektiğini düşündüğüm şekilde erkek olarak tanınmıştım. Başarılı bir süreç geçirdim. Sonunda başarmıştım ve sevinçten kendimden geçmiştim. Ne yazık ki, bu sevinç zamanla kaybolacak ve onun yerine şimdiye kadar yaşadığım en kötü depresyon ortaya çıkacaktı. Cinsiyet değiştirme süreci beni değiştirmişti, hem de sadece fiziksel olarak değil.
Andrea bana "Séan hepimize mesafeliydi," diyor. "Testosteron almaya başladığında agresifleştin ve saygısızlaştın. Zehir saçıyordun. Bir zamanlar paylaştığımız kardeşlik bağının yok olduğunu hissettim. Seninle konuşmak imkansızdı ve denediğimde de dinlemeyi reddediyordun. Cinsiyet değiştirmenin senin için en doğru şey olduğundan o kadar emindin ki, aksini iddia edenlere Tanrı yardım etsin diyordun. Hâlâ aynı kişi olduğunu, sadece yeni bir isim ve görünüşe sahip olduğunu söyledin. Ama sen aynı kişi değildin. Cinsiyet değiştirmek senin kişiliğini değiştirmişti ve ben küçük kız kardeşim ölmüş ve yeni kardeşim bir yabancıymış gibi hissediyordum. Hepimiz Sinéad'ı kaybetmenin üzüntüsünü yaşıyorduk çünkü ona dair ne varsa gitmişti ve onun yerine, hayatımızdan çıkıp gitmeye ve bir daha arkasına bakmamaya her zaman bir adım uzakta görünen, çatışmacı, ne yapacağı belli olmayan bir adam gelmişti."
Mastektomi izlerimi gördüğünde ne hissettiği sorulduğunda Andrea yıkıldığını açıkladı. "Çok üzülmüştüm. Bunu istediğini biliyordum ama cinsiyet kliniği seni ameliyat için Manchester'a gönderdiğinde bize söylemedin. Klinik bize söyleyemezdi çünkü sen bir yetişkindin. Seni vazgeçirmek isterdim ama o zamanlar tamamen farklı bir insandın. Beni asla dinlemezdin, bu yüzden tek yapabildiğim sana destek olmaya devam etmekti. İnanılmaz derecede zordu ve kendine yaptığın şey için çok ağladım çünkü bunun doğru olmadığını biliyordum. Seni durdurmak için söyleyebileceğim ya da yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Kendimi çok güçsüz hissettim, kız kardeşlikte başarısız olduğumu düşündüm."
2018'in başlarında, cinsiyet değiştirmiş olmama rağmen, Séan olmanın düzelteceğini umduğum tüm sorunların hâlâ mevcut olduğunu fark etmeye başladım. Üstelik, başlangıçtaki sevincim azaldıkça sorunlar daha da kötüleşti. O aşamaya geldiğimde ailemden o kadar uzaklaşmış ve o kadar yüksek bir zihinsel duvar örmüştüm ki onlarla herhangi bir konuda konuşma düşüncesi kabul edilmez geliyordu. "Gerçek bir erkek" gibi bununla tek başıma başa çıkacaktım. O yılın Mayıs ayında, beni inanılmaz derecede şaşkın ve korkmuş halde bırakan çok sayıda dissosiyasyon (çözülme, zaman ve mekandan kopma) atağından sonra bir başka zihinsel çöküş yaşadım. İlk kez, tamamen çaresizlikten, Andrea'ya cinsiyet değiştirmekten ötürü pişmanlıkla mücadele ettiğimi ve bu konuda ne yapacağıma dair hiçbir fikrim olmadığını söyledim. Ne uyuyabiliyor ne de yemek yiyebiliyordum, zihnim bulanıktı ve sanki zaman benim haberim olmadan akıp gidiyordu. Kafam rahatsız edici düşüncelerle dolmuştu ve gerçekten aklımı kaybediyormuşum gibi hissediyordum. Tüm bu yaşananlar beni çok korkuttu ama ailemden yardım istemek için ihtiyacım olan son itici güç olduğu da açıktı.
"Pişmanlık duyduğunu itiraf ettiğinde hiç şaşırmadım," diye hatırlıyor Andrea. "Ruh sağlığın çok kötüye gitmişti ve 2018'e kadar artık cinsiyet kliniğine gitmediğini veya herhangi bir ruh sağlığı hizmeti almadığını biliyordum. Geri değişim yapmayı düşündüğün için rahatlamıştım çünkü bu kız kardeşimi geri alacağım anlamına geliyordu ama beni bundan daha fazla rahatlatan şey kendini bana açmandı. Pişmanlığını tartışmak için bir danışmana gideceğini söylediğinde çok sevindim. O yardımı yıllar önce almalıydın. Bu kadar kötüleşmen tüm bu ruh sağlığı uzmanlarının işlerini yapmadıklarını kanıtlıyor."
Bir yıldan uzun bir süre kendi kendime düşündükten, geri dönme korkumu pişmanlığımla dengeledikten ve kendi cinsiyetime dönme isteğimin rahatça ilgilenebilecekleri bir konu olmadığını açıkça ortaya koyan danışmanlarla yaptığım çok sayıda işe yaramaz seanstan sonra, 2019 Ekim ayında harekete geçtim ve testosteron enjeksiyonlarımı durdurdum. Ertesi ay, bunu yaparken uğradığım zorbalığa rağmen, aileme ve arkadaşlarıma yeniden Sinéad olduğumu bildirdim. Elbette temkinliydiler. Onları kim suçlayabilirdi ki? Yıllar içinde o kadar öngörülemez bir hale gelmiştim ki artık kimse neye inanacağını bilemiyordu. Geri dönüşümü desteklemeli miydiler? Ya daha sonra bunu yaptığım için onlara düşman olursam? Tüm bunlar beni ve sevdiklerimi olağanüstü derecede yıpratıyordu ve terapistlerden gelen anlayış ve destek eksikliğine ek olarak özüme dönmemin internette gördüğü düşmanlık ve sert eleştiriler de bunu zorlaştırıyordu.
"Bana terapistlerin ne kadar işe yaramaz olduğunu söylediğinde üzülmüştüm ama anlıyordum" diyor kız kardeşim. "Kendi terapistimle kederim hakkında, yeni kardeşimi kabul etmekte nasıl zorlandığım hakkında konuşmayı denedim ve bu konuda 'seninle konuşmamız' gerektiğinden başka söyleyecek bir şeyi yoktu. Ama sen beni engellerdin, seninle konuşamazdım. Terapistimin başka bir tavsiyesi yoktu, görüşmek işe yaramamıştı. Annem ve ben Sandyford'da bir aile destek grubuna katıldık ve bize hiçbir şey vermediler, destek yok, cevap yok, hiçbir şey yok. Gidecek başka yerim olmadığı için bir Facebook destek grubuna bile başvurdum. Bana dar görüşlü ve transfobik dediler. Tüm bunlar kendimi berbat bir insan ve daha da berbat bir kız kardeş gibi hissetmeme neden oldu. Cinsiyet değiştirmenin senin için doğru olmadığını biliyordum ve bunu söylediğim için bana her türlü isim takıldı ve Facebook grubunda engellendim."
Şubat 2021'de 16 aydır testosteronu bırakmış durumdaydım. Kendi cinsiyetime dönme sürecim boyunca danışmanlık hizmeti aldım ve en iyi ihtimalle kafa karışıklığı, en kötü ihtimalle de düşmanlıkla karşılaştım. Terapistlerim, kendi cinsiyetime dönme sürecimin ve cinsiyet değiştirme pişmanlığının ilgilenmek istemedikleri konular olduğunu açıkça belirttiler. Hatta sırf başka birine bunun nasıl bir şey olduğunu göstermek için seanslarımdan birine en yakın arkadaşımı da getirdim ve terapiye ikinci bir şans vermem için beni zorlayan arkadaşım bile pişman olanlara gösterilen ilgisizlik karşısında şaşkına döndü. Bana defalarca "Sandyford'a dönmemin daha iyi olacağı" söylendi. Nedense bu ruh sağlığı uzmanları, kendime zarar vermeme neden olan cinsiyet değiştirme sürecine itildiğim kliniğe niçin dönmek istemediğimi anlayamadılar. Her şey açıkça ortadayken bunu bile sorguladılar. Genelde güvendiğim aile hekimim bile başını salladı ve "Bu benim alanım değil. Tedavi almak için cinsiyet kliniğine geri dönmelisin; bu tür şeyleri onlar bilirler." dedi.
Cinsiyet değiştirdikten sonra translığı bırakıp kendi cinsiyetime dönüşüm uzun bir yolculuk oldu ama sonunda kendimi olduğum gibi kabul etmeyi öğrendiğimi rahatlıkla söyleyebilirim. Pişman olanlar için dışarıda ne kadar az yardım ve destek olduğunu kelimelere dökmek zor ancak harika bir şekilde destekleyici bir aileye sahip olduğum için ben şanslıydım. Ergenlik ve yirmili yaşlarımın başlarında yaşadığım deneyimler, kendimi izole etmem, kaçış yolu olarak fantezilere ve internete güvenmemle birleştiğinde, kadın olmanın çok iğrenç, çok yanlış olduğuna ve erkeğe dönüşmenin hayatımı kurtarmanın tek yolu olduğuna inanmamı sağlayan zehirli bir zihniyet yaratmış olduğu görünüyor. Ne yazık ki karşı cinsiyet hormonları ve çift mastektomi, korkunç ruh sağlığı sorunlarımı gidermek için hiçbir şey yapmadı, ruh sağlığı uzmanlarının bunu öngörmesini beklersiniz ama ne yazık ki ön göremediler. Ya da beni takip edecek kadar önemsemediler.
"Hayır, Séan'ı sevmezdim," diye itiraf ediyor Andrea. "Ama şimdi onun nereden geldiğini tamamen anlıyorum. Ben de bir zamanlar genç bir kızdım. Zor ve çok korkutucu olabiliyor. Gelişmeye başladığı andan itibaren bir kız cinselleştiriliyor ve nesneleştiriliyor. Bu doğru değil. Bu olmamalı ama oluyor. Ergenlik döneminden itibaren yaşadığın deneyimlerin Séan olmayı mükemmel bir kaçış haline getirmesini anlayabiliyorum, özellikle de teşhis koyması için çevrim içi forumlara güvendiğinde. Keşke şimdi bildiklerimi o zaman da bilseydim de daha fazlasını yapabilseydim. İnternet yerine bana başvurmuş olsaydın, belki de gerçek bir araştırma yapabilir ve sana en iyi nasıl yardımcı olabileceğimizi keşfedebilirdik. Seni transseksüel olmaya teşvik etmek ve cinsiyet değiştirmenin en iyi tedavi olduğunu söylemek ihtiyacın olan son şeydi."
Asla yeterince teşekkür edemeyeceğim sevdiklerimin desteği olmadan bu kadar ilerleyemezdim. Beni hayatlarından çıkarmanın daha kolay bir seçenek olacağı bir dönemde zorluklara göğüs gererek yanımda durdular. Bugün hâlâ disfori ile mücadele ediyorum ancak bir erkeğin dış görünüşünü taklit etmenin benim için çözüm olmadığını kabul ettim. Disfori çeşitli faktörlere bağlı olarak gelişti ve geçtiğimiz yıl boyunca bunların her biri üzerinde düşündüm ve hepsini tek tek ele aldım. Bana sevgi ve kabul gösteren erkek arkadaşımın yardımıyla, bedenimi ve kendimi olduğum gibi bozulmuş kalınlaşmış sesim, sakalım ve mastektomi izlerimle kabul etmeyi ve rahat hissetmeyi öğrendim.
Lütfen uzlaşmanın mümkün olduğundan emin olun. Ani ve aceleye getirilmiş bir cinsiyet değiştirme süreci yaşayan her aile için, durum ne kadar kötü görünürse görünsün, her zaman umut vardır. Bu yazıyı, sevgili kız kardeşimin aşağıdaki soruya verdikleri yanıtı paylaşarak bitireceğim: Zamanda geriye gidip ben cinsiyet değiştirme sürecindeyken benimle konuşabilseydin, ne söylerdin?
Andrea:
"Aslında yaptığımın tam tersini yapardım; seni sorgulardım. Pek çok soru sorar ve gerçekte neler olup bittiğini anlamak için elimden geleni yapardım. Daha önce cinsiyet değiştirme isteğinden hiç bahsetmemiş olmana rağmen trans olduğunu fark etmen için neden internette trans hikayeleri görmenin gerektiğini sorardım. O hikayeleri bulmasaydın bunları yaşayacağını gerçekten düşünüyor musun?
Eğer sende cinsiyet disforisi varsa, neden biz çocukken ortaya çıkmadı? Hoş, göstermiş olsaydın bile bu işin tamamen psikolojik yönüydü, neden önce senin psikolojini iyileştirmedik?
Bir kadın olarak yaşadığın kötü deneyimler ile artık kadın olmamak için duyduğun ani arzu arasında bir bağlantı görüyor musun? Belki de yeni bir başlangıç yapmak için yeni bir insan olmaya mı çalışıyorsun?
Cinsiyet değiştirmeye olan saplantın projelerinden bir diğeri olabilir mi ve bunu altta yatan sorunlardan uzaklaşmak için kullanıyor olabilir misin? Kendi geçmişini yeniden yazıyor gibisin çünkü gençken disfori yaşadığını iddia ediyorsun ancak yirmili yaşlarınızdan önce bundan bir kez bile bahsetmedin. Gençken yaşadığın şeyin nadir görülen bir durum olan cinsiyet disforisi değil de, gelişmekte olan ve çok fazla istenmeyen ilgiye maruz kalan bir genç kız olmanın verdiği yaygın rahatsızlık ve sıkıntı olabileceğini hiç düşündün mü?
Bir hata yaptığını biliyordum ama hiçbir şey söylemedim ve sonsuza dek bu pişmanlıkla yaşayacağım. Bir şeyler söylemeliydim ve benim durumumda olan diğer kişilere de aynısını yapmaları için yalvarıyorum. Sevdiğiniz kişinin sizi sonsuza dek hayatından çıkaracağı korkusunun korkutucu olduğunu biliyorum ancak sizi temin ederim ki kendilerini geri dönüşü olmayan ve zararlı bir şekilde değiştirmelerini izlemek de aynı derecede kötüdür. Sevdiklerinizle konuşun. Onlara endişelerinizi anlatın. Keşke öyle yapsaydım."
Kaynak: transgendertrend.com
Yorumlar