Doktorların hastalara her zaman istediklerini (ya da istediklerini düşündüklerini) vermesi, uyuşturucu krizlerinde gördüğümüz gibi felaket sonuçlara neden olabilir. Cinsiyet disforisi (cinsiyet hoşnutsuzluğu) olan gençlerin tıbbi tedavisinin de benzer bir yol izlemesi riski vardır. Uygulayıcıların hastalarını ruhsal bunalımdan korumak istemeleri anlaşılırdır. Ancak sadece hastanın kendi beyanını temel alan hızlı müdahalelerin uzun vadede trajik sonuçları olabilir.
Kendilerini bir zamanlar trans olarak gören ancak şu anda esas cinsiyetine dönen veya translıktan vazgeçen kişilerin sayısı giderek artmaktadır. Durumlarına bağlı olarak, bu bireyler çeşitli şekillerde desister veya detrans olarak biliniyor ve bunlardan kendilerinde yeterli gücü bulabilenler, kliniklerde yeterli değerlendirme yapılmadan cinsiyet değiştirme isteklerini onaylayan tıp uzmanlarından hesap sorulmasını istiyor. Giderek artan sayıda kişi sosyal medyada ve konferanslarda konuşarak, ergenlik engelleyiciler ve karşı cinsiyet hormonları gibi tıbbi tedavileri reçetelemeden ve onları transseksüel ameliyatlarıne yönlendirmeden önce psikolojik sorunlarını değerlendirmeyen ruh sağlığı hizmetleri tarafından hayal kırıklığına uğratıldıklarını dile getiriyor. Başlangıçta trans topluluğu tarafından hoş karşılandıklarını ve cesaretlendirildiklerini hisseden bu bireyler, cinsiyet değiştirmekle ilgili şüphelerini veya sorularını ifade etmeye başladıklarında aynı gruplar tarafından dışlandıklarını anlatıyor.
Aşağıda, her ikisi de Londra merkezli psikoterapistler olan Susan Evans ve Marcus Evans tarafından bildirilen bir vaka çalışması yer almaktadır. İsimler ve tanımlayıcı ayrıntılar, ilgili kişilerin kimliğini korumak için atlanmış, anonimleştirilmiş veya başka bir şekilde değiştirilmiştir.
Bianca, Londra'da bireysel psikoterapiye başvuran, depresyon ve anksiyeteden muzdarip 25 yaşında bir kadındı. İlk görüşmede terapist Bianca'dan geçmişi hakkında bilgi vermesini istemişti. Bianca, 20 yaşındayken mastektomi (sağlıklı göğüslerin alındığı transseksüel ameliyatı) ve histerektomi (rahim aldırma ameliyatı) geçirdiğini, 16 yaşında ergenlik engelleyici ilaçlar ve 18 yaşında karşı cinsiyet hormonları aldığını ve tüm bunların bir hata olduğunu düşündüğünü söylemişti.
Bianca üç kardeşin ortancasıydı. Anlattığına göre büyük erkek kardeşi okulda çok zekiydi, küçük kız kardeşi ise çok güzeldi ve annesinin gözdesiydi. Ayrıca anne ve babasının çalkantılı bir ilişkisi olduğunu, babasının kumar oynadığını ve zaman zaman fiziksel şiddet uyguladığını anlattı. Bianca beş yaşındayken babası onları terk etmişti. Bianca'nın annesi depresyona girmiş ve çocukları ihmal etmişti. Bianca evde fazla vakit geçirmiyor ve yerel futbol kulübünde futbol oynamak için erkek kardeşine katılıyordu.
Takımlar cinsiyete göre ayrıldığında ve kız takımına katılmak zorunda kaldığında yıkılmıştı, yeni takım arkadaşlarıyla pek iyi geçinemedi. Okulda devamsızlık yapmaya başladı ve okuldan gelen bir mektubun ardından annesiyle birkaç kez hararetli tartışmalar yaşadı. Bu tartışmaların ardından, o zamana kadar yeniden evlenmiş olan ve ikinci eşinden küçük çocukları olan babasının yanında kalmaya başladı. Ancak Bianca üvey annesiyle iyi geçinemedi ve babasının evindeki tartışmalardan sonra annesine geri döndü.
Bianca erkek kardeşinin 16 yaşındayken anne evinden ayrılmasının ardından kendini tamamen yalnız hissettiğini anlattı. Kardeşini özlüyordu ve futbol kulübündeki erkeklerle arkadaşlıkları azalmıştı, çünkü artık daha kadınsı görünen kızlarla daha çok ilgileniyorlardı. Sonunda annesine vücudundan nefret ettiğini ve diğer kızlara uyum sağlayamadığını hissettiğini söyledi. Daha sonra, trans olduğu düşüncesini geliştirdi. İnternette translığı araştırmaya başladı ve bulduğu bazı web siteleri ve sohbet odalarıyla iletişime geçti.
Bianca: Adet görmeye başladığımda kendimden iğrendim. Bedenimden ve kadın cinsel gelişimim olarak gördüğüm şeyden nefret etmeye başladım.
Terapist: Görünüşe göre kendinizi acı ve mutsuzluk duygularınızdan uzaklaştırmaya çalışıyordunuz ve bu duygular bedeninize yerleşmiş gibi görünüyordu.
Bianca: [Ağlamaya başlar] İnternette giderek daha fazla zaman geçirmeye, trans web sitelerine girmeye başladım. Kendimi çaresizce yalnız hissediyordum ve bu gruplarda kendimi hiçbir yere ait hissetmediğim hakkında konuşmalar yapıyordum. O zamanlar güvenebileceğim tek arkadaşlarım onlarmış gibi görünüyordu.
Bianca, doktoruyla depresyonu ve endişeli duyguları hakkında konuştuğunu ancak cinsiyet disforisinden bahsettiğinde doktorunun onu derhal uzman cinsiyet servisine yönlendirdiğini söyledi. Onlara haber verdiğinde çevrim içi ağı bu gelişmeden çok mutlu olmuştu. Sanki bir kulübe katılmış gibiydi. Diğerleri kendi deneyimlerini onunla paylaşmaya başladı ve şimdiden sonra çok daha iyi hissetmeye başlayacağı konusunda ona güvence verdiler.
Terapist: Sanki mutsuzluk ve kopma duygularınızın çözümünü biliyorlarmış gibi.
Bianca: Evet, bana gerçekten sevildiğimi ve bir yere ait olduğumu hissettirdiler.
Cinsiyet kliniği randevusu öncesinde Bianca'nın çevrimiçi arkadaşları ona randevu hakkında pek çok tavsiye verdi. Ne söyleyeceği ve soruları nasıl yöneteceğini anlattılar. Bianca İngiltere'nin uzman servisi tarafından iki değerlendirmeye alındı ve sağlık görevlilerini uzun yıllardır cinsiyet disforisi yaşadığına ve intihara meyilli olduğuna ikna etti. Bunu takiben, ergenlik engelleyicilere başlatıldı.
Bianca: Engelleyicilere başlamanın verdiği ilk heyecanın ardından, sanki tüm hayatım elimden alınmış gibi bomboş hissettim. Trans destek grubuyla konuştum ve bunun normal olduğunu ve karşı cinsiyet hormonlarına geçtiğimde daha iyi hissedeceğimi söylediler. Grup yine inanılmaz derecede destekleyici oldu ve beni cesaretlendirdi. Ayrıca erkek olarak yaşamayı denemeye başladım ve bu bana heyecan ve zevk hissi verdi. Tüm arkadaşlarımdan uzaklaşmaya, sohbet grubumda giderek daha fazla zaman geçirmeye başladım.
Terapist: Sadece kız olarak gelişimini durdurup erkek olmaya başlarsan her şeyin yoluna gireceğine dair bir fikir veriliyordu.
Bianca: [Öfkeyle] Cinsiyet değiştirmenin sorunlarıma bir çözüm olduğu fikrini teşvik ediyor gibi görünen bazı profesyoneller de dahil olmak üzere herkesin tüm süreç boyunca verdiği mesaj buydu. Geriye dönüp baktığımda, çevrim içi grubun eski arkadaşlarımı ve ailemi her zaman eleştirdiğini, beni anlamadıklarını veya reddedilme duygularımdan sorumlu olduklarını hissetmem için beni cesaretlendirdiğini görebiliyorum.
Terapist: Sanki grup doğrudan her zaman yanlış anlaşılmış ve reddedilmiş hisseden o parçanızla konuşmuş gibi. Ama kurtulmak istediğiniz mutsuz küçük kızın hala yardıma ve anlaşılmaya ihtiyacı vardı.
Görünüşe göre Bianca'nın anne ve babası uzun süredir devam eden ve sonunda boşanmalarına yol açan sorunlar yaşıyordu ve muhtemelen annesi kocasının kumar oynaması ve evliliklerindeki tartışmalarla meşguldü. Bu durumun Bianca'nın kendini biraz güvensiz hissetmesine ve kız kardeşinin görünüşü ya da erkek kardeşinin zekasıyla boy ölçüşememesine yol açmış olabileceği düşünülebilir. Bianca'nın annesiyle en başından beri sorunlu bir ilişkisi varmış gibi görünüyordu ve reddedilme hissi, ergenlik çağında babası ve onun yeni ailesiyle kaldığında daha da arttı. Kendisini her iki aileye de ait hissetmiyordu.
Bianca futbol oynarken bir alan keşfettiğini hissetti, çünkü erkeklerle özdeşleşmeyi ve onlarla rekabet etmeyi kolay buldu. Bu, rekabet hissettiği kız kardeşiyle olan ilişkisiyle belirgin bir tezat oluşturuyordu çünkü belki de kız kardeşi annesine yakınken Bianca ikisine de yakın hissetmiyordu. Takımlar cinsiyetlere ayrıldığında Bianca yıkılmıştı.
Terapisti, onun ait olabileceği bir yer arayan çok mutsuz küçük bir kız olduğu izlenimini edinmişti. Erkek olduğuna dair inancının kökeni, cinsiyet değiştirerek bu mutsuz küçük kızı geride bırakabileceği fantezisine dayanıyor olabilir mi? Sorunu fiziksel şeylere yüklemek altta yatan üzüntü duygularına yardımcı olmuş ve özgüvenini artırmış olabilir.
Bianca'nın kendisini nasıl sevilmez ve kabul edilemez hissettiğini görebiliyoruz. Bebekliği ve çocukluğu boyunca evliliklerindeki sorunlarla meşgul olan anne ve babasına karşı kendini mağdur hissediyor. Kız kardeşi gibi güzel ve kadınsı olsaydı sevileceğine dair bir fantezi geliştirmiş olabilir; bu nedenle şayet onun kadınsılığıyla rekabet edemiyorsa, kadınsılıktan kurtulması gerektiği düşüncesine kapılmış olabilir.
Cinsiyet değiştirme fikri, altta yatan değersizlik ve depresyon duygularından uzaklaşma isteğiyle bağlantılı gibi görünüyor. Bu inanç sistemi, erkek olarak daha iyi olacağı fikrini geliştirdiğinde bir kademe daha atlıyor. Bir kız olarak sevilmediğini ve sevilemeyeceğini hissederken, bir erkek olarak sevileceği düşüncesi heyecan veriyor. Baba, cinsiyet değiştirmesine destek vererek bu fikri onaylıyor gibi görünüyor.
Bianca ilk görüşmeden sonra çok kızgın olduğunu söyleyerek başladı. Geriye dönüp baktığında cinsiyet değiştirme sürecinde muhtemelen şüpheleri olduğunu ancak işin içine girdikçe durup ne yaptığını sorgulama konusunda daha isteksiz olduğunu söyledi. Kendisini çok yalnız hissettiğini ve çevrim içi grubun desteğinin çok önemli olduğunu düşündüğünü söyledi. Onu reddederlerse nereye ait olacaktı?
Terapist: Kendinizi çaresizce bir yere ait hissetmek istiyordunuz.
Bianca: Sanırım ağabeyim ne yaptığımı sorguladı. Ancak ben onu müdahaleci olduğu için görmezden geldim ve çevrim içi grubum da onun beni anlamadığını söyledi. Hiçbir zaman uyum sağladığımı hissetmedim ancak dünyanın geri kalanından farklı bir gruba katıldığımı hissettim; "normal" insanları ve onların işlerin nasıl olması gerektiğine dair dar görüşlerini görebilen bir gruba. Yaklaşık altı ay sonra kliniğe geri döndüm ve karşı cinsiyet hormonlarına başlamam konusunda anlaşmaya varıldı. Bunu gruba söylediğimde çok sevindiler ve büyük ilerleme kaydettiğimi söylediler. Başlangıçta bir heyecan dalgası hissettim. Kendimi güçlü hissettim ve bunun aradığım başarı olduğunu düşündüm. Cinsiyet değiştiriyormuşum gibi hissetmeye başladığım için sosyal alandaki cinsiyet değişimimi de artırdım. Yüzümde kıllar çıkmaya başladı ve yavaş yavaş sesim derinleşti. Geriye dönüp baktığımda, kendim de dahil olmak üzere herkesten sakladığım şüphelerim olduğunu görebiliyorum.
Terapist: Şüpheler, kontrolde olmanın güçlü hissine müdahale etme tehdidinde bulunacaktır.
Bianca: Evet. Onlara [şüphecilere] hiç alan bırakmak istemediğimi düşündüm. Ağabeyimle tartıştım, neler olduğunu öğrenmişti ve benimle tartışmaya başladı. "Kendine ne yapıyorsun?" diye sordu. Anneme söyledi ve o da benimle uğraşmaya başladı. Annemle aramızda birkaç korkunç tartışma yaşandı ve ben ona bunun benim bedenim ve benim kararım olduğunu ve ne istediğimi bildiğimi söyledim. Ancak babam çok daha teşvik ediciydi. Beni rahat ettirecek her şeyi yapmam gerektiğini söyledi. Kendisi ve yeni ailesi için sorun yaratmadığım sürece ne yaptığımın umurunda olduğunu sanmıyorum. Bir arkadaşlık sitesine girmeyi ve birileriyle çıkmayı düşünmeye başladım. Ancak hala bir kız gibi görünüyordum ve kendimi çok mahcup hissediyordum.
İşte o zaman ameliyat olmam gerektiğini düşünmeye başladım. Çevrim içi grubumda bu konu hakkında konuşmaya başladım. Her şeyi yapmam gerektiğine ikna oldum: göğüslerimi aldıracak ve ardından alt ameliyatı (rahim aldırma ameliyatı) olacaktım. Araştırmaya ve sonraki adımları incelemeye başladım. Düzenlenen etkinliklerde trans topluluğu ile bir araya geldim. Hepsi çok destekleyici ve cesaretlendirici görünüyordu. Sonunda ait olduğum bir yer bulduğumu düşündüm. Bir kez daha [terapistler ve doktorlarla] görüşmelerde ne söylemem gerektiği konusunda tavsiyeler aldım. Heyecanlı bir oyun gibiydi.
Terapist: Grup, o istenmeyen kızı ortadan kaldırabileceğinize dair inancınızı destekledi.
Bianca: Her adımda, tepemde dolaşan kötü duygular bulutundan nihayet kurtulabileceğimi düşündüm. Bu süre zarfında annemle tartışmalarımız arttı. Annem, cinsiyet kliniğindeki ruh sağlığı uzmanıyla konuşmayı talep etti. Ona, yaşım nedeniyle durumumu onunla tartışamayacaklarını ve sıkıntımın bir nedeninin de beni desteklememesi olduğunu söylediler. Bu onu çok öfkelendirdi ve sırf ondan intikam almak için kendimi mahvettiğimi söyleyerek bana bağırıp çağırdı ve kız kardeşim de ailedeki herkesi üzdüğümü söyleyerek ona katıldı. Erkek kardeşim arabulucu olmaya çalıştı ama ben onu onların tarafını tutmakla suçladım.
Gittikçe sesim derinleşiyor ve erkeksi özelliklerim daha belirgin hale geliyordu. Sonunda evdeki tartışmalar o kadar kötüleşti ki polis çağrıldı ve sosyal hizmetlere yönlendirildik. Ailemi değerlendiren sosyal hizmet görevlisi beni ayrı bir eve yerleştirmeyi kabul etti. 18 yaşıma girdiğimde, çocuk hizmetlerinden yetişkin hizmetlerine transfer edildim ve bu hizmet için mülakata alındım. Bir yıldan uzun bir süredir erkek olarak yaşadığımı ve yine de rahatsız edici bir disfori hissi yaşadığımı söyledim. Kim olduğum konusunda kendimi daha iyi hissetmemi sağlayacağını düşündüğüm için mastektomi ve alt ameliyat olmak istediğimi söyledim. Danışman, kendisiyle yaptığım kısa bir görüşmeden sonra, ameliyatların sürecimde bana yardımcı olacağını düşündüğünü söyledi. Bunu düşünmem gerektiğini ve bir ay içinde kontrol için görüleceğimi söyledi. İkinci randevuda, beni önce "üst ameliyat" [mastektomi] için bekleme listesine almayı kabul etti, ardından iyileştikten sonra çeşitli alt ameliyat seçeneklerini tartışacaktık.
İlk ameliyat için birkaç ay beklemek zorunda kaldım ve bu süre zarfında ne yaptığım konusunda şüphelerim oluşmaya başladı. Şüphelerimden [çevrim içi] gruba bahsettim ve onlar da şüphelerin normal olduğunu, mastektomi olduğumda hepsinin ortadan kalkacağını söylediler. Uzun yıllar boyunca bir kız olarak mutsuz olduğumu ve muhtemelen tamamen cinsiyet değiştirene kadar mutlu olamayacağımı söylediler.
Cinsiyet değiştirmekle ilgili ciddi şüphelerini dile getiren grubun yeni üyelerine şüpheyle yaklaşıyorlardı. Birçok yönden grup oldukça çirkinleşti, şüphelerini dile getirenlerin zayıf olduğunu ve gerçek benliklerini sattıklarını söylediler. Gruptan böyle bir eleştiri almak istemediğim için şüphelerimi daha fazla dillendirmek konusunda endişeli hissettiğimi hatırlıyorum. Bu sırada evden ayrılmıştım ve bir yatakhanede [tek odalı daire] tek başıma yaşıyordum, ailemden tamamen ayrılmıştım, yalnızca erkek kardeşimle tek tük telefon görüşmeleri yapıyordum.
Ameliyat oldum. Kendime geldiğimde sargılarım vardı ve vücudumda iltihap birikmemesi için tüpler yerleştirilmişti. Hâlâ anestezinin etkilerini yaşıyordum. Cerrah beni görmeye geldi ve ameliyatın başarılı olduğunu söyledi.
Birkaç gün sonra taburcu oldum ancak taburcu olmadan hemen önce bir hemşire pansumanımı değiştirmeye geldi. Yaralı vücuduma baktığımda gözyaşlarına boğuldum. Yaralarımı görünce çok üzüldüm. Her ne kadar cerrahi açıdan düzgün olsalar da etimde çirkin kesikler vardı. O öğleden sonra taburcu olamadım çünkü kendimi çok kötü hissediyordum. Sonunda odama geri döndüm ve kendimi hala kötü hissederek kendime ne yaptığımı düşünmeye başladım.
Terapist: Birdenbire yaralı bedeninize bağlandığınızı hissettiniz.
Bianca: Bir süre sonra bir arkadaşımdan mesaj aldım. Sorunun ne olduğunu sordu ve ameliyattan hemen sonra üzgün hissetmenin son derece normal olduğunu söyledi. Anestezinin insanın modunu düşürdüğüünü ve bunu atlatmanın biraz zaman aldığını söyledi. Sonra [trans] grubun birkaç üyesi beni ziyarete geldi. Biraz içki getirdiler ve parti yaptık. [Ancak] birkaç gün sonra disforik duygularım tekrar başladı, bu sefer doğru şeyi yapıp yapmadığıma dair şüphelerim de ortaya çıktı. İnternet üzerinden grubumla tekrar konuştum [ve] hepsi bana bu tepkinin tamamen normal olduğu konusunda güvence verdi. Ayrıca cinsiyet değiştirme aşamalarını geciktiren bazı üyelere karşı sanki bir şekilde kendilerini hayal kırıklığına uğratıyorlarmış ve korkak davranıyorlarmış gibi çok eleştirel yaklaşıyorlardı.
Birkaç ay sonra yaralarım iyileştikçe ruh halim yeniden düzelmeye başladı ve erkek kıyafetleri giydim. Erkek gibi davranabildiğim için kendimi heyecanlı hissediyordum. Çevrim içi grubumdaki daha yaşlı ve sesi daha gür çıkan bir ya da iki üye, kendimi daha çok erkek gibi hissetmeme yardımcı olacak "alt ameliyatı" olmam gerektiğini söyledi. Bu noktada, ilerlemek konusunda ciddi şüphelerim vardı, ancak sanki o kadar ileri gitmiştim ki artık duramazdım. Bir bakıma geri dönüş yoktu.
Terapist: Durmak, çözümü bulduğunuzu hissetmenin heyecanını kaybetmek ve bunun yerine yapılanlarla yüzleşmek anlamına gelecekti.
Bianca: Depresyonda hissettim. Doktoruma gittim ve bana bazı antidepresanlar verdi. İlaçlar biraz yardımcı oldu ama yine de içten içe depresyondaymışım gibi hissediyordum. Zaten altı aylık bir takip randevusu ayarlamıştım. Şüphelerimi ve yaşadığım düşük ruh halini tartışmaktan kaçınarak, danışmana ameliyatın sonuçlarından memnun olduğumu ve alt ameliyat olmak istediğimi söyledim. Yine beklemem gerekti ancak çok az inceleme veya sorgulama yapıldı. Görünüşe göre bu süreçten geçen çoğu kişi sonuçlardan memnun kalmıştı. Olumsuzlukları hiçbir zaman bilmek istediğimi sanmıyorum.
Vücuduma ne yaptığımla ilgili olağan şüphelerim ve endişeyle altı ay bekledim. Daha fazlasını yapmam gerektiğini söyleyen sesleri artık o kadar dikkatle dinlemiyordum. Ne dediklerini duyuyordum ama artık onlara inanmıyordum. Bununla birlikte, devam etmekten başka bir alternatif görmüyordum, nedenini gerçekten bilmiyorum.
Terapist: Tüm bu eleştirel düşünce ve duygularla yüzleşmeyi bırakmak sizin için çok zordu. Grup tarafından reddedileceğinizden endişe ettiğinizi ve zaten ailenizle bağlantınızı kaybettiğinizi hissettiğinizi tahmin ediyorum.
Bianca: Evet, ama aynı zamanda şu anda kızgın hissediyorum. Neden kimse beni durdurmadı ya da sorgulamadı? Neden kimse bana "Dur, ne yapıyorsun?" diye sormadı? Bunun yerine hepsi bunu destekledi, hatta teşvik etti. Hepsi bunun işleri çözeceğini söyledi. Doktorlar daha fazla soru sormalı, biraz daha derinlemesine araştırmalılardı.
Terapist: Bir profesyonelin sizi neyin yönlendirdiğini görmesini, incinme ve reddedilmeyi maskeleyen kararlılığınızın arkasına bakmasını istediniz.
Bianca: [Gözyaşları içinde] O kaltağa çok kızgınım. Babam da işe yaramazın tekiydi. Ben sadece grubun etkisi altındaydım. Sanki beynim yıkanıyordu. "Herkes zamanla alışıyor" ve "bunlar yolculuğun bir parçası" gibi saçmalıklara inanıyorlar. Ama kimse gerçekleri bilmiyor, çünkü ameliyat olduktan sonra kimse sizi takip etmiyor. Fiziksel yaraları kontrol ediyorlar ama hepsi bu kadar. Histerektomi olduktan sonra danışmanla bir konsültasyon yaptım. Sanki her şey yolunda gitmiş ve başarılı olmuş gibiydi ve hepsi bu kadardı. Ama depresif halimi görmek için hiçbir takip yapılmadı.
Terapist: Sanki artık fiziksel tedavilerin zorluklarınıza çare olacağına inanmıyormuşsunuz gibi ... ama durursanız yüzleşmeniz gereken çok şey var: nelerin olmasına izin verdiğinizin acı verici sorusu.
Bianca: Gruptan ayrıldım. Her şeyin bir hata olduğunu biliyordum. Şüphe duyan diğerlerinin saldırıya uğradığı gibi benim de saldırıya uğrayacağımı biliyordum. Bununla yüzleşemedim. Tuhaf görünüyordum ve aynada kendime bakmaya dayanamıyordum.
Bir komşum beni görmeye geldi. Ameliyattan sonra tek başıma olduğumu biliyordu. Yaşlı bir adamdı. Çok nazikti. İçeri baktı ve dedi ki, "Her şey yolunda mı? Ameliyat nasıl geçti?" diye sordu. Yıllar boyunca beni zaman zaman görmüştü. Değiştiğimi fark etmiş olabileceğini düşünmüş ve benim hakkımda ne düşündüğünü merak etmiştim. Onun grubun küçümsediği "normal" insanlardan biri olduğunu hayal ettim. Gözyaşlarına boğuldum çünkü zor bir dönemden geçtiğimi ve iyi olmadığımı fark etmesi beni çok etkilemişti. Nazikti ve gelip nasıl olduğumu görme zahmetine katlandı.
Terapist: Utanmış hissettiniz ve kimsenin sizinle ilgilenmeyeceğini düşündünüz, sanki ilgiyi hak etmiyormuşsunuz gibi.
Bianca: [Hıçkırarak] O zamanlar her şey bana çok fazla gelmişti ve bunu düşünmeye dayanabileceğimden emin değilim.
Terapist: Neler olup bittiğini ve hem sizin hem de başkalarının bu süreçte nasıl bir rol oynadığını anlamaya ihtiyacınız olduğunu hissediyorsunuz.
Bianca: Her şeyi anlamaya çalışmak istiyorum, yanlış giden neydi? Çok mutsuzdum ve sevildiğimi hissetmiyordum. Kardeşimi ve annemi dinlemiyordum. Onlara çok kızgındım ve annemin bana ne yapmam gerektiğini söylemeye hakkı olmadığını düşünüyordum. Israrla kendime zarar vermeye devam ettim. Tam bir rezalet.
Bianca ne zaman şüphelerini dile getirse, sözde "destek" grubu cinsiyet değişiminin Bianca'nın yaşadığı zorluklara bir çözüm sağlayacağı fikriyle karşı çıkıyor. Bu hareket tarzıyla ilgili sıradan şüpheler ve sorular, sanki bu konu etrafında düşünmek bir zayıflıkmış (hatta düpedüz tehlikeliymiş) gibi saldırıya uğruyor ve kınanıyor. Bianca çatışmaları ve şüpheleri bir kenara iterek bu pozisyonu benimsiyor.
Bianca başlangıçta tıbbi müdahalelerden duyduğu heyecanı anlatıyor. Bu, yetersizlik ve çaresizlik duygularının üstesinden gelebileceği fikriyle ilgili gibi görünüyor. Ancak zamanla heyecanı azalıyor ve süreçten şüphe duymaya başlıyor. Buradaki zorluk, kendisi ve kendisine verilen zarar konusunda mutsuz olma ihtimaliyle yüzleşememesinden kaynaklanıyor. Yanlış yola girdiğine dair aklı başında bir endişeden gelen şüpheler, cinsiyet değiştirmenin çözüm olacağı fikrini ortadan kaldırma tehdidi oluşturduğundan göz ardı edilir. Cinsiyet değiştirme fikrinden vazgeçmek Bianca'yı altta yatan üzüntü, yalnızlık ve kızgınlık duygularıyla baş başa bırakacaktır. Bu nedenle, kuşkularına rağmen tedavinin bir sonraki aşamasına geçiyor. Trans grubu her zaman onu önce hormonal, sonra da cerrahi müdahaleler konusunda daha da ileri gitmesi için teşvik ediyor. Kendini "ait" ve kabul görmüş hissettiği grup tarafından reddedilme riskini göze alamıyor.
Çeşitli müdahalelere verilen isimlerin ve tanımların, içerdikleri tüm ciddi sonuçlarla birlikte tıbbi bir müdahale gibi görülmemesi için nasıl değiştirildiğini gözlemliyoruz. Örneğin, testosteron "T" olarak; mastektomi "üst ameliyat" olarak; metoidioplasti (yapay penis yapma ameliyatı), vajinektomi (vajinanın alınması) ve histerektomi gibi ağır operasyonlar "alt ameliyatlar" olarak tanımlanıyor. Bu örtmece ifadeler, belki de acı verici çağrışımları önlemek amacıyla müdahaleyi tıbbi kökeninden koparıyor. Örneğin, mastektomiler genellikle göğüs tümörü olan kadınlara uygulanır; bu nedenle, bir kadının hayatını kurtarmak için tasarlanmış bir tedavidir. Ancak, göğüslerde fiziksel olarak hiçbir sorun yokken "üst ameliyat" olmak böyle değildir. Bianca'nın durumunda mastektomi, psikolojik bir sorunla başa çıkma girişimi olarak gerçekleştiriliyor. Psikolojik acıya sembolik düşünce yoluyla tahammül edemeyen ruh, soruna somut bir çözüm yolu buluyor.
Bianca, cinsiyet disforisinin altında yatan sorunları incelemede başarısız olan profesyonellere çok kızgın. Yaşadığı zorlukları yüzeysel ve cinsiyet odaklı dar bir bakış açısıyla ele aldıklarını düşünüyor. Kısaltılmış terimlerin kullanımında olduğu gibi, profesyonellerin suya sabuna dokunmayan ve altta yatan hasar ve acıya bakmaktan kaçınan bir yaklaşım benimsedikleri görülüyor.
Belki de Bianca'nın ve yaşadığı zorlukların ilk değerlendirmesi derinlikten ve içerikten yoksundu çünkü Bianca'nın tanınmaya ve desteğe ihtiyaç duyan hassas bir parçasının zihnindeki savunmacı bir yapıya hapsolduğunu anlaşılmamıştı. Başvurduğu uzmanların bu klinik karmaşıklığı fark edememesi, Bianca'nın benliğinin savunmasız yönlerinin ve disforisinin acısının yalnızca fiziksel müdahalelerle ortadan kaldırılabileceği fantezisiyle farkında olmadan iş birliği yapmıştı.
Bianca'nın cinsiyet değiştirme sürecinde adım atmaya devam ederken sürdürmesi gereken illüzyonun doğası bizi şaşırtıyor. Cinsiyet değiştirme sürecinin getirdiği yanılsama, Bianca'nın içinde taşıdığını hissettiği mutsuz ve istenmeyen küçük kız olmaktan uzaklaşması için bir yol vaat ediyor. Ancak Bianca bir şüpheyle destek grubuna geri döndüğünde, onlar bunu reddediyor ve çarenin cinsiyet değişiminde daha fazla ilerlemeden geçtiğini öne sürüyorlar.
Bianca için hayatının o noktasında şüpheleriyle yüzleşmek yerine ona çözümler sunan bir tedavi yolunda devam etmek daha kolay görünüyor. Bianca'nın bununla tek başına yüzleşebilmesi için, cinsiyet değiştirmeyi isteyerek kendisine vermiş olabileceği zarar da dahil olmak üzere geçmişteki pek çok şeyle yüzleşmesi gerekecek. Ayrıca, ailesine ve kendisine yönelik öfke, hayal kırıklığı ve depresyon gibi altta yatan duygularıyla da yüzleşmesi şart.
Bianca, klinik durumunun karmaşıklığını tespit edebilecek ve ısrarcı inançları, iddiaları ve katı kesinliği karşısında kendi fikirlerini savunabilecek [bir profesyonel] arıyor gibiydi. Ayrıca öfke, yalnızlık ve reddedilme duyguları konusunda kendisine yardımcı olacak birine ihtiyacı vardı. Bunun yerine, profesyonellerin hepsinin kendi iddiasına boyun eğdiğini ve onu cinsiyet değiştirebileceği düşüncesinde cesaretlendirdiğini hissetti.
Bianca, yan dairedeki adam onun acısını fark edene kadar bu yıkımla tek başına yüzleşmek zorunda kalmış. Komşusu, Bianca'nın kendini iyi hissetmediğini ve bakıma muhtaç olduğunu görebilen bir ebeveyn figürünü temsil ediyor gibi. Bianca gözyaşlarına boğuluyor çünkü adamın yorumu, uzun zamandır aklından uzak tutmaya çalıştığı şeye değiniyor.
Bianca'nın terapide hem fiziksel hem de duygusal kayıplarının, ayrıca kavuşacağını umduğu yeni kimliğinin yasını tutmak için epeyce yardıma ihtiyacı olacak. Yas tutma süreci, hastanın meydana gelmesine izin verdiği hasarla ilgili duygularını daha yakından anlamasını ve aynı zamanda başkalarının onunla ilgilenmede başarısız olmaları nedeniyle verdikleri hasarı kabul etmesini içerecek.
Bir diğer psikoterapötik vaka çalışmasının ele alındığı ikinci bölümü okumak için tıklayın.
Kaynak: quillette.com
Yorumlar