Anksiyete ve Depresif Bozukluk Çocuklarda Cinsiyet Karmaşasını Tetikliyor

Kızım yeteneğinin henüz farkına varmadan önce bile tam bir oyuncuydu. Anne karnından konuşarak çıktı diyebilirim. 13-14 aylıkken alfabeyi ezberlemiş, 3 yaşında okumayı öğrenmiş, 5 yaşında büyük kitapları yalayıp yutmaya başlamıştı. Güzel giysiler giymek, makyaj yapmak ve prensesler en sevdiği şeylerdi. Fanteziler, peri masalları ve korkusuz kızların dünyasından zevk alırdı. İlgi odağı olmayı istemedi. Katıksız karizması, zeki mizahı, söz ustalığı ve doğal liderliğiyle ilgi odağı oldu.

Sporla hiç ilgilenmediği için ona çocuk tiyatrosunu denemesini önerdim. Sekiz yaşındayken ilk oyununda rol aldı. Dokuz yaşına geldiğinde, sürekli olarak ya hikayelerde okuduğu maceracı ve korkusuz kızları ya da keskin zekası ve kusursuz zamanlaması nedeniyle ona çok doğal gelen komedi rollerini oynuyordu. Sonraki üç yıl, kızımın oldukça meşgul ve mutlu olduğu ve güzel sanatlar liseleri hakkında konuştuğumuz inanılmaz güzel yıllardı. Birlikte çok zaman geçirdik, provalara ve Broadway turne prodüksiyonlarına gittik, arabada müzikal tiyatro şarkıları söyledik. Ona verilen her yeni rolü kutladım ve performanslarından büyük mutluluk duydum.

Tiyatronun her yönünü seviyordu. Yeni kıyafetlere, saçlara, makyaja, aksana, duruşa ve tavırlara bürünme yeteneği, çok sevdiği hikayelerin bir parçası olmasını sağladı. Hikaye dünyasının gerçek dünyadan daha iyi olduğuna karar vereceğini hiç hayal etmemiştim. Oynadığı karakterlerin sahneyi aşıp gerçek hayatını ele geçireceğini de. Çünkü artık kalıcı olarak kendi uydurduğu hikayenin içinde yaşamak istiyor.

13 yaşındayken kızımın depresyon ve anksiyete bozukluğu evimizi bir kasırga gibi vurdu. Notları düştü; harika arkadaş grubuyla takılmayı bıraktı, anime ve cosplay (hayali karakterlerin kılığına girme akımı) ile ilgilenen yeni bir grup edindi. Saçlarını kesti ve evsiz biri gibi giyinmeye başladı. Yakın zamanda başlayan regl dönemi hakkında benimle konuşmuyordu. Nadiren tiyatro seçmelerine katıldı ve çoğunlukla internet bağımlısı gibi yaşadı. 14 yaşında nonbinary olduğunu (iki cinsiyeti de reddettiğini) açıkladı. Sonrasında gelen (reddettiğimiz) teklifleri, terapistler ve ilaçlar arasında gezinmenin zorluklarını tahmin edersiniz. Bu kararı yüzünden okulda tutulduğu ilgi bombardımanı ve destek adı altında gördüğü teşvikle verdiğimiz mücadeleleri hepiniz tahmin edebilirsiniz. 

Dört yıldır bunu yaşıyoruz. Kızım giderek daha katı, daha öfkeli, daha erkeksi hale geldi. İstikrarlı bir evlilik sürdüren ebeveynleri tarafından yetiştirilen dinamik, neşeli, kendine güvenen, parlak kızımız; eski halinin huysuz, kendinden nefret eden bir gölgesi haline geldi. Trans ideolojisi, ona gerçek dünyanın ve bu dünyada oynadığı rolün bazen acı verici ve zor olduğunu; ancak endişelenmemesini, çünkü bundan kaçabileceğini söyledi. Uydurma bir hikayenin içinde yaşayabilir ve ana karakter olabilirdi(!).

Ancak bu kez, o korkusuz ve maceracı veya çılgın ve komik kız rolünde değil. Yeni rolü, ergenlik ya da porno hakkında kafası karışmış ve bedenini tanımayan bir karakter. Bu yeni rolünde, acı ya da zorluklarla nasıl başa çıkacağını öğrenmesi gerekmiyor. Bir kurban olabilir, belki de bundan keyif alıyordur. Hiçbir hesap verme sorumluluğu olmadığı bu role bizi de uydurmaya çalışıyor. Ne isterse yapabilir ya da söyleyebilir. Bu rol yeni bir isim, görünüm, kostüm, konuşma şekli, tavır ve buna uygun bir beden gerektiriyor. Kızım bu hayatı bir oyun sanıyor.

Duygusal olarak kendimizi birkaç ay sonra 18 yaşına gireceği gerçeğine hazırlıyoruz. Trans olacağını, bizden uzaklaşacağını ve tıbbi cinsiyet değişimine başlayacağını düşünüyoruz. Çünkü biz ve geride bıraktığı gerçek arkadaşları hariç hayatındaki herkes ona yazdığı bu hikayenin gerçek, geçerli ve değerli olduğunu söylüyor. Bu rol, bulunduğu camiada kutlanan bir şey ve içine doğduğu rolden çok daha iyiymiş gibi gösteriliyor. 

Kızımın kabul etmemiş olmasını dilediğim tek rol bu.

Kaynak: pitt.substack.com