Aniden Transseksüel Olduğunu Söyleyen Bir Genç Kızın Annesinin Sesini Duyurmaya Çabası

Bu tanıklık, kızı bir zamanlar üç yıl boyunca erkek olduğunu düşünen bir anne ve öğretmen tarafından bizim için yazılmıştır. Kendisi ebeveyn destek grubunun bir üyesidir. 

Bu yazı hakkında fazla bir şey söylemeyeceğiz çünkü kendisi oldukça açık. Bu yazı, ebeveynlerin içinde bulundukları benzeri görülmemiş durumu yansıtmaktadır ve umudumuz, özellikle okullarda olmak üzere geniş çapta paylaşılmasıdır. Yayınlamamıza izin verdiği için yazara minnettarız.

Şu anda bulunduğumuz yer burası. Senin hakkında söylediğim sözler dışında burada değilsin. Ama burada oturmamın sebebi sensin. Bu odadaki on kadar başka ebeveynle birlikte tek bir durumda birleşiyoruz: Çocuklarımız kendilerini karşı cins gibi görüyorlar.

Bu, kimsenin parçası olmak isteyeceği bir grup değil. Biz kırılganız. Herkes en azından bir sefer ağlıyor. Doktor, politikacı ve öğretmenlerin otoritesine duyulan öfke, ihanete uğramışlık duygusu gibi aşikar. Hepimiz güvenimizi kaybettik. Bazılarımız arkadaşlarını ve ailesini kaybetti. Bazılarımızı, buraya gelerek korumaya çalıştığı çocukları reddetti, bazen de en acımasız şekillerde…

Bizler transseksüelliğe inanmayan “kötü” ebeveynleriz. İnanan ebeveynler açtığınız her gazetede, her YouTube videosunda. Destekleyici ebeveynlere kraliyet bile gülümsüyor ve şirketler onların ışıltılı ailesinin bir üyesi olmak için sıraya giriyor. Oysa biz gizlice buluşuruz; hüzünlü çemberimizin üyesi olduğumuzu kanıtlamak için pasaport taşırız; sadece istersek isimlerimizi fısıldarız. Burada, bazen sadece bu odada gerçeği söylüyoruz ve bunu bir lüks gibi hissediyoruz: Oğlum kız olduğunu söylüyor; kızım erkek olduğunu söylüyor. Bu gerçek değil; böyle olması mümkün değil.

Sen her zaman aklımda ve dilimdesin. Odadaki diğer herkesten farklıyım. Şu anda erkek olduğunu söylemiyorsun. Dört yıl önce, çocukluğun farklı bir evresine girdiğinde bu sanrın geçti. Üç yıl boyunca farklı olmanın erkek olduğun anlamına geldiğini düşündün ve bu sürenin çoğunda rahat bir nefes alamadım. NHS'nin (Sağlık Bakanlığı) karşı cinsten olduğunu söylemekte ısrarcı, tutarlı ve dayatmacı olan çocuklar hakkında ne dediğini biliyordum. Karşı cinsle sadece oyun oynayan çocuklar… "Yanlış" cinsiyetin kıyafetini giydiğinde veya karşı cinsin saç modelini yaptığında aşırı sıkıntı gösteren çocuklar. Sen onlardandın.

Artık öyle değil. Hâlâ hoşlandığın ve hoşlanmadığın şeyler aynı (istikrarlı olmakla tanınıyorsun) ama şimdi bu değerli zamanlarda, farklı bir kız olmaktan gurur duyuyorsun. Bir zamanlar aksini söylediğinin hatırlatılmasından utanıyorsun, arkadaşlarınla futbol oynamaya giderken genç haline göz deviriyorsun.

Peki neden hâlâ endişeliyim? Neden burada bu ebeveynlerle oturuyorum, onlardan biriyim ama aslında onlardan biri değilim? Öğretmen olmasaydım belki de burada olmazdım. Gördüğün gibi, o kızlar senden çok da büyük değiller. Hep öğrettiğim, hep tanıdığım, kadınlığa yaklaştıkça kollarını kapatan, vücutlarını saklayan kızlar. Benim zamanımda kızlar, yok olana kadar kendilerini aç bırakmayı tercih ederlerdi. Kariyerimin başında, bu kızlar nefret ettikleri etlerini soymak için jilet kullanırdı.

Şimdi ise farklı bir yolları var.

Okuldaki arkadaşlarımdan biri aç kalmadı ya da kendini kesmedi. Ama hiçbirimizle konuşmadı, kendini kitaplarına gömdü ve bir daha hiç görülmedi. Ancak şimdi onun gibi kızları, farklı olanları (yani senin gibi olanları) izliyorum ve bir gökkuşağı fantezisine kapılmış olduklarını görüyorum. Her zaman olduğu gibi erkeksi giyiniyorlar ama artık bunu böyle adlandırmıyorlar. Şimdi buna "erkek olmak" diyorlar. Göğüslerini bağlıyorlar. İsimlerini değiştiriyorlar. İlaç ve ameliyat kuyruğuna giriyorlar. Yeni biri olma şansı için. Kaçmak için. Beş yıl önce bile okulumda böyle bir şey görmemiştim. Şimdi ise o kadar çok kişide var ki sıradan hale geldi.

Öğretmenler odasında bu kızlar takdir ediliyor. Yeni isimler konusunda kendilerini dikkatli şekilde düzeltirken "Bu çocukların nihayet kendileri olabilmeleri harika değil mi?" diyorlar. Öğretmenler kendilerini kabullenici ve nazik olarak görüyorlar. Nezaket artık böyle tanımlanıyor ne yazık ki. Anoreksiya olmuş bir kıza nezaket göstermek için önünden yemeği almakla benzer bir nezaket, canı uğruna! İtiraz eden çok az kişi var ve bunların çoğu: "Ne, bir tane daha mı?" diyerek homurdanıyor ve gözlerini deviriyorlar çünkü bu onların hayatını zorlaştırıyor. Benim gibi "Belki de bu tehlikelidir?" diyenlerin sayısı az. Her zaman mümkün olduğunca tarafsız olmaya çalışıyorum. Benim gibi kadınların tehlikeli cadılar olarak görüldüğünün farkındayım. İşimi kaybetmek istemiyorum.

Ama geri sayımdayım. Sen ergenliğe girene kadar üç yılım var. Benden uzaklaşıp benimkinden önce başka sesler duymaya başlamana üç yıl... Ve dışarıda ne olduğunu biliyorum. LGBTQ+ toplantılarını, duvarlardaki posterleri ve broşürleri görüyorum; öğretmenlerin ağzından çıkan kelimeleri duyuyorum. Sana cinsiyet kalıplarının doğuştan geldiği, hislerinin değişmeyeceğini ve tam bir kız olmadığını söyleyecekler.

Bu yüzden burada, bu odada oturuyorum, dinliyorum, konuşuyorum ve ağlıyorum. Ve biliyorum ki bu küçük ve kırılgan grup burada söylediklerimizi alıp insanlara taşıyacak ve dünyayı değiştirmeye çalışacak. Başka ne yapabiliriz ki? Bize ihtiyacın var.

Kaynak: Transgender Trend