Erişim Tarihi: 03.04.2023
Kaynak: pitt.substack.com
Transseksüel kızı olan bir babayım ve anlatacak hikayelerim var.
Forumlardaki ebeveyn hikâyelerinin çoğu annelerin bakış açısından, bu nedenle bir babanın bakış açısından deneyimlerimi dürüst bir şekilde anlatmayı amaçlıyorum. Umarım benim katkılarım daha fazla babanın sesini duyurmasına yardımcı olur. Konuşmak konusunda daha isteksiz olabiliriz, ancak biz babalar çocuklarımızı önemsiyoruz ve mücadeleye katılmamızın zamanı geldi.
Cinsiyet çılgınlığına ikinci kez çocuğumu kaptırıyorum. Kızım eşime ve bana gelerek testosteron alacağını ve gönüllü olarak çift mastektomi (memelerin alındığı transseksüel ameliyatı) yaptıracağını söyledi. Kendi doğurganlığını feda etmeye hazırdı ve çevresindeki herkesin sözde yeni cinsiyetini sorgulamaksızın kabul ve teşvik etmesini talep ediyordu. Bu konuda konuşmak ya da kendini açıklamak istemiyordu. Konuşması için onu ikna etmeye çalıştığımda bana "destekleyici olmadığımı" söyledi.
Benim durumumdaki tüm ebeveynlerin karşılaştığı temel soru aynıdır: "Ne yapmalıyım?”
Biz yardım aramayı seçtik. Bulduğumuz tek şey "Destek ol" propagandası, intihar düşüncesi tehditleri ("çocuğunuzu trans yapmazsanız intihar eder"), sosyal dışlanma ve susturulmaydı. Kızım hala konuya kafa yorma aşamasındayken ona bazı şeyleri dikkatlice düşünmesini söylediğimiz ya da ortaya attığı bazı iddiaları sorguladığımız için istismarcı muamelesi gördük ve transfobi ile suçlandık.
Zamanlama çok kötüydü; tam da yeni cinsiyetiyle övündüğü sırada üniversite için evden ayrıldı. Birkaç trans aktivist ona çoktan ulaşmıştı (o sırada bizim haberimiz yoktu). "Yanlış beden" inancı arkadaşları, bazı akrabaları, akademik fakültesi, partnerinin ailesi, destek grupları, aktivistler ve trans bir "akıl hocası" tarafından alkışlandı, kutlandı ve pekiştirildi. Tüm bunlar internet bulaşıcılığı ve çevrimiçi topluluklar tarafından teşvik edildi.
Evinden uzağa, doğruca Parıltılı LGBT Ailesinin kollarına kaçtı. Bizim konuşacak hiç şansımız olmadı. Her gün bunun sonuçlarıyla ve yaralarıyla yaşamak zorunda kaldık. Bitmek bilmeyen bir kederle boğuşuyoruz ve olanlara hâlâ inanamıyoruz. Dört yıldır kızımla ayrı yaşıyoruz. Kalplerimiz paramparça.
Özellikle gençler, kendilerini çevreleyen cinsiyet ideolojisinin hedefindedir. Bir üniversite kampüsüne vardıklarında topluma giriş yapmalarının hiçbir maliyeti yoktur. Cinsiyet ve bedenin korunmasına dair kaygılar yoktur, haklı ve zor sorular yoktur, tıbbi değerlendirme yoktur. Sadece "Sen beni onaylarsan ben de seni onaylarım!" kriteri vardır. "Sen nonbinary'sin, harika!" "Hey, ben de Genderqueer'im*. Çak bi' beşlik!"
Kampüsteki o trans yanlısı, mavi saçlı, çocuksuz öğrencilerin aksine; bu yaşananlar ABD'li ebeveynler için her şeye mal oluyor: gerçekliğimize, deneyimlerimize, anılarımıza, sevgi dolu bağımıza. Hepsi bir kenara bırakıldı. Ebeveynler olarak 20 yıl boyunca bu minik bebeği dünyaya getirmenin tecrübesi ve bilgisiyle yaşadık; ancak kızımız büyüdü ve güzelliğini ve varlığını inkar etmemizi istedi. Kızım hiçbir zaman cinsiyet karmaşası yaşamadı. Basmakalıp cinsiyetçi beklentiler ya da davranışlar nedeniyle erken yaşta hiçbir sıkıntı yaşamadı. Şimdi ise bir yanılsamaya hizmet etmek üzere kendi tarihini tamamen yeniden yazdı. Bize hiç şans verilmedi, istismarcılar çoktan kızımın beynini yıkamıştı.
Bu 4 yıllık yabancılaşmanın etkileri felaket oldu; eşime ve aileme psikolojik olarak çok zarar verdi. Bu tuhaf durumun üstesinden gelmenin belirli bir yol haritası veya metodu yok. Dört yıldır cevap arıyorum, "kendimi eğitmek" ve "daha iyisini yapmak" için inanılmaz derecede çeşitli insanlarla ve mesleklerle konuşuyor ve tartışıyorum. Bir yandan da kızıma ulaşıp tekrar bir bağlantı yolu bulmaya çalışıyorum. Ancak tüm çabalarıma rağmen, trans aktivistler "destekleyici olmayan" ebeveynlerin terk edilmesini teşvik etmekte başarılı oluyor.
Bu yazıyı, trans propagandası ile yeni tanışmış olabilecek ve "hareketi" yönlendiren bazı güçlerin aslında nasıl bir araya geldiğini merak edebilecek ebeveynler için yazıyorum. Heteroseksüel erkeklere ve özellikle de babalara ulaşmak istiyorum. Onların sesi neden çıkmıyor? Queer teorisi ve cinsiyet propagandası ile beyinleri yıkanan bir nüfusa, bu durumun tehlikelerini etkili bir şekilde nasıl gösterebiliriz?
Konuştukça ve hikayemizi anlatmaya çalıştıkça arkadaşlıklarımı ve işimi kaybettim. Bir öğleden sonramı bir zamanlar çok sevdiğim bir arkadaşıma içimi dökerek geçirdim. Ona trans kızımız hakkındaki gerçeği ve deneyimlerimi aktardım, ancak bana inanmadı. Bazı insanlar için tüm bunlar başa çıkılamayacak kadar zor. İşte bu yüzden bunu yazmak zorundaydım. Artık hangisinin daha kötü olduğunu bilmiyorum - inançsızlık mı yoksa kayıtsızlık mı?
Bunlarla mücadele etmek için elimden geleni yapacağım. Dileğim hep aynı; nazik, hassas, zeki gençleri ailelerinden koparıp onlarda kalıcı hasarlar bırakan cinsiyet ideolojisini ifşa etmek.
Manzarayı değiştirmek için elimden geleni yapacağım. Gençlerimizin çoğuna zarar veren bu tehlikeli ve zararlı inançları ifşa etmek için başkalarının yaptıklarına da ışık tutacağım. Sadece iki cinsiyet olduğunu ve cinsiyetin değişmez olduğunu anlayan ama bunu söylemekten korkan milyonlarca insan var. Ama ben artık sessiz kalmayacağım.
*Nonbinary: İki cinsiyeti reddetme, bu iki cinsiyetten birinde hissetmediğini iddia etme.
*Genderqueer: Cinsel sınırsızlık ve nötrlük vurgusu ile cinsiyet rollerini kabul etmeyen cinsel meyil.
Yorumlar