Transseksüel İdeoloji Çocukları ve Gençleri Hedef Alıyor

Kızım yetişkin, üç yaşında bir çocuğu var. Benim de epey yaşım var. Bir fanusun içinde yaşadığımdan değil ama sanırım ilkokulda, ortaokulda ve lisede neler olduğunu fark etmedim. Transseksüel camiasından, küçük çocuklara ergenlik engelleyici haplar verildiğinden, cerrahların transseksüel ameliyatlarıyla genç kızların göğüslerini kesip aldığından, endişelerini dile getiren ebeveynlere karşı intiharın bir tehdit olarak kullanıldığından ve konu hakkında konuşmak isteyenlerin transfobi ile etiketlendiğinden haberdar değildim.

Kardeşim bana yeğenimin hikayesini anlatana kadar bunların hiçbiri radarımda değildi. Kardeşim bana içini açtığında iki yılı aşkın bir süredir bununla uğraşıyordu. Bu altı ay önceydi ve ben bu son altı ayı, aileme büyük zarar veren bu transseksüel ideoloji hakkında öğrenebileceğim her şeyi okuyarak ve öğrenerek geçirdim.

Geçen bahar erkek yeğenim mezun oldu ve törende farklı bir isim, bir kız ismi kullandı. Dehşete kapıldım. Kız kardeşim ve eniştem için derin bir üzüntü duydum. Sonra, acı dolu bir yazın ardından yeğenim evi terk etti. Henüz 18 yaşında ve nerede yaşadığına ya da kaldığına dair hiçbir fikrimiz yok. Sözde "yanlış bedende" doğduğuna ve kız olursa daha mutlu olacağına inanıyor, inandırılıyor. Karşı cinsiyet hormonu almak istiyor ama kız kardeşim ve eşi ona engel olma konusunda kararlılar. Bizim çatımız altında yaşadığın sürece olmaz, dediler, çünkü bu adımı atmanın getireceği ciddi tıbbi risklerin farkındalar. Böylece bir gün, onlar işteyken, yeğenim eşyalarını topladı ve gitti. Ona evden kaçma güvencesini kim verdi?

Kız kardeşim bana Starbucks'ın transseksüel camiayı desteklediğini ve çocukların üst ameliyatı (mastektomi, memelerin alındığı transseksüel ameliyatı) veya alt ameliyatı (cinsel organı karşı cinsiyetin cinsel organına benzetmeyi amaçlayan transseksüel ameliyatı) için ödeme yapacağını söylediğinden beri Starbucks'tan uzak duruyorum. Bu sabah, bir günlük atölye için 12 kadınla buluşmaya gidiyordum. Gecikmiştim ve hızlı bir atıştırmalık almak için bir dükkana girdim. Orada gözümü alamadığım genç bir çalışan vardı. Belli ki erkek gibi görünmeye çalışan genç bir kızdı. Dudağının ve çenesinin üzerinde sakalı vardı ama uzun zarif parmakları, ince beli, kalçaları ve önlüğünün altında saklamaya çalıştığı göğüslerinden kadın olduğu anlaşılıyordu. Her yeri dövmelerle kaplıydı. Burnunda bir hızma vardı ve uzun saçları bir şapkanın altında toplanmıştı. Erkek olabileceği düşüncesiyle beyni yıkandığı belli olan bu kafası karışık zavallı kızcağızı izlerken üzüntüden kahroldum. Aklıma hemen yeğenim geldi. Bir kafede çalışıyor, göz makyajı yapıyor, uzun sarı saçlarını kıvırıyor, oje ve ruj sürüyor ve genel olarak bir kız görünümüne yaklaşmak için elinden geleni yapıyor muydu?

Hepimiz her gün işimize gücümüze bakıyoruz ve çoğu zaman bizi doğrudan etkilemeyen konulara dahil olmamak için elimizden geleni yapıyoruz. Ancak şimdi gerçeklerle yüz yüze geldim ve artık bunları görmezden gelme lüksüm yok. Gençliğin masumiyetine ne oldu? Bunun olmasına izin veren cerrahlardan, ilaç şirketlerinden, siyasi destekçilerden, öğretmenlerden, herkesten nefret ediyorum. Starbucks'taki o genç kız, erkek olmak için ne kadar uğraşırsa uğraşsın hep kız olarak kalacak. Suyumun ve muzlu fındıklı ekmeğimin parasını ödedim ve arabamda oturup ağladım.

Yeğenim için üzülüyorum, geleceği için endişeleniyorum ve güvende olup ailesine dönmesini umuyorum. Bu mücadeleden vazgeçemeyiz ve gerçeğin sevdiklerimizi özgür kılacağını ummaya devam etmeliyiz...

Kaynak: pitt.substack.com