Transseksüel Anlatının Kafası Karışık ve Savunmasız Ergenler Üzerindeki Etkisi

On dört yaşında bir çocukken transseksüel olduğum düşüncesine kapıldım. 2012 ya da 2013 yılıydı. Trans dalgası henüz yeni yeni yükselmeye başlamıştı. Nedenlerim bu fenomenle ilgili deneyimi olan herkese tanıdık gelecektir: Teşhis edilmemiş otizm spektrum bozukluğum vardı. Okulda cinsel tacize uğruyordum. Hiç yakın arkadaşım yoktu. En önemlisi, internette çok zaman geçiriyordum. Transgender ideolojisine ilk kez orada maruz kaldım.

Bu ideoloji bana şunu söyledi: "Cinsiyet beklentilerinden veya gelişmekte olan bedeninden duyduğun her türlü rahatsızlık, cinsiyet disforisinin (cinsiyetten duyulan hoşnutsuzluk) bir belirtisidir; cinsiyet disforisine verilecek en uygun yanıt ise cinsiyet değiştirmektir; bu nedenle mümkün olan en kısa sürede cinsiyet değiştirmelisin yoksa insanlar doğduğun cinsiyette olduğunu düşünür. Karşı cinsiyet hormonlarına erişimini kısıtlayan herkes sana zarar vermek isteyen transfobik bir bağnazdır; bu da onlara yalan söyleyebileceğin anlamına gelir. (Bunun anlamı uzun süredir cinsiyet disforisi yaşadığınızı iddia etmek, semptomları abartmak, deneyiminizin tehlike işareti olabilecek kısımlarını gizlemek veya önemsiz göstermek ve asla gerçekleştirmeyeceğiniz intihar tehditlerinde bulunmaktır.)"

Gerçek şu ki, ilk başta buna inanmamıştım. Beni ikna eden şey sağlam kanıtlar görmem ya da hipnotize edilip beynimin yıkanması değildi. İkna oldum çünkü buna inanmak istiyordum. Hayatım bir kabus gibiydi ve trans olmanın bir çıkış yolu olabileceği umuduna sarıldım. Eğer trans olursam, artık "baskıcı bir beyaz erkek" olmayacaktım. Özel ve değerli olacaktım. Arkadaşlarım olacaktı. İnsanlar bana zarar vermeyi bırakacaktı. Ergenlikten geçmenin ve bir yetişkin olmanın korkunç deneyimiyle uğraşmak zorunda kalmayacaktım. Yetişkinlikle birlikte gelen ve kendimi tamamen hazırlıksız hissettiğim sorumluluklarla yüzleşmek zorunda kalmayacaktım. Kimsenin beni bundan vazgeçirememesinin nedeni, trans olmanın umduğum her şeyi gerçekleştireceğine inanmış olmamdı.

Trans olduğuma inanmak başlangıçta tüm sorunlarımı çözmüş gibi geldi: Birdenbire bir grup arkadaşım oldu; çoğunluğu kendini nonbinary (her iki cinsiyetten de olmadığını iddia eden kişi), biseksüel (her iki cinsiyete karşı cinsel çekim hisseden kişi) ya da queer (cinsel sınırsızlık ve nötrlüğü benimseyen kişi) olarak gören genç kızlardı. İçlerinden biri benimle çıkmaya başladı. Bu benim ilk ilişkimdi. Hem çevrimiçi hem de çevrimdışı solcu topluluklarda sözlerim aniden ağırlık kazandı. Acım geçerli ve önemli kabul edildi. Okul değiştirdikten sonra tacizler durdu. Ergenlik engelleyiciler ve östrojen (kadınlık hormonu ) almaya başladım ve vücudum erkekleşmeyi bıraktı. Cildim ve yüz hatlarım yumuşadı. İdamdan kurtulmuş gibi hissediyordum, şimdilik.

Kararıma olan güvenimin sarsılması için dayanak bulmak çok kolaydı; çünkü toplumsal cinsiyet ideolojisi o denli dayanıksız, o denli gerçeklikten aykırı ki, translar sürekli olarak translıklarını sorguluyor. İnternetteki birçok trans forumundan herhangi birinde, gerçekten trans olduklarından emin olmadıklarını itiraf eden kişilerden düzinelerce mesaj bulabilirsiniz. Belki yanıldıklarını, belki de "numara yaptıklarını" düşünüyorlar.

Mesele şu ki, diğer herkes de numara yapıyor. 

Çoğu çocuk olan bu zavallı insanlar şüphelerini paylaştıklarında, “hayır, elbette numara yapmıyorsun, her trans bazen böyle hisseder” şeklinde cevap bombardımanına tutuluyorlar. “Şüpheler normaldir, ama yolunuzdan dönmeyin. Bu hissettiğiniz sadece içselleştirilmiş transfobi. Bu radikalleri dinlemeyi bırakmalısınız. Bağnaz ebeveynlerinizin sizi gerçek benliğiniz olmaktan alıkoymasına izin vermemelisiniz. Hormon kullanmaya başladığınızda kendinizi ne kadar iyi hissedeceğinizi hayal bile edemezsiniz. Transseksüel ameliyatı olduğumuzdan beri hepimizin ne kadar mutlu olduğuna inanamazsınız. Devam ederseniz siz de mutlu olacaksınız... Tıpkı bizim gibi.” sözleriyle kandırılıyorlar. Tutunacak bir dal arayan bu zavallı insanlar da kanmaya çoktan hazırlar…

Elbette bu gençlerin hiçbiri bu şüpheleri hakkında ailelerine karşı dürüst olmuyor. Bu, onların sosyal olarak cinsiyet değiştirme, karşı cins hormonları alma ve transseksüel ameliyatı olma arayışlarının önüne geçebilir. Hayır, bu çocuklar ne istediklerini bildiklerini sanıyorlar ve kendilerine bile itiraf etmek istemedikleri bir düzeyde bunun kendileri için kötü olduğunu da anlıyorlar. Bu yüzden bu paylaşımları yapıyorlar: Birilerinin onları bundan vazgeçirmesini umdukları için değil, hayallerinin yıkılmakta olan duvarlarını desteklemek için onaylanmaya ihtiyaç duydukları için. Diğer translar, hem yetişkin transseksüeller hem de transseksüelliğe yeni adım atanlar, bunu sağlamaktan mutluluk duyuyorlar. Bu onlara da yardımcı oluyor; mutlu olduklarını yeterince sık söylerlerse, neredeyse kendilerini de kandırabilirler.

Çocuğunuz cinsiyet disforisi ile mücadele ediyorsa, imrenilmeyecek bir durumdasınız demektir. Trans olduğunu söyleyen çocuğunuz, muhtemelen bedeni ve geleceği pahasına isteklerini elde etmek için sizi zorlamaktadır. Bunu ellerinden almaya çalıştığınızı hissederlerse çok mücadele edecektir. Ben hiç ebeveyn olmadım ve bunun ne kadar zor bir durum olduğunu hayal bile edemiyorum. Ancak eğer çocuğunuz benim gibi biriyse ki benim gibi olan çok kişi var, sizi ve kendini ne kadar inandırmak istese de aslında trans değildir. Ve umarım yine benim gibi, transseksüel anlatının süslü yalanlarını görüp transseksüellik iddiasından vazgeçer.

Kaynak: pitt.substack.com