LGBT Aktivisti Bir Annenin Uyanışı

Aktivist bir ailede doğdum. Görüşlerimi savunmaktan ve azınlıkta kalmaktan korkmuyorum. İnandığım şey için açıkça mücadele etmekten hiçbir zaman çekinmedim ve uzun yıllar boyunca LGBTQ+ hakları için mücadele ettim.

Şimdiye kadar.

Kendimi sinsi bir pozisyonda buluyorum. Toplumsal cinsiyet ideolojisinin gerçeklerini öğrendiğimden beri çatılara çıkıp LGBT anlatısının tehlikeleri, cinsiyet değişimini teşvik eden yaklaşımın manipülasyonları ve kadınlara özel alanlardaki erkekler hakkında haykırmak istiyorum. Ama bunu yaparsam yetişkin kızımı transseksüelliğe ve tıbbi müdahaleye daha fazla itmiş olmaktan korkuyorum.

Kızım yıllar süren ciddi ruh sağlığı sorunları, sosyal hayatta yaşadığı sorunlar ve çektiği korkunç yalnızlıktan sonra birdenbire trans olduğunu açıkladı. Sonrası çok hızlı gelişti. Birkaç ay içinde erkeklik hormonu testosterona başladı ve çift mastektomi (memelerin alındığı transseksüel ameliyatı) için randevu aldı. Ona yavaşlaması ve tıbbi müdahalelerden önce kendini daha dikkatli bir şekilde keşfetmesi için verdiğim tavsiye, onun gözünde beni güven vermeyen "transfobik bir yobaz" yaptı.

İlk başta karşı koymaya çalıştım. Ona tıbbi müdahaleler konusunda uyarıda bulunan tüm literatürü ve YouTube'da yer alan detransların (translıktan pişman olup esas cinsiyetine dönen kişilerin) hikayelerini gösterdim. Facebook'ta ve yazılarımı yayınlayacak medya kuruluşlarına yazdığım makalelerde görüşlerimi açıkça belirttim. Kızıma sürekli olarak onu her zaman seveceğimi söyledim, ama aceleye getirilmiş tıbbi müdahaleleri asla kabul edemezdim. Sesi kalınlaştığında, kılları uzayıp sakal bırakmaya başladığında ve çift mastektomi ameliyatı geçirdiğinde gözyaşlarımı ve yıkımımı gizlemeye çalıştım. Hâlâ onu görmeden önce kendimi zihinsel olarak hazırlamak zorundayım.

Terapistler ve diğer birçok kişi bana ne pahasına olursa olsun ilişkimizi sürdürmemizin önemli olduğunu söyledi. Hâlâ bazen bunun en iyi tavsiye olup olmadığını merak ediyorum. Sizden nefret etseler bile çocuğunuz için en iyisi için mücadele etmek daha sevgi dolu değil mi? İlişkimiz zaman içinde ve benim büyük çabamla gelişti, ancak beni reddetmesinden dolayı hissettiğim acı ve onun geleceği için duyduğum acı ve korku bunu çok zorlaştırıyor. Bir süre, elimden geldiğince makaleler yazarak ve sosyal medyada paylaşımlarda bulunarak ideolojiyle mücadele edebileceğimi düşündüm.

Ama fikrimi değiştirdim. Kızımın cinsiyet takıntısının büyük bir kısmının ve tıbbi müdahalelere başvurma telaşının bana karşı bir tepki olduğunu biliyorum. Ruh sağlığı sorunları nedeniyle ve çok yakın ilişkimiz varken benden ayrılmak zorunda hissettiği için büyük zorluk çekiyor. Translık bunu yapabilmesinin tek yolu gibi görünüyor. Ben mücadele ettikçe o daha da zorluyor. Bu durum beni çaresiz bırakıyor. Ama bir süreliğine kamuoyu önünde mücadele etmeyi bırakmam gerektiğini biliyorum. Eğer dinlerlerse hala insanlarla bireysel olarak konuşmaya çalışıyorum (özellikle nüfuzlu kişilerle).

Cinsiyet konularıyla ilgili haberleri takip ediyorum ama artık Facebook'ta makale paylaşmıyorum. Gazete ve dergiler için artık makale yazmıyorum. Bu beni öldürüyor. Çocuklarımız ancak bu ideoloji ve tehlikeleri ifşa edildiğinde güvende olacaklar ama ben bunu ifşa etmeye çalışırken kızımın bu ideolojinin daha da derinliklerinde kayboluşuna şahit olmaya dayanamıyorum.

Arkadaşlarımın ve ailemin çoğu sol görüşlü aktivistler. Kızımın başına gelenleri gördüklerinde öfkeleneceklerini ve buna karşı mücadele edeceklerini düşünmüştüm. Çok yanılmışım. Çoğu “duyarlı” ideolojiye karşı çıkamayacak kadar korkmuş durumda. Hala bu ideolojiyi destekleyerek insan haklarını desteklediklerine inanıyorlar ya da inanıyormuş gibi yapıyorlar. Bir zamanlar ben de onlar gibiydim, hakkında çok az şey bildiğim bir şeyi pervasızca destekliyordum. Şoke edici gerçeği keşfetmem için kişisel bir deneyim yaşamam ve küçük bir araştırma yapmam gerekiyormuş.

İnsanlar zorluklarla karşılaştıklarında, yaşadıkları travmayı en kötü düşmanlarına bile yaşatmak istemediklerini söylerler. Düşüncelerim için beni bağışlayın, ama en kötü anlarımda kendi yaşadıklarımı etrafımdaki herkes için diliyorum, çünkü ancak o zaman insanlar uyanacak ve anlayacak - ve ancak o zaman bu konuda bir şeyler yapmaya başlayacaklar.

Kızgınım, acı çekiyorum, yalnızım ve kendimi çaresiz hissediyorum. Benim durumumda olan başka pek çok ebeveyn olduğunu biliyorum. Savaşmak çocuklarımızı ters yöne itiyorsa ve savaşabilecek olanların çoğu savaşmaktan kaçıyorsa, bununla nasıl savaşacağız?

Kaynak: pitt.substack.com