Cinsiyetini Değiştirmenin Çözüm Olmadığını Fark Edince Transseksüellikten Vazgeçti

Eski trans Grace'in hikayesi: 'Cinsiyet değiştirmek korkunç bir hataydı ve hayatımın geri kalanında bunun sonuçlarıyla yaşamak zorundayım.'
Cinsiyetini Değiştirmenin Çözüm Olmadığını Fark Edince Transseksüellikten Vazgeçti


Kendi hikayemi anlatmak istiyorum. 20'li yaşlarımın başında, yıllarca kimlik sorunlarını takıntı haline getirdikten sonra depresyona girdim ve cinsiyet disforisi (cinsiyetten duyulan hoşnutsuzluk) yaşadım. Sonunda, tünelin ucunda ışık gördüğümü düşündüm: Erkek olarak yaşamak için tıbbi cinsiyet değişimi geçirecektim.

Cinsiyet değiştirmek için mümkün olan en destekleyici ortama sahiptim: Hormonlara kolay erişim, transseksüelliği teşvik eden bir topluluk ve hastane işlemleri için sigorta. Sahip olmadığım tek şey, ciddi tıbbi kararlar almadan önce beni bu karara yönlendiren altta yatan sorunlarımı incelememe yardımcı olacak bir terapistti. Bunun yerine, bana cinsiyet disforisi teşhisi kondu ve doktorum ilk randevumda cinsiyet değiştirme sürecine başlamam için yeşil ışık yaktı.

Cinsiyet değiştirmeye erkeklik hormonu olan testosteron hormonunu vücuduma enjekte ederek başladım. Dört ay sonra, "üst ameliyatı" veya mastektomi adı ile bilinen transseksüel ameliyatını geçirerek memelerimi aldırdım. İlk testosteron iğnemi olduğum gün sevinçten ağlamıştım. Transseksüel bir erkek olarak kendimi gerçekleştirmenin yolunu bulduğumu sanıyordum. Bir yıl sonra, yatağımda kıvrılmış, çift mastektomi yaralarımı tutuyor ve pişmanlıkla hıçkıra hıçkıra ağlıyor olacaktım.

Bu kadar önemli bir konuda nasıl bu kadar yanılmış olabileceğimi umutsuzca merak ettim. Hep değişimlerinden çok mutlu olan insanlar göstermişlerdi. Ama benim için her şey tam tersiydi. Gerçekten erkek olarak yaşamam gerektiğinin kanıtı olarak gördüğüm cinsiyet disforimin başka ruh sağlığı sorunlarından kaynaklandığı ortaya çıktı. Cinsiyet değiştirmek korkunç bir hataydı ve hayatımın geri kalanında bunun sonuçlarıyla (yara bölgelerinde his kaybı, kalınlaşmış bir ses, göğüslerimin olmaması, asla emziremeyecek olmak) yaşamak zorundayım.

Böylelikle, ergenlik engelleyici ilaçlar, karşı cinsiyet hormonları ve yüz, göğüs veya cinsel organ değişimine yönelik transseksüel ameliyatları yoluyla karşı cins olarak yaşamak için fiziksel cinsiyet değiştirme aşamalarından geçen ancak daha sonra pişman olup esas cinsiyetleriyle yaşamaya geri dönen insanların, yani detransların safına katıldım.

"60 Minutes" adlı bir programa konuk oldum çünkü insanların trans tıbbının sorumlu ve güvenli bir şekilde uygulanmadığını anlamalarını istedim. Cinsiyet değiştirme sürecinde kötü bir şekilde incindiğimi biliyordum ve bu durumdaki tek kişi ben değildim. Ancak kalıcı bedensel değişimlerimden duyduğum pişmanlık hakkında konuşmak için televizyona çıkmak korkutucuydu. Trans meseleleri şu anda inanılmaz derecede gergin.

Chimamanda Adichie, kısa süre önce trans meselelerinden detaylıca bir şekilde bahsetmeye cesaret ettiği için aldığı acımasız tepkiler hakkında bir makale yayınladı. Bu konuda sosyal medyada fırtına koparan ilk kişi o değildi. J.K. Rowling, genç kadınları aceleyle tıbbi cinsiyet değişimine teşvik etmenin bu kadınlara zarar vereceğinden endişe ettiğini söylediği bir makale için aynı sosyal medya gazabına uğramıştı.

Ancak "60 Minutes" bölümü yayınlanmadan önce bile tepkiler gelmeye başlamıştı. Bölümün yayınlanacağı haberinin Twitter'da sızdırılmasının ardından trans aktivistler çılgına döndü. Bazıları hikayelerimizden televizyonda bahsetmenin sorumsuzluk olacağını, bunun transları “inciteceğini” söyledi. Bunu garip buldum. Detranslarla görüşmenin trans toplumunu nasıl olumsuz etkileyeceği konusundaki tüm endişeler eksik görünüyordu. Ergenlik çağındaki gençlere giderek daha fazla uygulanan transseksüel tıbbından zarar gören insanlar için endişe duymuyorlardı.

Trans aktivistler bunu kabul etmek istemeyebilir ancak ben pişmanlığımda yalnız değilim. Diğer pek çok detrans ile bağlantı kurdum ve pek çoğunun hikayesinin benimkine benzediğini gördüm. Bazıları kısa sürede transseksüellikten vazgeçmişti, bazıları yıllarca karşı cinsiyet hormonları kullanmış ve bu yolun kendileri için doğru olmadığını anlamadan önce birden fazla transseksüel ameliyatı geçirmişti. Birçoğu, cinsiyet değiştirmeyi seçtiklerinde, daha sonra mutsuzluklarının temel nedenleri olarak tanımladıkları karmaşık faktörlere sahipti. Detransların büyük çoğunluğu tedavi edilmemiş ruh sağlığı sorunlarından, cinsiyet değişiminden önce yaşadıkları büyük krizlerden, cinsel istismarla dolu bir geçmişten, vücutla birlikte gelişen cinsellikle ettikleri mücadeleden veya teşhis edilmemiş otizmden söz ediyordu.

Benim için olduğu gibi diğer detranslar için de pişmanlık ve acı yoğundu. Birçoğumuz "Neden terapistim altta yatan sorunlarımı önceden çözmeme yardımcı olmadı?" diye merak ediyoruz. Esas sorunlarımız çözülseydi transseksüelliğe yönelmezdik. 

Kendisi de bir trans erkek olan Scott Newgent'ın bu yılın başlarında Newsweek'te yazdığı gibi, "Trans sağlık hizmetleri için yapılandırılmış, test edilmiş veya yaygın olarak kabul edilmiş bir temel yoktur." Birçok cinsiyet kliniğinde, hiçbir değerlendirme yapılmadan karşı cinsiyet hormonlarına erişebilirsiniz. 

Dünya çapında, özellikle çocuklar ve ergenler için trans tıbbı yeni bir inceleme altında. İngiltere yüksek mahkemesi 16 yaşından küçüklerin ergenlik engelleyicilere rıza göstermesinin mümkün olmadığına karar verdi. İsveç'te bir hastane de kısa bir süre önce 16 yaşından küçükler için ergenlik engelleyici uygulamasını durdurdu. Dünya genelinde trans tıbbı konusunda ciddi soruların gündeme geldiği bir dönemde ihtiyacımız olan şeyin tam da cinsiyet disforisini nasıl iyileştirebileceğimize dair incelikli bir kamusal konuşma olduğunu düşünürdüm. Ancak LGBTQ+ savunucusu GLAAD kuruluşu, bu konuşmayı yapmak yerine, trans sağlık hizmetlerini sınırlandırmaya çalıştığımı söyleyerek beni kınadı. Aktris Laverne Cox, tüm bölümü "insanlık dışı" olarak kınadığı bir video yayınladı.

Trans sağlık hizmetleriyle ilgili karmaşık ve hatta olumsuz hikayeleri duymaya karşı bu direnç neden? Medyanın benimki gibi hikayelere yer vermekten neden korktuğunu anlıyorum; translığın gerçek yüzü bilinirse translık gözden düşecek. Yine de trans aktivistler benimki gibi hikayeleri halının altına ittiklerinde ve tıbbi ihmal hikayelerini kapatmaya çalıştıklarında, sadece doktorları koruyorlar, hastaları değil.

Gerçek hayatlar tehlikede. Tüm insanlar, hikayeleri karmaşık ve siyasi açıdan sakıncalı olsa bile, hikayelerini anlatacak kadar güvende hissetmeyi hak ediyor. Gerçeğin anlatılmaması halinde, daha fazla insana, özellikle de gençlere ömür boyu yara izi ve pişmanlık getiren trans uygulamaları satılmaya devam edecek.

Kaynak: newsweek.com 

7 Kasım 2023

Bu Konu Hakkında Ne Düşünüyorsunuz?


Yorumlar (2)
  • Rumuz MİSAFİR

    Kendi kararından kendi sorumlu diye yorum yapılmış. Bazı insanlar anlayış ve merhametten hiç nasibini almamış anlaşılan. Ruh sağlığı sorunları olan birinin böyle büyük kararlar vermesine izin verilmez. Önce ruh sağlığı tedavi edilir.

  • Rumuz MELTEMM

    20 yaşını aşmışsın artık kendi kararından sen sorumlusun

Bize Katılın!

Yeni içeriklerden haberdar olmak için e-posta bültenimize abone olun.