Eski Bir Transseksüelin Cinsiyet Disforik Çocuklar için Birliktelik Çağrısı

Ben 48 yaşında transseksüel bir erkeğim. Tıp camiası altı yıl önce bana bir kadından erkeğe dönüşebileceğimi söylediğinde çok heyecanlandım. Tıbbi cinsiyet değişimi ile gerçekleşecek tüm "harika" şeyler hakkında bilgilendirildim ancak tüm olumsuzluklar göz ardı edildi. O zamandan bu yana yedi ameliyat, akciğer embolisi, strese bağlı kalp krizi, sepsis (vücudun aşırı tepki vermesi), 17 ay boyunca tekrarlayan enfeksiyon, 16 tur antibiyotik, üç hafta boyunca her gün damardan antibiyotik, kol rekonstrüktif (yeniden yapılandırma) ameliyatı, akciğer, kalp ve mesane hasarı, uykusuzluk, halüsinasyonlar, Travma Sonrası Stres Bozukluğu, 1 milyon dolarlık tıbbi masraf ve ev, araba, kariyer ve evlilik kaybı dahil olmak üzere muazzam acılar çektim. Tüm bunlara rağmen sorumlu cerrahı dava edemiyorum; çünkü transseksüel sağlık hizmetleri için yapılandırılmış, test edilmiş veya yaygın olarak kabul edilmiş bir rehber yok.

Tekrar okuyun: Transseksüel sağlık hizmetleri için yapılandırılmış, test edilmiş veya yaygın olarak kabul edilmiş bir rehber yok. Ne 42 yaşındakiler için ne de rekor sayıda artışla tıbbi cinsiyet değiştirme sürecine giren reşit olmayan çocuklar için. Bu konuyu tartışmak transfobik ya da ayrımcı değildir; toplum olarak çocuklarımızı bedenlerine ne yapmaya teşvik ettiğimizi tam olarak anlamamız gerekmektedir.

Cinsiyet değiştirme süreci boyunca kararlarımdan şüphe duydum ama her danışmanlık seansı ve doktor randevusu, yanlış bedende doğmuş olmaktan kurtulabileceğime dair beni ikna etmek için bir kez daha zorlamak oldu. Gerçek şuydu ki olduğum haline uyum sağlayamıyordum. Uyum sağlayabileceğim fikri beni kabul görme dürtüsü, kapsayıcı akranlar ve normal olma fantezisi ile ergenliğe çok benzeyen bir döneme fırlattı.

Ameliyat sonrası 17 aylık hayatta kalma mücadelem sırasında, transseksüel sağlık hizmetlerinin deneysel olduğunu ve tıp endüstrisinin büyük bölümünün,reşit olmayanları cinsiyet değiştirmeye yüksek kâr marjları nedeniyle teşvik ettiğini keşfettim. Şaşkına dönmüştüm. Her gün daha fazla araştırma yaptım ve giderek daha fazla dehşete düştüm. Umutsuzca yardım aramak için acil servisten acil servise atlarken, kimsenin ne yapacağını bilmediğini fark ettim. Her doktor bana ilk cerraha geri dönmemi söyledi. Tacizci bir ebeveyne sahip bir çocuk gibi kapana kısılmıştım.

Tekrarlayan mesane enfeksiyonum sadece bedenimi harap etmekle kalmadı; zihnimi de harap etmeye başladı. Sorun çözemez oldum ve çalışamayınca sağlık sigortamı kaybettim. Birçok geceyi tuvalete bile gidemeyecek kadar acı içinde banyoda geçirdim, idrarımı yere yapmak zorunda kaldım, idrarım vücudumu terk ederken hissettiğim jilet gibi keskin acılarla çığlık attım. Dinlenme sadece yüksek alkol tüketimi, altı Benadryl hapı ve bir avuç melatoninle tetiklediğim 45 dakikalık sürelerle geliyordu; onca zahmetime karşılık sadece uykusuzluktan kaynaklanan halüsinasyonlar görüyordum.

Bir gece dayanamadım. Ölmek istedim. Yatağa sürünerek girdim ve başka bir halüsinasyon gördüm. Çocuklarımın hayatları gözlerimin önünden geçti ve ölümümün onlarda yaratacağı yıkımı gördüm. O anda Tanrı'yla, evrenle, adına ne derseniz deyin, bir anlaşma yaptım; eğer hayatım bağışlanırsa, çocuklarım için burada olmama izin verilirse, insanların transseksüel sağlık hizmetleri deneylerinin gerçekte neleri içerdiğini bilmelerini sağlayarak diğer çocuklara yardım edecektim. İniltilerimi hatırlıyorum: "Tanrım, çocuklarım için burada olabileceksem, başkaları için bir anne tutkusuyla mücadele edeceğim."

İşte buradayım, iyi ve kötü kararlarımı gözden geçiriyorum ve ilk kez kim olduğumu, kendime yaptıklarımı ve şu anda sürdürdüğüm hayatı itiraf ediyorum. Çocuklarımızın kötü kararlar verdiğini fark etmeleri için bir ömür süren bir gerçeği kucaklamak için beklemeleri gerekmiyor. Ebeveynler olarak bizim işimiz bu: onları aptalca yapılan, ömür boyu sürecek hatalardan korumak.

İşte cinsiyet değiştirmeden önce anlayamadığım ve hiçbir çocuğun buna rıza gösteremeyeceğine inandığım şeyler:

• Beklenen yaşam süresinde azalma
• Kalp krizi ve pulmoner emboli nedeniyle erken ölüm riskinde artış
• Kemik hasarı
• Olası karaciğer hasarı
• Ruh sağlığı sorunlarında artış
• Duygudurum sendromu semptomlarının görülme olasılığının artması
• Trans olmayan nüfusa göre daha yüksek intihar oranları
• Trans olmayan nüfusa göre yüzde 12 daha yüksek psikoz semptomları geliştirme olasılığı
• Beynin gelişmeme, güdük kalma olasılığı
• Yaşam boyu cinsel zevk alma şansının çok azalması
• Yüksek kısırlık ve infertilite olasılığı
• Ruh sağlığı sonuçlarında iyileşme görülmemesi
• "Tedavinin" tersine çevrilebilir olmaması

Trans aktivistler, tıbbi olarak cinsiyet değiştirmeyi sorgulayanlara müdahalenin ruh sağlığını iyileştirdiğini söyleyen çalışmaları öne sürüyorlar. Ancak bu çalışmalar genellikle yanlış veya yanıltıcı içerik nedeniyle yayından kaldırılmıştır (ve yürürlükten kaldırılmaları medya tarafından haberleştirilmemiştir).

Ayrıca, doğal ergenlikten faydalanmadan büyüyen çocuklar üzerinde uzun vadeli çalışmalar yapılmamıştır. Detranslar (transseksüellikten vazgeçip asıl cinsiyetiyle yaşamaya geri dönen kişiler) üzerinde hiçbir çalışma yapılmamıştır. Psikolojik etkileri nelerdir? Kimsenin bu konuda bir fikri yok ve araştırmacılar bu soruları gündeme getirdikleri için bile linç kültürü tarafından sık sık engelleniyor.

Hakemli çalışmalar, cinsiyet disforisi (cinsiyet hoşnutsuzluğu) ile otizm, depresyon, anksiyete, yeme bozuklukları ve diğer eşlikçi tanılar arasında şok edici bir korelasyon olduğunu göstermektedir. İnsanlar tıbbi cinsiyet değişimi için dönüşü olmayan bir yola itiliyor. Çocuklar başka olmak üzere toplumun iyiliği için tüm bunları sorgulamamız gerekiyor. Ancak ne ana akım medyada ne de Başkan Joe Biden'ın yeni yönetiminde bunu yapmıyoruz.

Amerika, diğer ülkeler daha büyük bir dengeye kavuşurken, tamamen kabul ve teşvik yolunda ilerliyor. Birleşik Krallık Yüksek Adalet Mahkemesi, reşit olmayanlar için ergenlik engelleyicilerin hem deneysel hem de kalıcı cinsiyet değişimi için tek yönlü bir bilet olduğuna karar verdi. Finlandiya 2020 yılında, psikoterapötik non-invaziv (ameliyat ve enjeksiyon gibi girici olmayan) müdahalelere öncelik vererek ve ergenliği önemli bir kimlik keşfi dönemi olarak kabul ederek, cinsiyet disforisi olan küçüklerin tedavisine yönelik yaklaşımını tamamen revize etti. İsveç, ergenlik engelleyicilerin ve karşı cinsiyet hormonlarının fiziksel ve ruhsal sağlığı üzerindeki uzun vadeli etkilerinin bilimsel temeline ilişkin sistematik bir literatür taraması yürüttü. "Hollanda protokolünü" savunan araştırmacılar yakın zamanda yeniden düşünme çağrısında bulunurken, diğer araştırmalar da mevcut "herkese aynı reçete" statükosunun çok sınırlı olduğunu göstermeye başladı.

Peki, cinsiyet disforisinin aşırı basitleştirilerek transgenderizmle birleştirildiği, tıbbi tedavilerin uzun vadeli sonuçlarının yeterince araştırılmadığı, bazılarının transgender tıbbından parayı bulduğu ve cinsiyet değiştirmekten pişman olup asıl cinsiyetine geri dönenlerin hızla artan sayısı gerçeğine artık uyanıyorsak, neden çocukların sorgusuz sualsiz cinsiyet değiştirmesini kolaylaştırıyoruz? Buna son vermek için birlikte çalışma yükümlülüğümüz var. Şimdi pişman bir trans erkek olarak, bunun transfobik olmadığını savunuyorum. 

Endokrinologlar ve çocuk doktorları, ılımlı Demokratlar ve ılımlı Cumhuriyetçiler, radikal feministler ve Evanjelikler, avukatlar ve psikologlar, ebeveynler ve öğretmenler: Elimi sizlere uzatıyorum. Ben de sizinkini tutacağım ve kimseyi geri çevirmeyeceğim. Birlikte, en değerli kaynağımız olan çocuklarımızın etrafında bir çember oluşturabiliriz. Neredeyse pes ettiğim o gece verdiğim sözü yerine getirmeme, çocuklarımın ve şimdi de sizlerin yanında olmama yardım edin. Kim benimle?

Scott Newgent, The Newsweek