Tek Başınıza Önemsiz Bir Birey Olarak Dünyayı Nasıl Değiştirebileceğinizi Hiç Merak Ettiniz mi?

Tek başına küçük, önemsiz bir birey olarak dünyayı nasıl değiştirebileceğinizi merak ettiniz mi? İmkansız görünüyor, değil mi? Bu kadar çok insan, bu kadar çok kural varken tek bir bireyin değişimi etkilemesinin hiçbir yolu yoktur herhalde.

Size bir sürprizim var; aslında bu o kadar da imkansız değil!

Bir yıl önce tamamen umutsuzluğa kapılmış bir haldeydim. Oğlum daha yeni "trans" olduğunu açıklamıştı. Son derecede zeki, çekingen, siyah-beyaz düşünen biri olmasıyla beraber her yönden normal bir genç olan oğluma ne olduğuna dair cevapları internette aradım durdum. "Kızımı" kabul etmem ve onaylamam gerektiğini, çünkü translığın değişmez bir durum olduğunu ve çocuğumun “gerçek benliğini” engellemenin kaçınılmaz ve trajik bir şekilde intiharına yol açacağını küçümseyerek açıklayan hikaye üstüne hikaye, yazı üstüne yazı buldum. Neredeyse pes ediyordum. Konuştuğum her kişi, görüştüğüm her tıp uzmanı ve terapist bana sorunun bende olduğunu ve oğlumun bir kız olduğu yanılsamasını kabul etmeyerek çocuğuma zarar verdiğimi söyledi.

Fakat sonra beynimi kullandım ve gözlerimi açtım. Bunların hiçbirinin mantıklı olmadığını fark ettim. Birden bire bütün bunların sosyal bir çılgınlık olduğu gerçeği gözlerimin önünde beliriverdi. Kültürümüzün tehdit altında olduğu ve çevremizin kendi içinde bozulmaya devam ettiği bu ayrışma zamanlarında dünyayı ele geçiren bir moda çılgınlığıydı bu. Okuduklarımın hiçbiri gerçek değildi, en azından biyolojik ya da bilimsel anlamda…

Bunu öğrendikten sonra boş boş oturup hayatıma devam edemezdim. Bu çılgınlığı sona erdirmek için üzerime düşeni yapmak benim görevimdi, sadece kendim ve cinsiyet yanılgısı çılgınlığına kapılmış talihsiz oğlum için değil, aynı zamanda bu karmaşaya karışmış diğer erkek ve kız çocukları ve aileler için de… Bu inanç, beni dünyayı değiştirme yoluna sokmak için gereken tek şeydi. Diğer ebeveynlere yardım etmek ve onları tepetaklak trans dünyasındaki ilk günlerimde yaşadığım umutsuzluk, yalnızlık ve sıkıntıdan kurtarmak için üzerime düşeni yapacağıma söz verdim.

Yalnız değildim. Binlerce kişinin de aynı şeyi hissettiğini gördüm. Ama hepimiz aktivistler tarafından korkutuluyorduk. Kendimizi ifşa etmekten korkuyorduk. Ailelerimizi korumamız gerekiyordu. Yansıtılanın aksine, bu cinsiyet ideolojisine katılmayanların sayısı çoktu, ancak ebeveynler korkutulduğu için hikayelerini duyuramıyorlardı. Herkes bu savaşı başkaları versin istiyordu. Bize kendimizi, çocuklarımızı, ailelerimizi korumamız söylendi. Sessiz kalıp kendimizi korursak fark yaratabilirmişiz.

Bazılarımız bunu yaptı ve geriye çekildi. Bazılarımız ise bunu kabul etmedi. Ben, saklanmayı reddederek kendini ortaya atmayı seçenlerden biriydim. Benim adıma savaşacak o "diğerlerini" etrafımda aradım. Sola baktım, sağa baktım ve sağır edici sessizlikten başka bir şey duymadım. Yardımımıza gelen kimse yoktu. O halde yardıma koşan ben olmalıydım. Neden ben olmayayım ki?

Ben de dizüstü bilgisayarımı elime aldım ve konuşmaya karar verdim. İlk denemem, denize ayak parmağını daldırıp suyun soğukluğunu anlamaya çalışmak gibi bir şeydi. Medium adlı bir platformda takma isimle bir makale yazdım. Daha önce hiçbir konuda hislerimi kağıda dökecek kadar güçlü olduğumu hissetmemiştim, ama bu farklıydı. Söz konusu benim oğlumdu ve o buna değerdi. Ayrıca başkalarının da cinsiyet tıbbının zararlı ve deneysel olduğunu ve translığın değişmez bir durum olmadığını bilmesi gerekiyordu. Makalemi ilk yayınladığımda dehşete kapılmıştım. Ama sonra insanların söylediklerimi okuduğunu ve tepki verdiğini gördüm. Tekrar yazdım. Bu, aktivistlerin daha önce hiç görmediği bir tepkiydi. Biraz dikkat çektim. Sonra bir anda sansürlendim ve hesabım kapatıldı. Paniğe kapıldım ve dizüstü bilgisayarımı rafa kaldırdım. Korkmuştum ve tekrar sessizliğe çekilmeye karar verdim.

Ama sonra düşündüm. Sözde özgür dünyanın her yerinde olduğu gibi Amerika’da da ifade özgürlüğü sansürleniyor, ebeveynler susturuluyor ve çocuklarının fazlasıyla gerçek ve ciddi sağlık sorunları hakkında konuşmaları engelleniyordu! Bu beni sıradan bir amatörlükten devrimciliğe iten, bardağı taşıran son damla oldu.

Bu yörüngede ilerleyen tek kişi ben değildim. Benim de aralarında bulunduğum bir grup ebeveyn olarak, bu bahar çocuklarımız hakkında farkındalık yaratmak, dünyaya neler olduğunu anlatmak ve "cinsiyet değiştirmenin" vadedilen ütopyadan çok uzak olduğunu göstermek için makaleler yazdık. Birçoğumuz benim gibi sansüre uğradı ve susturulmanın verdiği aynı uyanış çağrısını yaşadı. Korkmuş, endişeli, morali bozulmuş ebeveynlerden oluşan o küçük gruptan, güçlü ve kararlı ebeveynlerden oluşan bir koalisyon doğdu.

Gizlice yazdıkları yazıları internete serpiştirilmiş küçük bir gruptan, hikayelerini alenen anlatarak mücadele veren anne ve babalar ordusuna dönüştük. Her yenilgiyle birlikte daha kararlı, daha cesur ve gücümüze ve uzmanlığımıza daha fazla güvenir hale geldik. Bugün başkaları da bizim çalışmalarımızdan cesaret alıyor. Binlerce kişi söyleyeceklerimizi duyuyor ve sesleri bizimkilere katılıyor.

Bu yolculuğumun başladığı zamandan bu yana geçen aylar içinde çocuğum yanılsamasından vazgeçti. Artık trans olduğuna inanmıyor ve mutlu bir şekilde hayatına yeni, sağlıklı yönler çizerek devam ediyor. Haklıydım, başından beri umut vardı.

En kötü senaryodan (çocuğumun cinsiyet yanılgısı uğruna geri dönüşü olmayacak şekilde zarar görmesi) kurtulduğumda, bu korkunç cinsiyet örgütünden kaçıp kafamı bir kez daha kuma gömme fırsatını değerlendirebilirdim. Ama ben tam tersini yapmayı seçtim. Bunun yerine, farkındalık yaratma ve şu anda benim bir zamanlar olduğum yerde, ıstırap ve umutsuzluk içinde olan diğer ebeveynlere yardım etme sözümü yerine getirdim. Diğer ebeveynlere direnişin gerçek olduğunu göstermek için...

Artık, kısmen benim de sayemde, trans olduktan sonra pişman olup eski cinsiyetlerine geri dönen (detrans olan) veya trans olma konusunda fikrini değiştiren çocukların hikayelerini okumak için çılgınca Google'da arama yapan ebeveynler koca bir boşlukla karşılaşmayacak. Artık ebeveynler hormonların ve "cinsiyet değiştirmenin" TEK yol olduğu sonucuna varmak zorunda kalmayacak. Biz bunu değiştirdik ve artık bunun geri dönüş yok. Ebeveynlere çocukları ve aileleri için umut veriyoruz. Ebeveynlere direnme ve çocuklarını zarar görmekten koruma gücü veriyor; zorbalara, aktivist terapistlere ve çocuklarını dönüştürmeye kararlı doktorlara karşı durabilmeleri için ihtiyaç duydukları araçları ve kaynakları temin ediyoruz. Ben bir fark yarattım. Bunun mümkün olduğunu bilmek muazzam bir duygu…

Her geçen gün ivmemizi arttırıyoruz. Bilim insanları ve terapistler de bizimle birlikte seslerini yükseltiyor. Yakında New York Times ve Washington Post bile hareketimizi, cinsiyet ve trans ideolojisiyle ilgili endişeleri ve çocukların korunmasıyla ilgili fazlasıyla yerinde olan kaygıları kabul etmek zorunda kalacak. Toplumsal cinsiyet ideolojisi barajı delindi ve bu deliklerden sağduyu akmaya başlıyor. Abigail Shrier, Dr Will Malone, Stella O'Malley, Sasha Ayad, Graham Lineham, Maya Forstater, Helen Joyce, Colin Wright ve diğerleri bu barajda oldukça büyük delikler açtılar. Ama o delikleri açanlardan biri de benim, Anonim Anne… Her şey bir makaleyle ve sesimi yükseltmek için attığım tek bir adımla başladı.

Bir fark yaratamayacağınızı mı düşünüyorsunuz? Bir zamanlar ben de öyle düşünüyordum ama yanılmışım. Uslu bir şekilde oturup başkalarının bir şeyler yapmasını beklemeniz gerektiğini mi düşünüyorsunuz? Bu konuda da yanılmışım ve siz de yanılıyorsunuz. Eğer PITT Ebeveynlerinin (çocukları cinsiyet örgütüne kapılan ebeveynlerin deneyimlerini yazdıkları sosyal ağ) söylediklerine katılıyorsanız ve cinsiyet ideolojisi ve cinsiyet değiştirme hakkındaki gerçekleri dünyaya duyurmak istiyorsanız, şimdi konuşma ve yazma zamanı! Ayağa kalkın ve bize katılın! O barajda kendi deliğinizi açın! Dünyayı daha iyi bir yer haline getirecek değişiklikler yapabilirsiniz!

Kaynak: pitt.substack.com