Herkes trajedi yaşar; bu evrensel bir insan deneyimidir. Ortaokuldayken depresyon teşhisi almış biri olarak, bunun iç işleyişine yakından aşinayım. Öte yandan, cinsiyet değiştirme pişmanlığı ile gelen umutsuzluk neredeyse dayanılmazdır. Transseksüellikten vazgeçmek benim için üst ameliyat (göğüslerin alındığı transseksüel ameliyatı) pişmanlığı ve hormonların kesilmesinden çok daha fazlasıydı. Aynı zamanda hayatımın bağlı olduğu tüm sistemlerin başarısızlığını da içeriyordu. Kendim için bir gelecek göremediğimde, annemin şefkati hayatımı kurtardı.
Hayatınızdaki herhangi bir detransa (translıktan vazgeçip esas cinsiyetine dönen kişi) yardım etmek istiyorsanız, öncelikle tam olarak neyle uğraştığınızı anlamanız gerektiğine inanıyorum. Utanç verici bir hata yaptığımızı fark ettikten sonraki dönem, hayatımızın en tehlikeli dönemlerinden biridir. Ne yazık ki bu dönemin bir süre daha devam etmesi muhtemeldir. Net cevaplarım yok ve ebeveynlik hakkında hiçbir şey bilmiyorum, ancak annemin şefkatinin bu karanlığı atlatmama nasıl yardımcı olduğunu size anlatabilirim.
Bir uyarı: Bu, karanlık bir konu. Ancak tatsız gerçeklerden kaçınmanın durumu daha da kötüleştirebileceğinin canlı bir kanıtıyım. Bu hata bana bir şey öğrettiyse, o da en karanlık gecelerde dolaşmanın bazen hayatta kalmak için neye ihtiyacınız olduğunu keşfetmenize yardımcı olabileceğidir.
Eski arkadaş grubum çeşitli nedenlerle dağılmıştı ve üniversitede tek kalmıştım. İlk aşkım olan sevgilim de kısa süre önce benden ayrılmıştı. Beni hala sevdiğini ama sosyetik ailesinin ne düşüneceğinden korktuğu için karşı cins hormonlarına yeni başlamış bir trans erkekle ilişki yaşamaktan korktuğunu söyledi. Yıkılmıştım. Sosyal çevrem olmadan hayatıma devam etmeye çalıştım ama yalnızlık dayanılmazdı. Bu yüzden, daha yakın arkadaşlık kurma umuduyla bazı trans tanıdıkların yanına taşındım. Onların grubuna katılmam hataydı çünkü trans olmak dışında hiçbir ortak noktamız yoktu. Onlar dışa dönükken ben utangaç ve içe kapanıktım. İçime kapandım ve odamda çok zaman geçirdim çünkü onlarla iyi bir bağ kuramadım. Bunu bir hakaret olarak yorumlamaları oldukça muhtemel.
Bir yıl sonra ve üst ameliyatımdan birkaç hafta önce, nonbinary (iki cinsiyeti reddeden, cinsiyetsiz olduğunu iddia eden kişi) bir erkek tanıdığım beni takip etmeye başladı. Ev arkadaşlarımla yakın arkadaş oldukları için onunla etkileşimde bulunmak zorundaydım. Bu kişiye ilgi duymadığımı söyleyip duruyordum ama o durmak bilmiyordu. Sinirlenmiştim ve sonunda gruptaki en yakın arkadaşıma bu konuda bağırmaya başladım ve onunla ilgilenmediğimi tekrarladım. Bu arkadaşım bununla ilgili bir sorunu olduğunu gösteren hiçbir şey söylemedi ve nonbinary çocuk kısa süre sonra beni yalnız bıraktı.
Bu sıralarda cinsiyet değiştirme sürecimden şüphe etmeye başladım. Bu şüphe, ara sıra aklımdan geçen bir düşünce olarak başladı, ancak sıklığı giderek arttı. Bunu susturmak için, bu düşünce zincirini daha fazla düşünmemi engelleyecek bir "zihinsel duvar" ya da "blok" yarattım. Asıl cinsiyetime geri dönmeyi düşünmek acı vericiydi. Ayrıca yıllardır transseksüel ameliyatı olmayı bekliyordum ve şimdi iptal etmek istemiyordum. Ben de ameliyat oldum.
Bandajlı göğsümü gördüğümde bir şeylerin ters gittiğini hissedebiliyordum. Ancak günler sonra "üst ameliyat kontrolü" için kliniğe geri döndüğümde korkunç bir hata yaptığımı fark ettim. Yara izlerinin ürkütücü doğası farkındalığımı kafamdan çıkarıp fiziksel gerçekliğe geri sürükledi. Morluklar ve şişlikler utanç vericiydi ve cinsiyet disforik (cinsiyetten duyulan hoşnutsuzluk) odağım göğsümden geniş kalçalarıma kaymıştı. Bu ameliyatın disforimi tedavi etmesi gerekiyordu. Neden kendimi daha kötü hissetmeme neden olmuştu? Sıkıntımı arkadaşlarıma açıkça ifade ettim, ancak şefkatli olmaktan çok kızgın görünüyorlardı. Ev arkadaşlarım sonraki hafta boyunca benden kaçtı ve beni görmezden geldi.
Sonrasında olanları hatırlamak benim için son derece zor ve bugün bile üzerimde olumsuz etki bırakmaya devam ediyor. Uzun lafın kısası, sözde "arkadaşım", arkadaş grubumun geri kalanına nonbinary çocukla ilgilenmediğimi söyledi. Tüm sözde arkadaşlarım beni karşılarına alıp nonbinary arkadaşlarına karşı ayrımcılık yapmakla suçladılar, orada yaşadığım için kendilerini güvensiz hissettiklerini belirttiler ve o akşam geç saatlerde beni evden attılar. Mucizevi bir şekilde geceyi geçirecek bir pansiyon buldum ve geceyi sokakta geçirmekten kurtuldum. Pek de hoş bir durum değildi.
Kelimenin tam anlamıyla bir pansiyon ranzasında oturuyor, üst ameliyat yaralarımdan kurtulmaya çalışıyordum ve gidecek hiçbir yerim yoktu. Bu noktada bir gelecek göremiyordum. Sonra annemin yıllar önce bana söylediği bir şeyi hatırladım. Eğer kendimi güvensiz bir durumda bulursam, onu arayabileceğimi ve hiçbir soru sormadan eve güvenli bir şekilde dönmeme yardım edeceğini söylemişti. Onunla iletişime geçip yardım istemenin uzak bir ihtimal olduğunu biliyordum ama bu noktada başka çarem kalmamıştı. Bu yüzden, hayattan vazgeçmeden önce son bir umutla ona ulaşmaya çalışarak numarasını çevirdim. İntihardan bahsetmekten bilerek kaçındım çünkü geçmişte bunu çok gelişigüzel kullanmıştım. Ancak sezgisel olarak bildiğine inanıyorum.
Ona kusmuş olduğum nefret dolu sözlere, beni güvensiz hissettirdiğini defalarca söylememe ve daha bir sürü şeye rağmen, annem ertesi gün bana yardım etmeye geldi. Ameliyattan sonra iyileşene kadar eski odamda kalmama izin verdi. Beni takip randevularıma götürdü. Hatta bir sonraki dönem için kalacak başka bir yer bulmama bile yardımcı oldu. Annem hayatımın bu kaotik dönemi boyunca şefkatli bir varlık oldu. Bana hâlâ uğruna yaşanacak pek çok şey olduğunu hatırlattı ve dünya görüşümü yeniden inşa ederken sessiz bir yoldaş oldu.
Tanrı biliyor ya, onun merhametini hak ettiğimi düşünmüyorum. Ona yaşattıklarımı asla telafi edemeyeceğim. Yine de, en karanlık anımda bana hemen yardım etti.
Çocuğunuzla aranızda neler yaşandığı konusunda hiçbir fikrim yok. Kendilerine, size ve ailenize verdikleri zararlardan dolayı onları affedin demiyorum. Çocuğunuz kendi cinsiyetine geri döner mi dönmez mi bilmiyorum. Ancak lütfen ne söylediklerine veya yaptıklarına bakmaksızın, yardıma ihtiyaç duyduklarında sizinle iletişime geçmelerinde bir sakınca olmadığını bilmelerini sağlayın; bu sayede geri dönmek isterlerse çocuğunuza yardımcı olmanın bir yolunu bulabilirsiniz.
Bu durum, taciz içeren bir ilişkide olan birine yardım etmeye benzer. Yıllar önce ortaokuldayken, taciz dolu bir ilişki içinde olan bir arkadaşım vardı. Ona nasıl yardım edebileceğime, onunla nasıl iletişim kurabileceğime ve aklıma gelen diğer her şeye dair yazı üstüne yazı okumuştum. Ne yazık ki hep aynı tavsiyelerle karşılaşıyordum: Taciz içeren bir ilişki içinde olan bir arkadaşınız için yapabileceğiniz en iyi şey onunla arkadaş kalmaktır. İstismarcılar, partnerleri üzerinde kontrol sahibi olmak için onları sıklıkla izole ederler. Herhangi bir arkadaşın endişesini kurbana karşı düşmanlık olarak yansıtırlar. Bu sayede arkadaşınız ilişkiden ayrılmak zorunda kalırsa, başvuracak kimsesi olmaz ve sonuç olarak, fiziksel güvenlik ve barınma gibi temel ihtiyaçları için istismarcılarına bağımlı hale gelir.
Sözde arkadaşlarım olan trans grubumla olan ilişkim de buna benzerdi. Arkadaşlık, barınma, kabul görme ve benzeri konularda onlara güveniyordum. Bu nedenle sessiz ve kayıtsızdım ve cinsiyet değiştirme sürecime devam edecek motivasyonumu buradan alıyordum. Annemse onunla ilişkimi kesmiş olmama rağmen, tehlikede olduğumda yanımda olacağına dair bana güvence vermişti. Onun yardım eli benim son umudumdu ve bir şekilde bana yardım etmeyi başardı.
Çocuklarına umutsuzca yardım etmek isteyen ebeveynlere sesleniyorum: Çocuklarınızın cinsiyet değiştirmekten pişman olma ve geri dönme kararını takip eden dönem, desteğinize en çok ihtiyaç duydukları zamandır. Çocuğunuz benim gibi arkadaş grubundan bir anda atılmayabilir. Bununla birlikte birçok detrans, arkadaşlarını ve trans topluluğunun desteğini hızla kaybeder. Sıklıkla kişisel başarısızlıklarımız içinde kapana kısılmış hissederiz ve kısa süre içinde yaşamda anlam bulamama ve amaçsız kalma sorunu yaşayabiliriz. Dünyamız etrafımızda çökerken bir anlam ve amaç olmadan devam etmek neredeyse imkansızdır.
Cinsiyet değiştirmenin bir hata olduğunu anladığımda tüm hayatım alt üst oldu. Pişmanlık; dünya görüşümün yıkılması ve belirsiz bir gelecek beni umutsuzluğa itti. Aramızdaki yabancılaşmaya rağmen, annemin o andaki şefkati hayatımı kurtardı. Sevilen birinin varlığı, kelimelerin asla tarif edemeyeceği bir rahatlık sağlar. Annemin sevgisi en karanlık anımda metaforik bir fenerdi ve şefkati sonsuz bir gecede hayatta kalmama yardımcı oldu.
Kaynak: pitt.substack.com
Yorumlar