Aşağıdaki yazı bir terapistin tavsiyesidir. Terapistlerin ve tıp uzmanlarının, zaman zaman öyle gibi gelse de mutlaka düşman olmadıklarına dair önemli bir hatırlatmadır. Bu hatırlatma, bu uzman ve terapistlerin korkunç manipülasyon girişimlerine ve "cinsiyet değişimini teşvik eden" yaklaşımlarına maruz kalanlar için önemlidir. Her alanda "iyi" ve "kötü" aktörler vardır ve onlar da bizim gibi insandır. Birçoğu, tıpkı ebeveynler gibi, bugün içinde bulunduğumuz kültürel ve düzenleyici ortamın tuzağına düşmüş durumdadır. Bu makaleyi, bu alanda ebeveynlere yardımcı olabilecek konumda olan birinden değerli bilgiler aktarmak amacıyla sunuyoruz.
Elimi, küçük bir elmas küpenin zar zor göründüğü kulağıma götürdüm. Dördüncü sınıfımdaki yarı zamanlı öğretmen, yaptığı hatayı fark etti -diğer çocuklardan birinin ona bir şey söylediğinden neredeyse eminim- ve hemen kendini düzeltti. "Küçük kız demek istedim." Ağırbaşlı bir şekilde gülümsedim ve bana sorduğu soruyu cevapladım.
Utanmadım; gururum okşandı. Erkek sanılmak o zaman benim için sorun değildi. Çocuktum, farklılıkları severdim. Bugünün kültürel terimleriyle, "cinsiyet geçişi yapmış" olurdum. Günümüz trans kültüründe bu bir onur nişanı olurdu. Ve kendimi onurlandırılmış hissettim. Hep erkek olmak istemiştim ama 90'ların kültürel dili bu olduğu için "erkek Fatma” olmuştum. Vücut parçalarımın "cinsiyetime" uymadığı bir kez bile aklıma gelmedi, çünkü kimse bana bunu söylemedi. Böylece manipüle edilmediğim bir çocukluk dönemi ardından kadınlığıma alışıp kendime döndüm.
"Trans" kavramı o zamanlar sadece yetişkinler içindi, kimse benim giyim, saç ve oyun tercihlerimi ele almaya çalışmadı. Çocuk olduğumu biliyorlar ve bana zaman tanıyorlardı. Elbette, benimle dalga geçildi, çocuklar çocuklara karşı acımasızdır bilirsiniz. O zamanlar bu acımasızlıklar da hoş görülüyordu ya da en azında ciddiye alınmıyordu.
Bu dönemler internetin daha erişilebilir hale geldiği ilk yıllardı; ancak internete erişim bugünkü gibi değildi. Bilgisayar laboratuvarı günlerinde okuldaki çevirmeli bilgisayarı kullanabilir ya da evdeki telefon hattının boş olduğundan emin olup herkesin görebildiği aile bilgisayarımızı kullanabilirdim. Google o yıllarda yeni piyasaya çıkmıştı. Prenses Diana'nın ölümünün ardından emniyet kemeri yasaları da yeni getirilmişti. Evet, emniyet kemeri olmadan arabaya binmemize izin verilmesinin üzerinden çok zaman geçmedi. Esasen, bedenimle ilgili herhangi bir konuda kendi başıma araştırma yapma lüksüne sahip değildim ve aynı haberler herkes için aynı olduğundan aklımda kalacak sloganlar veya moda sözcükler yoktu. Manipüle edilecek ortamım yoktu. Kimse beynimi yıkayamadı.
Kendi deneyimlerime dönüp baktığımda, dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu (DEHB) olan 9 yaşında çok yalnız bir kız çocuğu görüyorum. Kendi annesinin erkek-seviciliğini gözlemlediğini ve erkek kardeşi ve hayatındaki büyük erkekler kadar sevilmek ve hayranlık duyulmak istediğini görüyorum. Ayrıca madde bağımlılığı olan babası nedeniyle ailesindeki sağlıksız dinamikleri de görüyorum. Oraya gidip onun yanında olmak ve ona değerinin kendini nasıl tanımladığına bağlı olmadığını söylemek istiyorum. Hayatımdaki destekleyici yetişkinler okulda başarılı olmama ve sosyal ortamlarda yolumu bulmama yardımcı oldukları için minnettarım. Öğrenmeye istekli olursam, meraklı olursam ve bunun için çalışmak üzere hedefler koyarsam her şeyi başarabileceğime dair aldığım mesaj için minnettarım.
Şimdi, liberal bir eyalette yaşayan bir terapistim. Kadınlarla ve ergenlerle çalışıyorum ve öncelikle kendine zarar verme ve intihar düşüncesi ile kendini gösteren anksiyete ve hiperaktiviteyi tedavi ediyorum.
Muayenehanemde size ne gördüğümü söyleyeyim. Kendilerine toplumun kurbanları oldukları söylenen hasta, korkmuş ve kafası karışmış çocuklar görüyorum. "İkincil travmaya" (maruz kalmadığı halde şahit olduğu kötü durumdan etkilenip travma belirtileri gösterme durumu) neden olduğu için hiç kimsenin görmemesi gereken internet pornografisini görmüş çocuklar görüyorum. Her türlü istismara maruz kalmış çocuklar görüyorum. Sağlıksız düşünce kalıpları nedeniyle Sınırda Kişilik Bozukluğu (bireyin kendisi ve başkaları hakkında düşünme ve hissetme şeklini etkileyen bir akıl sağlığı bozukluğu) gibi kişilik bozuklukları geliştirmiş ya da tedavi edilmemiş bipolar bozukluğu (kişinin depresyon ve aşırı coşku hallerini deneyimlediği ruh sağlığı bozukluğu) olan genç yetişkinler görüyorum. Onlara, eğer isterlerse kendi dünya görüşlerini değiştirme yeteneğine sahip oldukları konusunda eğitim vermek yerine, rahat hissetmek için doğuştan gelen biyolojik benliklerini değiştirmeleri gerektiğinin söylendiğini görüyorum. Onlara, trans aktivistleri gibi olmadıkları sürece düşman olduklarının söylendiğini görüyorum. Dolaylı olarak kendilerine zarar verme ve intihar düşüncesinin empoze edildiğini görüyorum. Bu yolla başkalarını kendilerini "görmeye" zorladıklarını görüyorum. Ebeveynlerinden veya diğer yetişkinlerden tamamen farklı "haberler" izlediklerini görüyorum.
Bir terapist olarak size şunu söyleyeyim: Cinsiyet değişimini teşvik eden metot, deneysel olarak desteklenen bir terapi türü değildir. Ebeveynlere ve diğer yetişkinlere değerlendirme formları doldurttuktan sonra çocuklara ve gençlere DEHB, anksiyete ve depresif bozukluk (ve ergenlere özgü diğer birçok bozukluk) gibi bir teşhisler koyuyorum. Ancak bir genç bana cinsiyet disforisinden (cinsiyetten duyulan hoşnutsuzluk) muzdarip olduğunu söylerse, ebeveynlere çocuklarının neye ihtiyacı olduğunu sorarsam lisansımı kaybedebilirim. Evet, bir tanının gerçek olup olmadığını anlamak için herkese yaptığım şeyi yapmak, lisansımın elimden alınmasına neden olabilir.
Trans danışanlarıma istedikleri isimle hitap etmek durumunda kalıyorum (mümkünse onlara hitap etmekten tamamen kaçınmaya çalışıyorum). Bana gelen bu gençlerle yakınlık kurmam ve bana güvenmelerini sağlamam gerekiyor ve hiçbir şey onları beni ebeveynleriyle aynı kefeye koymalarından daha hızlı uzaklaştıramaz. İsim konusunda taviz verdiğimde, benim onlar için bir tehdit olmadığımı ve kendilerini daha iyi hissetmelerine yardımcı olmak için orada olduğumu görüyorlar. Bununla birlikte, genç bir danışan cinsiyet değiştirme sürecine ilişkin "hedeflerini" gündeme getirdiğinde, sınırlarım konusunda onlara karşı dürüst oluyorum. Onlara trans kültüründe uzman olmadığımı; ancak BDT (bilişsel davranışçı terapi) ve DDT (diyalektik davranış terapisi) eğitimi aldığımı, duygusal ve sosyal olarak daha iyi hissetmek gibi daha büyük hedeflerinde onlara yardımcı olmak istediğimi söylüyorum. Genç danışanlarımla bu konuşmayı ne zaman yaptıysam iyi sonuç aldım. Genel psikolojik durumu düzeltmek pek çok şeyi çözüyor çünkü.
Cinsiyet hoşnutsuzluğunu tedavi etmek için hiçbir eğitim almadıkları halde bu konuda uzmanlaştıklarını iddia edenleri görüyorum. Drama Üçgenine (kurban-zalim-kurtarıcıdan oluşan temsili bir üçgendir, kişiler yaşantılarında buna uyan kişileri bu şekilde etiketler) uygun olarak kurtarıcı rolüne bürünen terapistler gördüm, bu arada gençleri kurban, ebeveynleri de zalim olarak sağlamlaştırıyorlardı.
Bununla birlikte, benim gibi, cinsiyet karmaşasını olduğu gibi gören başka terapistler de gördüm. Size yardımcı olabilirler. İşte çocuğunuz için bir terapist arıyorsanız sormanız gerekenler:
Trans felsefesini benimsemiş bir çocuğa sahip olan bir ebeveyne tavsiyede bulunacak olsaydım, şunları söylerdim:
İlk olarak, aile terapisini düşünün. Aile terapisti siz ve çocuğunuz arasındaki bağı güçlendirmeye odaklanır ve size ebeveynlik konusunda kabul edip etmemekte özgür olduğunuz bazı tavsiyeler bile verebilir. Araştırmalar, akran etkisine açık olmayan çocukların ebeveynleriyle güçlü bağlara sahip olduğunu ve sosyal medya kullanımı yoluyla telkin edilmediğini göstermektedir. Bunun amacı, çocuğunuzu ideolojilerden çok SİZE bağlı hissetmesi için eğitmek ve çocuğunuzla aranızdaki duygusal bağa yatırım yapmanın yollarını bulmanıza yardımcı olmaktır.
İkinci olarak, bir diyalektik davranış terapisi grubu arayın. Bu terapi, Borderline Kişilik Bozukluğu (semptomlardan biri kimlik karmaşası olarak ortaya çıkar) yaşayan kişilerin akıl yürüterek düşünmeyi benimsemelerine yardımcı olmak için tasarlanmıştır. Egzersizler, katılımcılara başkalarının, özellikle de ebeveynlerin ve öğretmenlerin geri bildirimlerine daha açık olacakları bir zihniyet kazandırır.
Nihayetinde, çocuğunuz konusunda en büyük uzman sizsiniz. Umarım sosyal hizmet ve ruh sağlığı camiasında ailelerin güçlendirilmesine ve bu güçlü kaynak aracılığıyla çocukların da güçlendirilmesine odaklananların sayısı giderek artar.
Kaynak:pitt.substack.com (06.04.2023)
Yorumlar